حرفش برام مبهم بود که چندباری پشت سرهم پلک زدم و منتظر ادامه حرفش موندم تا دوباره دهن باز کرد:
_امروز دیگه زنم میشی و منم دیگه طاقت ندارم، امشب و نمیذارم بخوابی!
و با خنده شونه ای بالا انداخت که انگار خون تو رگهام یخ بست و حالم بدتر از قبل شد که بریده بریده گفتم:

_چی.. چی میگی… امروز حسابی خسته میشیم و من بعدش میخوام بخوابم!
رنگ چشماش هوسی شده بود، دستی به روی پاهام کشید و با صدای دو رگه ای جواب داد:

_اول خوش میگذرونیم بعد میخوابیم!
نفس هام بلند و کش دار شده بود و تو ذهنم دنبال راهی واسه فرار از امشب و حامی بودم،
اما کدوم راه؟
کدوم پناه؟
اینجا دیگه ته خط بود و من زندگیم و به این مرد باخته بودم…

با رسیدن به آرایشگاهی که بیست دقیقه ای تا خونه راهش بود، ماشین و جلو در آرایشگاه نگهداشت:
_اگه به من بود که میگفتم اصلا آرایشگاه نری، چون همینجوریشم زیبا ترینی، ولی حالا برو آماده که شدی بهم زنگ بزن بیام دنبالت دلبرم!

سری به نشونه باشه تکون دادم و از ماشین پیاده شدم و رفتم تو آرایشگاه.
یه آرایشگاه بزرگ که با اینکه پایین شهری بود اما کارش حرف نداشت و این و عروس هایی که اینجا آرایش و آماده شده بودن بهم فهمونده بود.

با ورود به آرایشگاه بعد از یه سلام و احوالپرسی با آرایشگر ها، خیلی سریع میکاپ صورتم شروع شد.

تن بی جونم پخش بود رو صندلی و غم صورتم کم کم داشت زیر بار لوازم آرایشی پنهون میشد، اما چشمام چی؟
تکلیف چشم هایی که بی گریه و زاری هم غم توشون فراوون بود چی میشد؟
کی حال من و میفهمید؟

هیچوقت کفر نگفتم اما حالا از خدا هم دلگیر بودم، خدایی که احوال زندگیم و دید اما فقط نگاه کرد تا من به اینجا برسم!
تنم یخ کرده بود و سرم داغ داغ از پریشونی افکارم،
ازدواج با حامی باعث میشد تا دل بابای سالخورده و رنج کشیدم نشکنه اما دختر یکی یه دونش داشت جون میکند و مدام فکر میکرد این یه کابوسه!
یه کابوس وحشتناک که روزی تموم میشه غافل از اینکه، زندگی بود!
و این روزها، باید جور دیگه ای میگذشت!

اگه همه چی برخلاف خواسته های من پیش نمیرفت، من میتونستم مثل تموم دخترهای دنیا از این آرایشگاه اومدن و آماده شدن و از پوشیدن لباس خوشگلی که کرایه کرده بودیم و از عروس شدن خوشحال باشم!
بخندم و خداروشکر کنم و ازش بخوام که یه تقدیر خوب و برامون رقم بزنه!

اما خوشحال که نبودم هیچ، انگار غصه تموم عالم و آدم هم جمع شده بود تو دل من!

این افکار انقدر من و غرق خودش کرده بود که حتی گذر زمان رو هم حس نکرده بودم و حالا با تکون تکون دادن های دست آرایشگر به خودم اومدم:
_عزیزم، کجایی؟

و با لبخند نگاه پر دقتی به صورتم کرد:
_چند باری صدات زدم نشنیدی، حتی موقع شینیون موهاتم یه کمی کمک نکردی، معلومه فکرت پیش آقای دوماده ها!

