امیرحافظ با اخم‌هایی گره خورده و دل آشوبه‌ای بی‌ حد و اندازه گفت:

– وایسا باهات بیام!

داشت از در بیرون می‌رفت که فخرالملوک طاقت نیاورد حتی با‌ وجود آن حال نزارش زبان به کام بگیرد و گفت:

– حاجی، شما کجا؟! حسامم نباید بره، یه کم آب‌قندی چیزی بهش بدیم خوب می‌شه، دختره لاجونه کار کرده خسته شده، وگرنه چیزی‌اش نیست که!

قلبش از لحن مادرش تیر کشید و تنها گفت:

– مادر این خانوم امانته دست ما.

و رو به نگاه‌های کنجکاوی که میان او و مادرش در رفت و آمد بود لب زد:

– من شرمنده‌ام و معذرت می‌خوام، فعلاً با اجازه‌ی همگی.

دیگر نماند تا چیزی بشنود،  کفش به پا کرد و با گام‌های بلند خودش را به حسام رساند.

در پشتی ماشین را باز کرد. حسام تن نهیف او را روی صندلی عقب ماشین گذاشت و تمام رگ‌های سر امیرحافظ تیر کشید.

لب زد:

– برو داخل حسام من خودم می‌برمش.

چیز عجیبی را در نگاه حسام دید، چیزی که تابه‌حال ندیده‌بود.

مصرانه سر بالا انداخت و گفت:

– نه نه باید بیام. بریم حاجی.

دست مشت کرد و زمزمه کرد:

– استغفرالله.

حسام پشت فرمان نشست و امیرحافظ کنارش.

سه چهار دقیقه تا بیمارستان بیش‌تر فاصله نبود و تمام طول مسیر را امیرحافظ چرخیده و چشم به صورت او و ریتم نفس‌هایش دوخته‌بود.

حسام در محوطه‌ی اورژانس نگه داشت و می‌خواست پیاده شود که امیرحافظ تحکم کرد:

– بغلش نمی‌کنی‌ها! برو بگو تخت بیارن!

حسام با گیجی پرسید:

– چرا حاجی؟!

امیرحافظ آرزو کرد کاش می‌توانست سیلی‌ای زیر گوش او بزند اما تنها گفت:

– چون نامحرمه، برو و با تخت بیا من پیشش هستم.

نمی‌خواست وقتی دکتر درباره‌ی شرایط او می‌پرسد، حسام چیزی از بارداری‌اش بفهمد.

اصلاً نمی‌خواست حسام هیچ‌چیزی درباره‌ی او بفهمد.

تختی آوردند و پیش از این‌که کسی چیزی به حسام بگوید، خودش داخل ماشین خم شد و در یک حرکت آناشید را به آغوش گرفت و روی آن قرار داد. باری دیگر نفس امیرحافظ بند آمد و حس کرد برای لحظاتی خون به مغزش نرسید.

داشتند آناشید را با تخت سمت ورودی اورژانس هول می‌دادند و حسام هم دنبالشان چند قدم رفته‌بود که امیرحافظ طاقت نیاورد و با تحکم‌ صدایش زد:

– حسام وایسا، نرو.

حسام با دست به در اورژانس اشاره کرد.

– حاجی بنده خدا خانوادش که این‌جا نیستن، بریم ببینیم چه کاری از دستمون…

این‌که صدایش بالاتر از حد معمول رفته‌بود دست خودش نبود. یادش نمی‌آمد کِی با حسام این‌طور تند و بی‌حوصله برخورد کرده باشد را به یاد نمی‌آورد.

– دِ دارم می‌گم نرو دیگه، برگرد برو خونه.

حسام متعجب نگاهش کرد.

– حاجی این دختر طفل معصوم…

با یک دست پیشانی‌‌اش را فشرد و با دست دیگرش عصبی به سقف ماشین کوبید و گفت:

– بیا برو برادر من، لازم نیست بمونی.

