ضربه ی ملایمی به در میزنن و یه قطره اشکم سُر میخوره.. دلم نمیخواد جواب بدم.

_سامی؟؟… یه چیزی بگو دختر….. چیکارش کردی هامرز؟

_خفه شو سروش من اصلا دستم بهش نرسید. رفت تو و صدای ناله اش بلند شد.

_یعنی خاک تو سرت کنن مثه وحشیا میمونی..

_انقدر فک نزن.. این در لامصب و باز کن ببینم چه خبره اون تو.

تکیه میدم به دیوار و به باعث و بانی واژگونیم خیره میشم. یه دمپایی لا انگشتی پلاستیکی!

_سامانتا؟ چی شده جواب بده تا درو نشکستم.

هه!! والا از اولم نظرت همین بود.

_مرتیکه احمق داری جون میدی، ولی مثه گاو حمله میکنی بهش!

_خفه شو سروش برو دنبال یکی بیاد بازش کنه.

دستم و تو بغل میگیرم و امیدوارم فقط ضرب خورده باشه وگرنه بدبخت میشم اونم دست راستم..

خدا لعنتتـــ..

بقیه اش روی زبونم نمی‌چرخه، مخصوصا وقتی انقدر دلم پُره و از ته دل دارم میگم، نکنه که مرغ آمین یهو صدام و بشنوه و اجابتش کنه.

_سامانتا عزیزم حالت خوبه؟ کاریت ندارم بیا در و باز کن.

_جواب نمیده! بزار درو بشکنیم.

انگار داره نگاهم میکنه نه اینکه صداش از پشت در بیاد، صورتم و جمع میکنم و چشم غره ای بهش میرم.

_سامانتا اگه صدام و میشنوی از پشت در برو کنار..

بازهم جوابی نمیدم اما اشک هام سر خورد و صورتم و خیس کردن.. با دست محکم پاکشون میکنم دوست ندارم ضعفم و کسی ببینه.

به دقیقه نمیکشه که با ضربه محکمی به در جای قفل میشکنه و هامرز و بعد سروش خودشون و میندازن داخل.

سنگینی نگاهشون و حس میکنم اما اهمیتی نمیدم به خاطر وضعیتم احساس حقارت میکنم.

مثل بچه یتیما گوشه ی حمام نشستم توی خودم جمع شدم و دارم زر زر میکنم.

هامرز کنارم زانو میزنه.. نگاهش روی دستی که یکی دیگه رو از کتف بغل گرفته و ازش محافظت و تیمار میکنه.

_خوردی زمین؟

نه پس داشتم آشپزی میکردم.. بینیم و بالا میکشم و خوشبختانه اشکی ندارم هرچند صورت سرخ و چشمای خیسم همیشه منو رسوا میکنن.

_بریم بیرون..

خودم و ازش کنار میکشم و نمیخوام کمکم کنه، مهربونیشم بخوره تو سرش.. اما بازم زبون نفهمتر از خودش کسی نیست.