و همزمان با شاگردش که دختر تپل و خوش رویی بود زدن زیر خنده که آروم خندیدم:
_ببخشید اصلا متوجه نشدم!
از جلوم کنار رفت و همینطور که چشمش بهم بود جواب داد:
_از شوق عروس شدنه!حالا یه نگاه به خودت بنداز ببین چقدر ماه شدی!

چشم چرخوندم به سمت آینه روبه روم،
راست میگفت، زیبا شده بودم و هنرنماییش رو صورتم حرف نداشت!

یه آرایش ملیح و دلنشین همراه با رژ صورتی کالباسی ای که به پوست سفید صورتم بدجوری میومد.
موهای بلندم رو هم بر خلاف قسمت جلو که صاف و اتو کشیده بود و از فرق باز شده بود، ماهرانه فر کرده بودن و به مدل زیبایی از زیر یه ریسه طلایی به پشتم ریخته شده بودن.

با دوباره شنیدن صداش از دید زدن خودم دست کشیدم:
_فقط مونده پوشیدن لباس خوشگلت!
و به اتاق سمت راست سالن اشاره کرد که از رو صندلی بلند شدم و پشت سرش رفتم تو اون اتاق و شاگردش هم پشت سرمون اومد تو اتاق تا تو پوشیدن لباس نباتی رنگی که از بالا آستین حلقه ای بود و نوار توری ظریفی بین سی. نه هام و میپوشوند و پارچه براقش نیاز به هیچ گل و منجق دوزی ای نداشت و فقط دور کمرش یه نوار گل های ریز همرنگش وجود داشت و قسمت پایین هم پفی و ساده بود، کمک کنه.

لباس و که به تنم کردم دختر، شاگرد آرایشگاهی که معلوم بود از این عشق عروس شدن هاست با دهن باز مونده زل زد بهم:
_وای چقدر قشنگ شدی!
و بی اینکه نگاه مات موندش رو ازم بگیره عقب عقب رفت و چند باری زد به در چوبی اتاق:
_بزنم به تخته!

هم صحبتی با آدم های این آرایشگاه یه مقدار حالم و جا آورده بود و حالا هرچند که از ته دل نبود اما لبخند به لب هام میومد و واسه چند ثانیه غمم و فراموش میکردم…
دیگه کاری تو آرایشگاه نداشتم و باید زنگ میزدم تا حامی بیاد دنبالم،
اما دلم راضی نمیشد!
دستم میرفت سمت گوشی اما بی اختیار نمیتونستم شمارش و بگیرم!
انگار یه نیروی خارق العاده مانعم میشد!

گلوم خشک شده بود بابت داوری بین عقل و دلم!
عقلم میگفت باید بهش زنگ بزنم و تن بدم به این ازدواج و قلبم هیچ جوره راضی نمیشد!

دستام یخ کرده بود و خیره به صفحه گوشی مونده بودم و حتی پلک هم نمیزدم که یه دفعه بلند شدم سرپا و رفتم سمت شنل لباس و انداختمش رو شونه هام و بندش و بستم و وسایلام و هم جمع کردم تو کیفم و بعد از حساب کردن هزینه آرایشگاه، با همه خداحافظی کردم که صاحب آرایشگاه که اسمش هم مژگان بود قبل از جواب دادن به خداحافظیم، پرسید:
_آقای دوماد اومد؟

نمیدونستم دارم چیکار میکنم اما زیر لب ‘اوهوم’ ی گفتم:
_بیرون منتظرمه!
و از آرایشگاه زدم بیرون.
سرمای بعد از ظهری هوا امونم و بریده بود و من هاج و واج جلوی در آرایشگاه وایساده بودم بی اینکه به حامی زنگ زده باشم!

سر چرخوندم سمت بالا و پنجره های آرایشگاه، طناز همون شاگرد آرایشگاه از بالا داشت نگاهم میکرد و اینجا دیگه جای موندن نبود که چشم ازش گرفتم و قدم هام و پشت سرهم و به سرعت برداشتم تا از آرایشگاه دور و دور تر بشم…