ده روز با رنج و مشقت و گریه و ناله می گذرد موعد عروسی محمد و مرضیه و ماریه که همگی باهم ست فرا رسیده زندگی ام در دو کلمه خلاصه میشود درد دل و گریه! گریه های

                  یگانه سپاسگزار بود که او در این مورد لااقل قصد لجبازی ندارد.   – ممنون.   اردلان جوابی نداد و از اتاق بیرون رفت و در را بست.   یگانه چند

    نباید خودش را ضعیف نشان می‌داد. می‌دانست این عمل چقدر به آینده‌ی فراز کمک می‌کند برای همین نباید مانع پیشرفتش می‌شد. در حالی که یک قطره اشک از چشمهایش پایین می‌ریخت لب زد: – بچه نیستم که نتونتم

  پیشانی‌ دختر مهرِ در شد و بغض پدر شکست، این طرف در دختر گریه می‌کرد و آن طرف در پدر… – خیال می‌کردم دختر خودمی… گفتنی جان خودش ‌می‌سوخت، قلبش، روحش…اما باورِ آن شنیده‌ها و دیده‌ها! – اما ثابت

    خلاصه :   در مورد دختری است که نطفه ای در بطن خود دارد که هرگز پدرش را ندیده

              یگانه بعد از عوض کردن لباسش به طبقه پایین برگشت. همه سر میز نشسته بودند و با دیدن یگانه مشغول شدند.   – بفرمایید خواهش می‌کنم.   یگانه گفت و روی صندلی خالی

  گُـلِ گــازانـیـا:     گلویی صاف کرد. – جانم بهی؟   بهناز با صدایی ناراحت لب زد. – سلام پسرم. نمیخوای بیای اینجا مادر؟   – سلام بهی… حوصله ندارم. کاری داری که بیام؟   زن چند ثانیه مکث

  ᭄   به انگشتان دستش زل زده و سکوت کرده _خوابیدی دیشب؟ به نشانه منفی سر تکان میدهد بازویش را میگیرم و به طرف تخت هدایتش میکنم _یکم بخواب بدون مخالفت روی تخت دراز میکشد _من همیشه خودمون رو

    پرسید و باز از دست رعنا چسبید. -اولش فقط میخواستم مراقبت باشم اما یکم بعدش فهمیدم من حالم باهات خوبه. لطفا حال توام با من خوب باشه! جفتمون انقدری می‌فهمیم که درک کنیم عشق و عاشقی و این

      خلاصه: وقتش رسیده بود، همان روز شومی که کابوسهای مان به واقعیت تبدیل میشد و پرونده این چند وقت اسیری و بلاتکیفی برای همیشه بسته میشد. تمام شب را کنج تخت سنگر گرفتم و ساله ای زندگیم

  منظورش را از مزاحم های دورمون فهمیدم… نیما و امید را می گفت… نه می توانستم از حامد بخواهم دهانش را ببندد و نه توانایی شنیدن حرف هایش را داشتم! می ترسیدم چیزی بگویم که بلایی سر امید بیاورد…

    گندم بلند گریه می‌کرد. سوما خانوم فریاد آرام باشید سر می‌داد و رادان تمام سعیش را می‌کرد تا خیلی هم خودش را داماد افسار گسیخته‌ای نشان ندهد اما هراز گاهی کرمش را می‌ریخت و امیر را عصبانی‌تر می‌کرد.