رستم چراغ زد … کارش داشت ؟!

آوش سرعتش رو کم کرد و بعد کنار جاده متوقف شد . نگاه اخم آلود و عصبیش به رستم بود که موتورش رو متوقف کرد و جکش رو پایین داد .

– آقا … آقا بدبخت شدیم ! خونه خراب شدیم !

واقعاً ترسیده و آشفته به نظر می رسید ! … آوش لحظه ای فکر کرد نکنه اتفاقی برای آهو افتاده .

– چی شده ؟

رستم ایستاد پای شیشه :

– یحیی زنگ زد … گفت خودم رو برسونم بهتون !

تته پته ای کرد … دست های آوش دور فرمان مشت شد … .

– گفت که خانم … یعنی پروانه خانم … رفت ! … از دستش در رفت !

***

ساعت نزدیک شش عصر … آفتاب پاییزی زودهنگام غروب کرده بود و هوای شهر داشت رو به تاریکی می رفت … .

در پستوی سلمونی شهر … پشت میز کوچک و فلزی که از خرت و پرتهای روزمره پر بود … و صدای دو قناری که توی قفس سفید می خوندن … .

و نگاه پروانه مبهوت بود … مبهوت از چیزی که می دید … .

– عزیزم ! … عزیزِ دلم !

احد بود که مقابلش نشسته بود و خدایا … باور نمی کرد ! بعد از ده سال … .

دست احد دراز شد و روی گونه اش نشست … دست استخونی و لرزانش … و پلک های خیس پروانه آروم روی هم افتادن … .

– دلم پر می کشید برات ! … دلم تمام این ده سال به عشق تو زنده بود ! … دخترم ! … دختر بابا !

پروانه هقی زد و در عین حال … خندید ! … دختر بابا ! … هیچوقت براش بابا نبود … ولی حداقل در زندگیش حضور داشت … گاهی می اومد دیدنش … براش آبنبات و شکلات می آورد … و بعد غیبش زد !

ده سال عمر کمی نبود ! … می فهمید احد ؟ … می فهمید ؟!

– برای چی برگشتی ؟ … بعد از اینهمه سال …

– برای تو برگشتم ! … همه ی این سالها منتظر بودم که برگردم پیشت …

– برای من … چرا نموندی ؟ …

باز هق زد :

– من رو چرا با خودت نبردی ؟! …

و باز هم …

– منو ول کردی … زیر دست اون آدما !

– بمیرم برات بابا ! … می دونم چی کشیدی ! … ولی به خداوندیِ خدا من نمی دونستم تا کجا پیش می رن ! فکر می کردم دنبالم می گردن منو بکشن … یا پدرمو از کار بی کار می کنن ! … نمی دونستم دیگه به دختر هشت سالمم رحم نمی کنن !

پروانه هیستریک لبخند زد … و همزمان قطره اشکی روی گونه هاش پایین سرید .

– نمی دونستی ، ها ؟ … وقتی فهمیدی چرا برنگشتی ؟ … چرا کاری نکردی ؟!

احد خواست باز دست بذاره روی صورتِ دخترش … اشکش رو پس بزنه … پروانه صورتش رو ازش چرخوند … از جا بلند شد … .

بی تاب بود … قلبش توی سینه اش بی تابی می کرد … .

– تو نمی دونستی ! … عمه ها نمی دونستن ! … هیچ کدومتون جفایی که به من رفت رو گردن نمی گیرید ! … منو عین گوشت قربونی رها کردید تا تیکه پاره بشم … تو اصلاً می دونی سیاوش خان چطور آدمی بود ؟! …

گلوش می سوخت … و چشم هاش … . در وجودش آتشفشانی بود انگار که می خواست فوران کنه ! کف دستش رو روی میز گذاشت و چشم دوخت توی چشمهای احد … و زجر تکرار کرد :

– می دونستی ؟ …

ای کاش می تونست دهان باز کنه و بگه … ای کاش شهامتش رو داشت ! …

از همون هشت سالگی بهش دست درازی می شد … ارباب زاده ی بیمار تنش رو دستمالی می کرد … روحش رو می کشت ! … ای کاش قدرتش رو داشت تا به کسی بگه ! …

– سیاوش خان دیگه نیست ! … مرده !

