نازنین دستش را به بند کیفش گرفت و نگاهی به سمندِ سفید رنگِ قباد که آن طرف خیابان پارک شده بود انداخت وبا بی‌حوصلگی نفسش را رها کرد.

– حداقل با تاکسی برنمی‌گردم.

همینکه سوار شد، قباد لب زد.

– عیک سلام!

خمیازه کشیده و سری تکان داد.

– تازه سوار شدم. سلام.

با اخم سری تکان داد. استارت زده و نازی هم مقنعه‌اش را دور گردنش انداخت. سرش را به صندلی تکیه داده و چشم بر هم نهاد.

– خیلی خسته شدم… کلاس ها تمومی ندارن!

قباد تنها به صورتش نگاهی انداخته و حرفی نزد.

هیچ علاقه‌ای به صحبت درمورد درس و دانشگاهِ نازنین نداشت!

نگاهی به مانتوی دخترک انداخته و گفت:

– از این تنگ و کوتاه تر نداشتی بپوشی؟

متعجب چشمهایش را باز کرده و به قباد نگاه کرد. زبان بر لبش کشیده و به آرامی جواب داد.

– منظورت چیه!؟

به مانتویش اشاره کرد.

– نه دکمه‌ی درست حسابی داره نه قد و قواره درست حسابی، لخت می اومدی سنگین تر بودی!

این اولین بار بود که این برخورد از قباد میدید و اندکی متعجب و حیرت زده بود.

گلویی صاف کرده و گردنش را راست کرد.

– قباد پوشش من مشکلی نداره. یعنی وقتی خودم راحتم باهاش، مشکلی نیست. کسی هم مشکلی داشته باشه بازم مهم نیست!

ماشین را گوشه‌ای متوقف کرده و با جدیت کامل و چشمهایی خشم زده، خیره به صورتِ نازی شد.

– من قرار نیست شوهرت بشم مگه؟ نباید درمورد پوشش تو نظر بدم!؟

نازنین ناخودآگاه با عصانیت خندید.

– مگه روزی که بهم نزدیک شدی کور بودی قباد! پوشش من همین بود… عوض نشدم.

پسرک سری تکان داد و پوزخند زد.

– از امروز من نمی‌خوام اینطوری باشی… من شوهرت هستم و راضی نیستم زنم مثل یه ه‍.‍رزه لباس بپوشه!

چشمهای نازنین درشت شده و حیرت زده و خشمگین جواب داد.

– حرفِ دهنتو بفهم!

قباد با کلافگی نگاهش کرده و از ماشین پیاده شد.

نازنین مدام حرفی که پسرک زده بود در ذهنش اکو میشد و هربار نفس‌هایش از شدت خشم بیشتر تنگ میشد و دستهای مشت کرده‌اش بیشتر رعشه می‌گرفت.

به چه حقی اینگونه داشت با او صحبت می‌کرد!

این حرفها را به یکباره از کجا آورده بود و چه شده بود که یک روزه حساس شده بود!

پس از حدودا یک ربع، داخل ماشین برگشت. پس از استارت زدن، زمزمه کرد.

– بعدا صحبت کنیم.

نازنین با قهر رو برگردانده و پسرک هم در سکوت ماشین را راند.

°•

°•

غزل با فرید قدم زدند و آخر سر هم که به خانه برگشتند، مرد بدون تعلل دخترک را فرستاد که وسایلش را جمع کند و به سوی روستا به راه افتادند.

این اهمیت دادن های فرید، موجب میشد بیشتر از برملا شدن راز خودش و قباد بهراسد!

°•

°•

دستِ گرم مرد روی کمرش نشسته و بوسه بر لاله‌ی گوشش نشاند.

– واسه چی ناراحتی؟

غزل به سویش برگشت.

– زن عموم… مریضه. یعنی قند خونش بالا رفته، ممکنه خطرناک باشه!

فرید قطره اشکی که از چشم دخترک ریخته بود را با سر انگشت هایش مهار کرد.

