* * * *

حرصی به پارلایی که با چشمای درخشانش داشت به اطراف نگاه میکرد ، خیره شدم …
آخ یعنی دلم میخواس بکُشمش ! …
چقدر بهش گفتم من نمیخوام بیام …
عصبی پوفی کشیدم و آروم گفتم :

+ پارلا ، هوی … .

سرشو چرخوند سمتم و گفت :

_ چیه؟! …

+ بیا بریم … .

ابرویی بالا انداخت و متعجب گفت :

_ کجا بریم دقیقا؟! …
هنوز یه ساعتم نمیشه جشن شروع شده …!

نفسمو محکم بیرون فرستادم و غریدم :

+ الان که دیگه دکتر تاد هم اومد ، تبرک هم بهش گفتیم …
پس دیگه چرا باشیم؟! … بریم بهتره دیگه ! … .

هوفی کشید و لب باز کرد تا حرفی بزنه که همون لحظه با صدای یه پسر ، سرمونو چرخوندیم طرفش :

_ ببخشید … .

نگاهِ اخمومو به پسره دوختم که پارلا لب زد :

_ بله!؟ …

پسره همونطور که به پارلا خیره شده بود ، با لبخند هیزی گفت :

_ اجازه ی یه دور رقص ، با خودتون رو بهم میدین بانو؟! …

پارلا لبخند دندون نمایی زد ، از روی صندلی پا شد و گفت :

_ چرا که نه ! …

و بعد هم دست تو دست هم به سمت پسیت رقص ، رفتن …
با بهت بهشون خیره شده بودم ! ‌…
خدایا منو بکُش راحت کن از دست این پارلااا …
چقدر شلِ این دختر آخه؟! …
کلافه هوفی کشیدم که صندلی رو به روم که از اون موقع پارلا روش نشسته بود ، کشیده شد و دکتر تاد روش نشست …
اخم ریزی کردم و رومو برگردوندم طرف مخالفش که لب زد :

_ الان مثلا قهری؟! …

چیزی نگفتم که دستامو گرفت توی دستاش و گفت :

_ کلارا ، تو به من تبریک نگفتیااا … !
فکر نکنی حواسم نیس … .

پوزخندی زدم و خیره به یه نقطه ی نامعلوم ، گفتم :

+ با سیلی ای که تو دیروز بهم زدی ، توقع نداشته باش بهت تبریک بگم ! … .

از گوشه ی چشم بهش خیره شدم …
اخم ریزی کرد و با فشردن دستام ، لب زد :

_ اون چک رو باید میخوردی ، تا یاد بگیری دیگه رو حرف من حرف نزنی ! … .

پوزخند ریزی زدم و همونطور که دستامو عقب میکشیدم ، گفتم :

+ چه خودخواه ! … .

دستامو ول نکرد و لب زد :

_ اوکی ، تو فکر کن من خودخواهم ! … .

ناراحت بهش خیره شدم که عصبی گفت :

_ اونطوری نگام نکن … .

زبونی روی لبام کشیدم و گفتم :

+ چجوری نگات میکنم دقیقا؟! … .

با اخم لب زد :

_ ناراحت و دلخور … !

پورخندی زدم که لب زد :

_ اگه بگم ببخشید حل میشه!؟ …

متعجب ابرویی بالا انداختم و بهش خیره شدم که ادامه داد :

_ سابقه نداشتم بخاطر کاری که نکردم ، از کسی عذرخواهی کنم ! … من حتی گاهی اوقات ، بابت کارایی که میکنم هم از طرف مقابلم عذرخواهی نمیکنم ، ولی … .

سرمو کمی کج کردم و پرسیدم :

+ ولی چی؟! … .

نفس عمیقی کشید …
سرشو خم کرد و با کاشتن یه بوسه روی دستم ، لب زد :

_ ببخشید … .

اول ناباور بهش خیره شدم ولی کم کم لبخندی روی لبام شکل گرفت … .
این ماجرا رو اگه واسه پارلا تعریف میکردم ، باور نمیکرد و میگفت ” دارم هذیون میگم ”
واقعا هم این یه چیز غیرقابل باوره ! …
دکتر تاد ، یه آدمیِ که غرورش یه کوهِ ، یه کوه …
ولی برای اولین بار از من عذرخواهی کرد … .
نمیدونم چرا ولی با این ببخشیدش ، تمومه ناراحتیا از توی دلم پر کشید و رفت …
در عوض جاشو به یه حس و انرژی عالی و غیر قابل درک داد  …
لبخند گشادی زدم که لب زد :

_ آشتی؟! … .

خنده ی کوتاهی کردم و لب زدم :

+ آره ، آشتی … .

لبخند ریزی زد و گفت :

_ اوکی ، پس حالا که دیگه آشتی هستی …
میخوام یه چیزی بهت بگم ‌… .

چشمامو ریز کردم و بهش زل زدم که بعد از کشیدن یه نفس عمیق ، لب زد :

_ من میدونم تو از کشور دشمن اومدی و یه جاسوسی …

هینی کشیدم و دستامو به سرعت از توی دستاش کشیدم بیرون …
با چشمای مضطربم بهش خیره شده بودم که گفت :

_ هیس ، آروم باش دختر خوب …

با بهت و لکنت لب زدم :

+ ت … تو از کجا ، از کجا از این چیز خبر داری؟! …

خنده ی کوتاهی کرد و گفت :

_ دیگه بهم نگو دکتر تاد ، من ارسلانم …
ارسلان تاد ، از این به بعد اسممو صدا بزن …
من از کشور همسایه اومدم اینجا …
اهل فرانسه نیستم ، اومدم اینجا تا به تو کمک کنم …
کشور های ما ، یعنی من و تو …
با هم پیمان دوستی بستن و …
و خب به من ماموریت دادن بیام اینجا ، مراقبت باشم و باهم پاریس رو به گوه بکِشونیم … .

زبونی روی لبای خشکم کشیدم و گفتم :

+ چجوری باید حرفاتو ، بدون هیچ مدرکی باور کنم … .

نفس عمیقی کشید ، یکم ساکت بهم خیره شد و در آخر از توی جیب کُتش یه کارت بیرون آورد و به طرفم گرفت …
کارت رو ازش گرفتم و شروع به خوندن نوشته های روش کردم …
حرفاش درست بود …
مامور تاد ، مامور ماهر و کار بلد ! …
حتی مُهر و امضای اتحاد هر دو کشور زیرش زده شده بود ! … .
ناباور سرمو بالا گرفتم و بهش خیره شدم …
لبخند ریزی زد و گفت :

_ مثه یه دوست ، روی من حساب وا کن ! … کلارا آلبرت … .