هم خیلی ترسیده و هم اینکه میگه حاله مامان خوب نیست… من باید زودتر برم.

دستی به صورتم کشیدم و سعی کردم خودم را جمع و جور کنم.

-باشه… باشه خیلی‌خب منم باهات میام.

-نه تو بمون خونه استراحت کن و…

حرصی دستش را فشار دادم.

-گفتم باهات میام. وقتی میگم میام یعنی میامـ هر چقدرم از دستت ناراحت باشم عمراً نمی‌تونم تو همچین موقعیتی تنهات بذارم!

-…

-صبر کن زود حاضر میشم.

تیله های خوشرنگش با کلی حرف به چشمانم خیره شده بود و خودم هم نفهمیدم چطور با آن سرعت حاضر شدم و کنارش رفتم.

سعی داشتم خودم را کنترل کنم تا استرسش بیشتر نشود اما ضربان قلبم ناخودآگاه بالای بالا رفته بود.

در سکوت سوار ماشین شدیم.

-کمربندتو ببند.

و همین که به خواسته‌اش عمل کردم، تقریباً ماشین به پرواز درآمد.

تمام راه در سکوت گذشت و خیلی زودتر از تصورم رسیدیم.

همین که پیاده شدیم متوجه گندم شدم که روی پله های ورودی بیمارستان نشسته و بلند گریه می‌کند.

شوکه با دست به امیرخان نشانش دادم.