قدم‌های رفته را سمت ماشین برگشت و مبهوت پرسید:

– حاجی خوبی؟ می‌خوای بریم داخل فشارتو بگیرن؟

– به نظرت باید خوب باشم؟

– پس…

اشاره‌ای به ماشین کرد و مصرانه گفت:

– بیا برو خونه لطفاً.

و با کنایه اضافه کرد:

– لازم نیست نگران این دختر طفل معصوم باشی!

“طفل معصوم” را مانند خود حسام گفته و چپ‌چپ نگاهش کرد.

پرستاری بیرون آمد و رو به آن دو گفت:

– همراه این خانوم که بی‌هوش هستن، شمایید؟

امیرحافظ گام‌هایش را سمت او برداشت و پاسخ داد:

– بله بله الان خدمت می‌رسم.

حسام باری دیگر چرخید و با نگرانی گفت:

– آخه شما برید خونه بهتره که، همه برای سرسلامتی دادن به شما اومدن،‌ یا منم بمونم همین‌جا و با هم بریم.

امیرحافظ سمتش چرخید و زیرلب “لااله‌الاالله” را زمزمه کرد و گفت:

– این خانوم رو خانوادش امانت سپردن دست منِ گردن شکسته، خودم هستم بالا سرش.

نارضایتی از چهره‌ی حسام می‌بارید.

– برم هم این‌جا دلواپس شما می‌مونم حاجی!

احمق نبود که نفهمد این نگرانی حسام بیخود نبود! برای این‌که دست به سرش کند گفت:

– امیرحسین که نیست، جای برادرمو پر کن و وقتی نیستم برو حواست هم به خواهر و مادرم باشه هم به مهمونا، عزت زیاد.

گفت و دیگر منتظر نماند تا سوار شدن حسام را ببیند.

وارد اورژانس شد که حسام نفس زنان پشتش ظاهر شد، سوییچ را سمتش گرفت و گفت:

– پس این باشه دستت حاجی، من خودم می‌رم شما با ماشین برگردید‌.

امیرحافظ حتی حوصله‌ی تشکر کردن هم نداشت.

حسام گردن کشید و پرسید:

– کجا بردنش؟ ایشالا تا یکی دو ساعت دیگه خوب می‌شه، نه؟!

سوییچ را در دستش فشرد و با حرص و تمسخر لب زد:

– والا منم این‌جاام نرفتم هنوز بپرسم.

سرش را تکان داد.

– من دیگه می‌رم، با اجازه.

داخل رفت و پرستار فوراً گفت:

– دکتر توی اتاق دارن معاینشون می‌کنن، بفرمایید توضیح بدید مشکلشون چیه.

با نگرانی به آناشید نگاه انداخت و سلام دکتر را پاسخ داد و فوراً گفت:

– آقای دکتر ایشون بارداره، این یکی دو روز هم خیلی توی فشار بوده.

– براشون سرم تجویز کردم هم‌ قندخون و هم فشارخونشون خیلی افت کرده.

کلافه لب زد:

– غذا هم نمی‌خوره.

– تهوع دارن؟

نگاهی دیگر به صورت آناشید انداخت.

– بله.

– تحت نظر متخصص زنان هستن دیگه، درسته؟ ضد تهوع و مکمل‌هاشون رو مصرف می‌کنن؟

با به یاد آوردن این‌که وقتی از مطب بیرون رفته‌بودند، با تماس از بیمارستان همه چیز به هم ریخت و حتی فراموش کرده‌بود داروهای آناشید را بخرد، کلافه شد و لب زد:

– نه هنوز مصرف نکردن.

متعجب گفت:

– چند وقتشونه؟ تازه متوجه شدن؟

آب دهانش را سخت فرو داد:

– حدود ده هفته.

صدای خفه‌ای از دهان آناشید بیرون آمد که می‌گفت:

– خ…خو…خون…خونریزی…ب…بچه!

امیرحافظ مبهوت لب زد:

– یا امام زمان!