فرید با عصانیت گفت:

– به من اعتماد نداری تو؟

دخترک خسته و بی حوصله زمزمه کرد.

– یعنی چی!

فرید اما اندکی بیشتر نزدیکش شد و در چشمهایش براق شد.

– میگم وقتی نمیام خونه فکر می‌کنی باز دارم به روال قبل برمی‌گردم و خیانتی چیزی میکنم؟

با صداقت، سری به معنای مثبت تکان داد.

مرد با عصبانیتی کنترل شده، پوزخند زد.

– لعنت بهت غزل! چرا همچین فکر می‌کنی تو!؟ من فقط نیومدم خونه امشب کار برام پیش اومد، باید حتما ناراحت بشی و طوری رفتار کنی که پدر مادرمم نگران کنی!؟

– من به کسی چیزی نگفتم!

فرید دستش را گرفت.

– دختر جون با این چشمها رفتی جلوشون، لازم به حرف زدن هست؟

لبهای برچیده‌اش را به دهان کشید.

بغضش را قورت داد و پس از چند ثانیه‌، لب زد.

– بخدا من پیش اونا بودم گریه نکرده بودم اصلا، وقتی فرهام خوابیده گریه کردم.

مرد چشم بسته و نفسی عمیق کشید.

دستش را رها کرد و آغوش گشود.

– بیا بغلم ببینم.

اشکش دوباره چکید و با لبهای جمع شده به آغوش مرد رفت.

فرید روی موهایش بوسه زد.

– رفتم پیشِ ریحانه… می‌دونم ناراحت شدی، ولی جون تو رفتم بهش بگم که این رفتارش و می‌شناسم و از این کارا دست برداره.

سپس دخترک را از خودش فاصله داد و انگشت شستش را به لبهای غزل کشید.

– لباتو می‌خوام.

نگاهش را به چشمهایش دوخت.

قطرات اشک مژه های بلند و مشکی رنگش را بیش از پیش زیبا کرده بود و چشمهای سبز رنگش از هر زمان معصوم تر بود.

دخترک زبانی بر لبش کشید.

– ریحانه چکارت کرد؟

فرید نتوانست جلودار قهقهه‌ی بلندش شود.

– چکارم کنه بچه؟

شانه بالا انداخت و معصوم تر لب جنباند.

– چه بدونم نزدیکت شده باشه یا چیزی! همش پیشش بودی تا الان!؟

دستش را کشید و در آغوشش حبس کرد.

– توله سگ تا الان پیشش بمونم که چی بشه؟ فرناز کارم داشت رفتم خونه اونا با علی و فرناز بودم. چرا گریه کردی دردت به قلبِ فرید؟

دخترک ضربانِ قلبش بالا رفته و چشم روی هم گذاشت.

فرید بوسه‌ی محکمی بر لبانش نشاند.

– حالت خوب نشد؟

لبخندی نیم بند زد.

– خوبم.

مرد بوسه‌اش را تکرار کرد و اینبار اندکی با مکث فاصله گرفت.

– چکار کردی لبات باد کرده؟

غزل نگاهش را به لبهای فرید دوخت و زمزمه کرد.

– فقط گریه کردم.

همین نگاه، موجب شد چشمهای فرید خمار شود و ناخودآگاه سرش جلو رفت.

– حسودی کردی که من برم پیشِ ریحانه و اون بغلم کنه؟

مشتش را به سینه‌ی مرد کوبید.

– نخیر!

لبخندی کج لبهای فرید را مزین کرده و بوسه‌ی نرمی بر لب دخترک زد.

– ترسیدی شوهرت و بدزدن؟!

چشمهایش پر از اشک شده و دوباره بغض لبهایش را لرزاند.

– ما تازه خوب شدیم آخه!

مرد دیگر نمی‌تواند تاب بیاورد و تن دخترک را در آغوشش جا به جا کرده و بیشتر به خودش نزدیکش کرد.

لبهایش را به لبهای غزل نوازش وار کشید و پچ زد.

– دوسم داری جوجه؟

غزل تنها بوسه‌اش را جواب داد و مانند خودش نرم و ملایم لبهایش را بوسید.

– چشام سوز میزنن! بخوابیم؟

فرید دستش را روی سینه های دخترک گذاشت و آرام دستش را فشار داد.