– نرفته دکتر؟

بینی بالا کشید و لبش را با نوک زبان خیس کرد.

– چرا ولی پارسال بود که رفت. الان باز حالش بد شده و عموم میگه زنگ زدیم دکتره، گفته حتما باید بیایید اینجا و درمان شروع کنه. پارسال هم باید درمان و ادامه میداد اما انقد درگیر کار هستن که نرسیدن برن دوباره پیش دکترش!

لبخند زده و بوسه بر چشمِ دخترک زد.

به آرامی طره‌ی مویی که روی صورتش ریخته بود را کنار زد و با مهربانی لب جنباند.

– می‌بریمش دکتر باهم، باشه؟ یعنی نوبت می‌گیرم از یه دکتر حاذق، با خودمون می‌بریمشون و بعدشم تو و نازی باهاش برید. باشه؟

با بغض سرش را به معنی نه، بالا انداخت.

چشمهایش را به پنجره دوخته و حرفی نزد.

فرید کنارش دراز کشیده و به نیم رخش خیره شد.

– چرا نبریم دکتر؟

چشمهایش را بست و لب زد.

– چون نمی‌خوام بهتون زحمت بدم. با عموم صحبت کردم، قرار شده خودش ببرتش دکتر… گفت لازم باشه گاو هارو میفروشم و میریم تهران.

فرید سری تکان داد. نفسش را از سینه رها کرده و دخترک را سوی خودش چرخاند.

– برگرد بغلم خب!

غزل نگاهی به فرهام انداخته و وقتی پتویش را مرتب کرد، به سوی فرید برگشت.

– هوم؟

مرد با مهربانی شروع کرد موهایش را نوازش کردن و چشم بر هم نهاد.

– خیلی خوابم میاد… توهم گریه نکن، بخواب فردا با عموت صحبت می‌کنی.

سری تکان داده و فرید شروع کرد اشکهای روی صورتش را پاک کردن.

عادی بود که دلش برای هر قطره این اشک ها به تکاپو افتاده و گویا آبجوش روی دلش خالی می‌کردند زمانی‌که صدای بغض آلودش را می‌شنید!؟

برای فریدی که انهمه عاشقِ زن سابقش بود و سالها برایش محبت خرج کرده بود، چرا این حسها تازگی داشت!

چرا اینگونه برای این دختر بی‌تاب و ناتوان میشد…

غزل نفسی تازه کرده و پس از چند ثانیه که اندکی آرام شده و بغضش را تا حدودی از بین برده بود، بیشتر به پسرک نزدیک شده و خودش را کامل میان بازوانش جای داد.

فرید ناخودآگاه لبخند زده و حلقه‌ی دستش را محکم کرد.

بوسه بر موهایش نشانده و زمزمه کرد.

– دردت به جونم فرید!

آرام دمِ گوشش با شرم و هیجان پاسخ داد.

– خدانکنه دیوونه.

فرید دیگر حرفی نزده و اندک اندک چشمهایش گرم شدند.

خسته بود و حالا که عطرِ تن دخترک زیر بینیش پیچیده بود، با آرامش به خوابی عمیق فرو رفت.

غزل اما مشغول فکر کردن بود و هر از گاهی هم، بوسه‌ی نرمی بر گردن مرد مینشاند.

°•

°•

روسری که زن عمویش به سمتش گرفته بود را از دستش گرفت و شروع کرد دور سرش پیچیدن.

همان لحظه، فرید با صورتی که اثرات یک خواب طولانی موجب ورم کردنش شده بود، وارد حیاط شد.

پروین با لبخند گفت:

– صبح بخیر پسرم.

فرید خمیازه کشیده و با خنده جوابگو شد.

– سلام پروین خانم من معذرت می‌خوام خمیازه که امون نمی‌ده!

غزل ریز ریز خندید و مرد پس از دومین خمیازه، به لباسهای غزل اشاره کرد.

– واسه چی اینارو پوشیدی؟