یاسین همیشه بهم میگفت سوگند اونقدر خودپسند و خود شیفته اس که هرکسی رو لایق دوستی باخودش نمیدونه خصوصا اگه از نظر مالی همسطح و هم لول خودش نباشه.
سرمو با منتهای تاسف تکون دادم.
این تاسف بابت دوست پنداشتن کسی بود که از صدتا دشمن واسه من دشمنتر از آب در اومد گفتم:

-تو میتونستی به من بگی…میتونستی حقیقت رو بگی تا من بیشتر از این فریبش رو نخورم و بهش وابسته نشم…تو مثلا رفیق بودی؟ تو هیچی نبودی! هیچی…تو یه آدم دروغگوی لعنتی بودی که هم خدارو میخواستی هم خرما رو…
یه نفر که واسه رسیدن به اون چیزی که خودش میخواد حاضر شد به احساسات هرکسی آسیب برسونه….هردوتاتون برید به جهنم…هم تو هم اون بهراد آشغال….

از کنارش رد شدم و راه افتادم سمت ساختمون کلاسها.
دیگه نمیخواستم فریب این دوستی های توزرد رو بخورم. فریب یه آدم پفیوز.
دنبالم اومد و از پشت سر گفت:

-تو خیلی خودخواهی…اینکه بهراد تورو دوست نداشت اما عاشق من بود به من چه ربطی داشت آخه هان!؟

ایستادم چون فکر کردم داره بهم توهین میکنه.
تند تند نفس میکشیدم و تو سرم دنبال جوابی میگشتم که محکم بکوبونپ تو صورتش.
نفس عمیقی کشیدم و یعد سرمو به سمتش برگردوندم و گفتم:

-منو دوست نداشت !؟ هه..لیاقتمو نداشت.آوما تصولا همیشه میرن دنیال لیاقتشون. اون هم با من بود هم تو…پس فکر کنم وضعیت تو اسفناکتره…نه یاسین دوست داشت نه حتی بهراد عشقش صادقانه بود که اگه بود با منم نمی پرید!

رو برگردوندم و با قدمهای سریع به راه افتادم.
این اتفاقها باعث شده بود دیگه از زندگیم هیچ لذتی نبرم.
حس بدی نسبت به تمام آدمای اطرافم داشتم.احساس میکردم همشون آدمهایی با نیتهای کثیفی هستن!

در کلاس رو باز کردم و رفتم داخل.
روی یکی از صندلی ها نشستم و دستهامو گذاشتم رو دسته ی صندلی و رفتم تو فکر.
چقدر حس تنها بودن بهم دست داده بود.
جس اینوه هیچ کس و هیچ دوستی ندارم.
تمام کلاسها همون قدر مزخرف واسم گذشتن.
همش تو فکر بود.وروغ بود اگه میگفتم واسم اهمیت ندارن.این ضربه ی احساسی رو چطور میشد زه این سادگیا فراموش کرد خصوصا اینکه حالا حتی یاسین رو هم دیگه نداشتم اونم به عنوان همون پسر خاله!
وقت ناهار که شد از ساختمون دانشگاه زدم بیرون
و قدم زنان سمت سلف رفتم.
برف یکم شدیدتر شده بودولی خیلی ها حتی از شدت گرقتنش هم خوشحال بودن….
و من به این نتیجه رسیدم تو هر هوایی میشداز زندگی و لحظات لذت برد اگه خوشحال باشی.
اگه دور و اطرافیانت کاری کنن نسبت یه خودت حس خوبی داشته باشی!
پالتوی تنم رو قبل از ورود یه سلف تکوندم و بعد رفتم داخل.
دونه های سفید برف نشسته رو شونه ام رو کنار زدم و سر صف ناهار ایستادم.
خیلی شلوغ نبود.
دستهامو تو جیب لباس تنم فرو بردم و ازهمین حالا به دنبال یه جای خالی گشتم.
یاسین برخلاف همیشه تک و تنها پشت میزی خلوت مشسته بود و غذا میخورد.
اونقدر کلافه بود که حتی نمیخواست رفقاش هم دور و برش باشن.
نوبت من که رسید فورا غذامو گرفتم و قدم زنان به سنت یاسین رفتم.
چقدر این بشر منو نصیحت کرد.
چقدر گفت پسرا همشون صادق نیستن.چقدر راجب خیلی موردها به من تذکر داد.
لعنت به من !
چندقدمیش ایستادم و بهش خیره شدم.جرات نداشتم بهش نگاه کنم یا برم سمتش.
نوشابه اش رو برداشت و چند قلپش رو خورد و دویاره به خوردن ناهارش ادامه داد.
تردید رو کنار گذاشتم.
نفس عمیقی کشیدم و بعد رفتم سمتش و رو به روش نشستم.
خیلی آروم سرش رو بالا گرفت و گفت:

-اینهمه جا…واسه چی اینجا نشستی!؟

ظرف غذایی که دو طرفش رو تو دست گرفته بودم گذاشتم رو میز و بعد مظلومانه نگاهش کردم و گفتم:

-میشه یکم با من مهربونتر باشی !؟

ابرو درهم گره زد و بعد چنگالش رو توی تیکه ترشی کنج ظرف فرو برد و گفت؛

-نه.جمع کن از اینجا برو ریختتو نبینم…

غمگین سرمو پایین انداختم و لبهامو روهم فشردم و با مظلومیت گفتم:

-اینقدر از من بدت میاد که حتی نمیخوای چشمت بهم بیفته!؟

درحالی که همچنان با سر خمیده به خوردن غذاش ادامه میداد گفت؛

-دقیقا…حالا گمشو برو…