لبخندش عمیق شد و لب زد.

– چرا لباس زیرت و در نمیاری موقع خواب! ضرر داره دیوونه.

سریع در جایش نشست.

– چکارم داری توهم. من راحتم.

خواست دراز بکشد که فرید کمرش را گرفت و دوباره در آغوش خودش حبسش کرد.

– دلم برات تنگ شده بود کوچولوم.

سپس همانگونه که از پشت در آغوشش گرفته بود، چند بار موهایش را بو کشید و بوسه بر گردنش نشاند.

غزل با لبخندی عمیق چشم بست و فرید دم گوشش زمزمه کرد.

– چرا انقد آرومم باهات!

به دنبال حرفش بوسه بر لاله‌ی گوشش زد و دوباره زمزمه کرد.

– غزل همیشه اینطوری بکر بمون آرومِ جونم.

آرامِ جانش بود؟ حرفی از این لذت بخش تر، مگر میتوان شنید!؟

دستهای فرید که دور کمرش بود را نوازش کرد و مرد دوباره بوسه های ریزش را بر موهایش نشاند.

– میخوای باهم بریم پیش عموت اینا؟ بریم یکمم خودمون باهم وقت گذرونی کنیم.

غزل چشمهایش را تنگ کرد.

– ما تازه از سفر برگشتیم که!

– آخه بعدش من خیلی کار دارم و مشغله هام باز زیاد میشه، همین دو سه روزه که وقت استراحت دارم توهم ببرم پیششون… ممکنه بعدش یک ماهی نتونتم به این چیزا برسم.

چشمهای دخترک رنگِ قدردانی گرفت.

– ممنونم که خوبی این روزا! کاش زندگیمون همیشه همینقدر خوب بمونه..

با لبخند مقابل پنجره رفته و سرش را بیرون برد.

هوای بارانی را به ریه کشید و لبخندش عمق گرفت.

صدای نازنین را شنید که با حرص گفت:

– کی حوصله داره بره دانشگاه توی این هوای بارونی!

در دلش به حالش غبطه خورد… او آرزویش رفتن به دانشگاه بود و نازنین همیشه با غرغر راهیِ دانشگاه میشد… چرا گاهی آدمها قدر داشته هایشان را نمیدانستند؟

چرا بیشتر آدمها ارزشِ موقعیت هایشان را درک نمی‌کردند و با گله و نارضایتی‌ به خودشان بد بودن شرایط را تلقین می‌کردند!

صدای در به گوششان رسید و فرید با لبخند به سوی غزل رفت.

– آماده شو بریم بیرون باهم دوری بزنیم.

غزل لبخند زده و نازنین با لحنی متعجب گفت:

– قرار بود منو برسونی داداش!

فرید سری تکان داد و همانگونه که سوی کمد دیواری می‌رفت، زمزمه کرد.

– سر راه تورو هم میرسونیم، برو بیرون تا من و غزل حاضر شیم.

بدون حرف، اتاق را ترک کرد.. مرد وقتی متوجه شد که غزل همانگونه ایستاده، راهش را به سویش کج کرد.

– حالت خوبه غزل؟

دخترک لبخندی زد‌. نفسی تازه کرده و گفت:

– خوبم.

فرید اما دستش را گرفت و به سوی خودش برش گرداند.

– ببینم چشاتو!

صورتش را که برگرداند، فرید با دیدن چشمهای لبریز از اشکش، اخم کرد.

– چته!

غزل به سمتش برگشته و خودش را در آغوشش جای داد.

– من خیلی چیزا رو باید بهت بگم.

فرید خندید.

– گریه واسه چیه؟

بغضش را قورت داد و نفسی تازه کرد.چقدر این روزها دل نازک شده بود، گویا بدنش دیگر توانی برای مقابله با این عذاب وجدان را نداشت.

فرید بوسه بر موهایش نشاند و غزل هم خودش را بیشتر در آغوشش مچاله کرد.

مرد زمزمه کرد.

– حاضر شو بریم که نازی هم دیرش نشه، بعدا صحبت میکنم خوشگلم.

بعداً… کاش غزل به قدری جرات داشت که حرفهایش را بزند و بعداً های ذهنش هم خاتمه پیدا کند.