بهش خیره شدم که ادامه داد. _یه سوال می پرسم راست جواب بده! با استرس بهش خیره شدم که ادامه داد. _وقتی دیدیش… راستش و بگو… امید… وار شدی به بودنش ؟! با تعجب بهش نگاه کردم. اون

  درحالیکه قلبم تندتند میزد و صدایم می لرزید با تته پته جوابش را دادم. – آ… آره… آره… هستم… با بیحوصلگی “خب” کشیده ای گفت. – تصمیمت چیه؟! – میام! خندید. خنده ای که حتی از پشت گوشی هم

    -اون دختره‌ی کله زرد چی؟ گندم چی؟! بعد از مکثی طولانی با سری پایین افتاده زمزمه کرد: -فکرش از سرم بره بیرون. سکوت میانمان جاری شد و من در تلاش بودم تا منظورش را بفهمم و با چراغی

      چی بهش میگفتم وقتی خودم بهش تجاوز کرده بودم. به کدوم قاضی شکایت میبردم وقتی خودم اولین متهم بودم. چه جوابی بهش میدادم. چی میگفتم که اروم بگیره. از خودم خجالت میکشیدم ،منم یروز مثل یه حیوون

      وقتی دستش را رها میکند سرم به در باز ماشین کوبیده میشود و بی حال روی زمین می افتم چشم باز میکنم….سنگ…سنگ هنوز آنجاست… باید جانم را نجات بدهم باید برگردم پیش محمد دوباره با هر جان

    با ناباوری به سمت اتاق چرخید. هنوز حرف معین را پیش خودش حلاجی نکرده بود. -ها؟ -ویندوزت پرید چرا؟ میگم برو شناسنامه تو بردار بیا… -شناسنامه؟ شناسنامه برای چی؟ -میخوام واسه کوپن اسمت و بنویسم . شناسنامه واسه

  صدا متعلق به حامد بود… حامدی که خیلی وقت بود حتی یک درصد هم به او فکر نمی کردم! باورش سخت بود، اما حامد امید را دزدیده بود! حامدی که مرا در آن وضعیت رها کرده بود می گفت

        ترنج که دلیل عقب کشیدن فراز را فهمید، به خنده افتاد. نمی‌خواست فقط ببوسدش و عقب بکشد. برای همین روی تخت جلوتر رفت. گره‌ی حوله‌ش باز شد و بدنش در معرض دید قرار گرفت. فراز نگاه

    اشک سوگند بی اختیار روی گونه‌اش راه می‌گیرد. وقتی مهرانه می‌گوید: – فکر نمی‌کردم پسر جهانگیر نامرد باشه به یه دختر تنها ظلم کنه! بی اراده از سیاوش دفاع می‌کند: – سیاوش پسر بدی نیست خاله. – تو

      صورت غزل سریعا از خجالت قرمز شد و فرید با شیطنت از دخترک فاصله گرفت. غزل لبش را محکم گزید و کمر صاف کرد. بدون نگاه کردن به فرید، خواست بلند شود. – اره بخوابیم.   اما

  آ   دست به پیشانی‌اش کشید. حسام یک نفس حرفش را زد:   – من مسئله رو با بابا در جریان گذاشتم گفتن باشه برای بعد از چهلم خان عمو، ولی خب… دله دیگه، حساب کتاب حالی‌اش نمی‌شه! بابا

              قهوه‌اش را خورد و در حال بالا پایین کردن کانال‌های تلویزیون بود که صدای خسته‌ی اردلان آمد.   – سلام.   یگانه فورا برخاست و شال دور گردنش را روی سرش انداخت.