لحن سردی که داشت … .

شونه های پروانه لرزید … مات شد !

– تو کشتیش ؟!

صداش از حرارت افتاده بود … . احد لحظه ای مکث کرد . نفس زیر گلوی پروانه لرزید … باز با صدایی تو دماغی تکرار کرد :

– سیاوش خان رو تو کشتی ؟!

انگار که نزدیک بود خفه بشه ! …

احد آهسته پاسخ داد :

– نه !

نفس از سینه ی پروانه آزاد شد . پلک های سنگینش رو روی هم فشرد و بدنش رو روی صندلی رها کرد .

احد گفت :

– خبر خوبی برات بود یا نه ؟!

پروانه چیزی نگفت و فقط به نرمی پلک زد ‌ . اگر چه اعتراف نمی کرد ، ولی خبر خوبی بود ! بنا به دلایلی که خودش هم نمی دونست … دوست نداشت پدرش قاتل سیاوش باشه .

صدای باز شدن در پستو اومد … و همزمان ادامه داد :

– سیاوش خان به درک واصل شده ! … چه فرقی می کنه قاتلش کی بوده ؟! … حالا مرده و به جاش … اون برادرِ سوسولِ از خارج برگشته اش نشسته !

چیزی درون تنِ پروانه فرو ریخت … دیواری انگار ! مردمک های تیره ی چشماش لرزید ‌. احد با لبخند پر غروری ادامه داد :

– اون فکر می کنه خیلی دور از دسترسه ؟ … ولی کور خونده ! مرگ همه جا باهاش هست ! … همین رضای خودمون … چند هفته ی قبل که آوش خان زیر دستش نشسته بود می تونست با یک حرکت تیغ ، شاهرگش رو بزنه !

پروانه سر چرخوند به عقب و رضا ، صاحب سلمونی رو نگاه کرد که وارد پستو شده بود . نفسش رو سنگین و پر درد از سینه خارج کرد … و رضا گفت :

– منو با اینا در ننداز ، احد … من آدم کُش نیستم ! … همین الانش هم تا خرخره رفتم زیر لجن !

صداش از اضطراب می لرزید … نگاه چرخوند سمت پروانه :

– انگار به آوش خان خبر فرار کردنت رسیده … عین سگِ شکاری عصبانیه ! … همه ی آدماش دارن توی شهر پرسه می زنن ! … اگه یکی ببینه که شما از پستوی سلمونیِ من بیرون اومدی … کارم تمومه !

پروانه با صدایی تحلیل رفته زمزمه کرد :

– مجبورم که باز برگردم ؟

احد از جا برخاست … محکم و مصمم ! … صدای خراشیدن پایه های صندلی کف زمین توی گوشهای پروانه پیچید … و احد گفت :

– فعلاً بهتره که برگردی ! … ولی با هم در تماس خواهیم بود !

– چطوری ؟

– به اونش کاری نداشته باش پروانه ! … فقط یادت باشه من همه جا همراهتم … می بینمت ! … حتی وقتی پشت دیوارای چهار برجی هستی …

پروانه از روی صندلی بلند شد … زانوهاش می لرزید ! … احد دست گذاشت روی شونه هاش .

– یه روزی هم می رسه که باز با هم زندگی می کنیم … برات پدری می کنم ! … وقتی تک به تک این امیر افشارای حرومزاده رو فرستادم کنار سیاوش خان …

لحنش گرم و مشتاق بود … ولی در بدن پروانه انگار نسیم منجمدی وزید ! بی اختیار دستش رو روی شکمش گذاشت که یک امیر افشار رو درون خودش حمل می کرد … آهسته لب زد :

– آوش خان مرد خوبیه ! … کاری به کارش نداشته باش !

– خوبه ؟ … اینقدر خوبه که تو رو آزاد بذاره ؟! …

***