کجا رفته؟ این دختر حرف توی کله‌اش نمی‌رود؛ کجای منظورش را وقتی که گفته بود سرخود کاری نکند، نفهمیده بود؟
شماره پناه را می‌گیرد و وقتی صدای تلفن از زیر بالشت می‌شنود، دیگر خونش به جوش می‌آید.
حیران مانده که پی کدام یکی را بگیرد، عاجز دور تا دور اتاق را می‌نگرد که با دیدن پیرهن تا خورده شنه، خیالش کمی راحت می‌شود. هرجا هستند با هم اند.

سارا را کنار می‌زند سوئیچ اتومبیلش را از روی میز صبحانه به چنگ می‌گیرد و بدون اینکه به سوال دایه که می‌پرسد 《کجا می‌روی》 پاسخ دهد، رو به سارا اخطار می‌دهد:
_برو دست به دعا بگیر که بلایی سر شنه نیومده باشه وگرنه به خداوندی خدا…

صدای قهقه‌ی کودکانه‌ای نطقش را کور می‌کند، فوراً پرده را کنار می‌زند. خودش است، شنه است که با خند‌ه‌ای کودکانه به دور پناه می‌چرخد و با تفنگ توی دستش پناه را مورد اصابت حباب‌های ریز و درشت قرار می‌دهد.
پرده را رها می‌کند و به سمت در قدم تند می‌کند:
_آرام باش یل! سرشان هوار نشی پسرم!

آرام باشد؟ تمام تنش از اینکه دشمنان محمد دستشان به جگرگوشه اش رسیده و بلایی سرش آورده باشند لرزیده، چگونه آرام باشد؟

تا در اتاق را تا باز می‌کند با پناه رو در رو می‌شود. دست پناه که برای کوبیدن بالا رفته روی هوا خشک می‌شود و به او زل می‌زند:
_در… در کوچه رو خوب نبسته بودی.
پناه دستپاچه شده؛ اما خودش را نباخته. فقط تماشایش می‌کند، نه کنار می‌رود تا وارد شوند و نه حرفی می‌زند. به چه زبانی باید به این زبان نفهم بگوید تک و تنها از این خانه بیرون نرود تا توی مغزش حک شود؟
شنه که چیزی از جو سنگینی که بین آن‌هاست، نمی‌داند، می‌گوید:
_عمویل نمی‌دونی چیا خریدیم! سرکه، سیب، سمجد…
نه گاردی که گرفته را باز می‌کند نه اخم های درهمش را. زبانش به تندی می‌چرخد اما هنوز زبان از کام باز نکرده که حالت نگاه پناه غریب و بی دفاع می‌شوند.
چیزی از سینه‌اش کنده می‌شود. مداری نامرئی، مغناطیسی و به شدت قوی توی چشمان پناه ظاهر شده که سعی دارد افکار او را از موضوع پیش آمده به هم بریزد و او را هیپنوتیزم کند.
_ کدوم گوری رفتی بی مادر مونده؟! هرکی دستت رو بگیره باهاش دوره می‌افتی تو خیابون؟ بیا اینجا ببینم ذلیل شده!

جیغ و داد سارا باعث شد بفهمد شنه خیلی وقت است که وارد خانه شده و او نفهمیده.
به دنبال شنه کمی عقب می‌کشد که سارا از کنار دستش عبور می‌کند و به پناه می‌توپد:
_ بچه من رو کجا برداشتی بردی؟ تو کی هستی که وقتی من خوابم بچه‌ام رو برمی‌داری دنبال خودت راه می‌ندازی؟

_صداتو بیار پایین!

رو در روی او در می‌آید. سارا هنوز این اخلاق مزخرف همیشگی اش را دارد، هر وقت که احساس خطر کند به جای عقب نشینی حمله می‌کند.
_ اگه یه مو از سر این بچه کم می‌شد یه جو حیثیت واسه من نمی‌ذاشتی! مشخص کنین من تو این خونه چیکاره‌ام؟ لاَ لِه دارم یا صاحب اختیار بچه‌ام؟ مهمون تازه از راه رسیده‌ی تو با اجازه کی تو این ساعت بچه کوچیک من رو دنبال خودش راه انداخته تو خیابون؟
_با اجازه خودت.
جواب مصمم پناه نطق سارا را کور می‌کند.
_مزخرف نگو! من بچه‌ام رو به هیچ کس نمی‌سپرم، به کسی که دو روزه از راه رسیده که حاشا!
_ نه انگار خیلی حالت بد بوده… چون از قرار معلوم هیچی از دیشب یادت نمی‌آد. بخوای من دوباره برات تعریف می‌کنم یادت بیاد.

تیز به سارا خیره می‌شود. حرف های پناه شبیه به میدان طلبیدن حریف بود تا توجیه و عذر خواهی.

پناه چشم از سارا نمی‌گیرد و سارا با اخم هایی در هم او را همراهی می‌کند. چرا احساس می‌کند بعد از رفتن او اتفاقی توی این خانه افتاده و حالا سارا توی سکوت دارد آن را مرور می‌کند؟
_ پناه چی داره می‌گه؟
دایه از آن سوی خانه میانداری می‌کند:
_بسه دیگه، بیاین داخل همساده ها رو آزار می‌دین…
سارا عقب گرد می‌کند و زیر لب نق می‌زند:
_ حیف که مهمون این خونه ای!

پناه خم شد تا بند کفش هایش را باز کند. سارا رفت اما به پناه مهلت نمی‌دهد:
_دیشب تو این خونه چه خبر بوده که سارا یادش نمی‌آد بچه اش رو به تو سپرده؟

مکث پناه دوباره عصبی‌اش می‌کند؛ اما اوضاع آن طور که می‌خواهد پیش نمی‌رود. پناه بخشی از کیسه‌های خرید را به او که جدی و منتظر مقابلش ایستاده می‌دهد و با لحنی دلخور و حق به جانب می‌گوید:
_اگه قراره هربار از خونه‌اتون رفتم بیرون اینجوری ازم استقبال کنین، بهم بگین یه فکری به حال خودم بکنم.
و در انتهای جمله‌اش به دست راست او که طی یک واکنش عصبی چهارچوب در را چسبیده و مانع از ورودش می‌شود ‌اشاره می‌کند.

توی سکوت به هم خیره می‌مانند. پناه با آن اخم بامزه به طرز کاملا واضحی می‌خواهد سرش را گرم کند و از زیر سوالش فرار کند.
پناه نگاه اخم آلودش را از زیر نظر تیز بین او فراری می‌دهد و برای دومین بار آن مغناطیس لعنتی به کار می‌افتد.
عقب می‌کشد تا پناه وارد شود. عقب می‌کشد تا پناه ریز و پنهانی لبخند پیروزی بزند و خیال کند او را خام کرده.

همیشه فکر می‌کرد دلبری از او آسان نیست؛
اما پناه حتی متوجه اش هم نیست و دلش را زیر و رو می‌کند.

دوستان پارت جدیدی نیست هر وقت پارت جدید اومد میزارم تو سایت