وسایل مورد نیازم رو منظم و مرتب تو صندوق عقب ماشین جا دادم و به همه ی اونها با دقت نگاه کردم که خیالم راحت بشه چیزی رو جا نذاشتم و یه وقت تو جاده لنگ نمونم.

شوق رفتن به شیراز و دیدن سوفیا و دادن این خبر که میتونیم باهم ازدواج کنیم،

بهم انگیزه و شوق و خستگی ناپذیری داده بود.

فکر کنم هر چیزی که لازم بود رو برداشته بودم.

یک گام عقب رفتم و فاصله گرفتم از ماشین که همون موقع خاله از قاب در عبور کرد و به سمتم اومد.

رو صورتش لبخند بود.

بی مقدمه پرسید:

-پس میری پیش سوفیا ؟

در صندوق عقب ماشین رو بستم و جواب دادم:

-آره!

دستهاش رو دور بدنش حلقه کرد و گفت:

-از وقتی رفته همش احساس میکنم یه چیزی رو گم کردم و هی دنبال اون گمشده ام.

تازه بعضی وقتها فکر میکنم سر کلاس و دیر اومده خونه.گوشیمو برمیدارم که بهش زنگ بزنم بگم زودتر بیاد اما بعدش یادم میاد که نیست و رفته….

آه کشید.درکش میکردم.واسه اینکه حال و هواش عوض بشه

خندیدم و گفتم:

-نگران نباش… بهم جواب بله بده میاد و ساکن همین شهر میشه !

چون اینو گفتم از تصورش لبخندی روی صورتش نشست و بعد با حالتی نادم گونه گفت:

-یاسین…من…من اگه سوفیارو همیشه از دوست داشتن تو منع میکردم به خاطر این بود که….

مکث کرد.غمگین تر از قبل نگاهم کرد و ادامه داد:

-نمیخواستم آسیب ببینین.هردوتون!

دستمو روی شونه اش گذاشتم و گفتم:

-میفهمم خاله.نه من از شما دلخورم نه سوفیا…اینو مطمئنم!