*سوفیا*

دست به چونه داشتم اکیپ دانشجوهای دختر و پسری رو تماشا میکردم که صدای خنده هاشون تو کل کافه پیچیده بود.
اونقدر شاد و خوش و سرحال بودن که آدم دلش یه جمع اونجوری میخواست و یه جورایی بهشون غبطه میخورد!
ولی کافه ها جای عجیبی بودن.
یه گوشه یه اکیپ دانشجویی بودن که صدای خنده های از ته دلشون گاهی تو کل فضا میپیچید و یه گوشه یه آدم تک و تنها با فنجون قهوه اش ور میرفت و گوشه ی دیگه دوتا عاشق جیک تو جیک پچ پچ میکردن و سمت دیگه پیرمردی بود که سیگار میکشید و ماتم زده زمین رو خیره خیره نگاه میکرد…
اره اینجا عجیب بود.
محل آدمای غمگین و محل ادمای شاد!
اونقدر محو تماشای دور و اطرافیانم بود که متوجه حضور بابا محمدرضا نشدم.
صندلی رو عقب کشید و روش نشست و پرسید:

-در چه حالی ! به که مشغولی که متوجه من نشدی هان ای دخترک؟

سرمو برگردوندم سمتش و نگاهش کردم.
تنها دلخوشی من توی این دنیای جهنمی بود.
لبخند خسته ای روی صورت نشوندم و گفتم:

-هیچی…یعنی هیچی هیچی هم که نه.داشتم اون دانشجوهارو نگاه میکردم
جمع باحالی دارن!
یاد دوران مدرسه افتادم!

خندید و شوخ طبعانه گفت:

-نگو که عین این بچه های اول دبستانی غمگین و تنها هنوز هیچ رفیقی پیدا نکردی!

بی رمق خندیدم و جواب دادم:

-چرا اتفاقا بعضی از همکلاسی هام رو میبینم.کلا جمع اینا واسم قشنگ بود.
یاد یاسر و رفقاش افتادم…

مکث کردم و اون سکوت بینمون رو شکست و پرسید:

-و یاسین !؟

لبخند روی صورتم تلخ تر شد.اهسته و با صدای پر بغضی جواب دادم:

-فکر کردن به یاسین دیگه جایز نیست.اون الان حتما با مائده ازدواج کرده.
دلم نمیخواد به شوهر یه دختر دیگه فکر کنم!

دستشو روی دستم گذاشت و برای اینکه حرفهایی که همیشه بهم میزد رو واسم یاداوری بکنه پرسید:

-همیشه چی بهت گفتم !؟
گفتم زندگی محل اومد و رفت آدماس…
یکی میاد یکی میره یکی موندگار میشه یکی محو میشه!
زندگی یعنی گاهی یه آدم فقط چند لحظه تو زندگیته اما تو یه عمر باهاش خاطره سازی میکنی و یه نفر صدسال خو زندگیته و تو هیچ لذتی از این حضور نبردی.
زندگی یعنی همین سوفیا!

غمگین پرسیدم:

-تکلیف دلمون چی میشه بابا !؟ ما که قرار نیست دو بار زندگی کنیم…
عادلانه نیست هم این دنیامون جهنم باشه هم اون دنیامون!

خندید و صبورانه نگاهم کرد و گفت:

-سوفیا خانم…دنیاگذران و کار دنیا گذران…
زنرگی جریان داره.براش لهمست نداره تو خوشحالی یا ناراحت.شکست عشقی و عاطفی خوردی یا نخوردی اون راه خودشو میره…
اون میره و تویی که تصمیم میگیری مثل یه بازنده بشینی و این گذر رو تماشاش کنی یا بدویی وولز مسیر لذت ببری و تلخی و خوشی هاش رو بپذیری!
یادت باشه دنیا به کام هیشکی نیست!

وسط حرفهای دلگرم کننده اش یکی از کارکنانش صداش زد و اون بلندشد و به اجبار رفت.
چنددقیقه بعد وقتی داشتم با فنجون نیمه ی قهوه ام ورمیرفتم پسر جوونی به میز نزدیک شد و خیلی بی مقدمه گفت:

-اینجا پاتوق من! اگه قهوه ات رو خوردی بلند شو …

متعجب از این لحن طلبکارانه اش سرم رو بالا گرفتم و بهش نگاه کردم.
عجب رویی داشتاااا….
به اون یکی دوتا میز خالی اشاره کردم و گفتم:

-خب اونجا بشین!

ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:

-نوچ! به این جا عادت دارم!

عجب بشر پررویی بوداااا…
انگشت اشاره ام رو به سمت فنجون قهوه ام گرفتم و گفتم:

-شرمنده ام…هنوز تموم نشده.

سگرمه هاش رو زد توی هم و گفت:

-خب تمومش کن…

لبخندی حرص درار تحویلش دادم و گفتم:

-شرمنده…حالا حالا ها تموم نمیشه

اومد و روی صندلی رو به رویی نشست و بعد ویلونش رو گذاشت روی یه صندلی دیگه و دست به سینه خیره به صورتم گفت:

-اوکی.می مونم تا تموم بشه و بری…