***

بیرون صدای حرف بود … صدای مشاجره . باز معلوم نبود خورشید خانم کدوم بدبختی رو گیر آورده بود تا سرش داد بزنه و دق و دلیشو خالی کنه !

صداش دنگ دنگ مثل توپ سنگینی به جمجمه ی پروانه کوبیده می شد … صداش داشت پروانه رو از پا در می آورد !

زانوهاش رو کشید توی بغلش و کف دستاشو روی شقیقه هاش فشرد و زیر لب تکرار کرد :

– ساکت شو ! ساکت شو !

داشت می مرد توی زندانی که براش ساخته بودند  … داشت دق می کرد !

چهار روز از اون بعدازظهر نحس می گذشت و وضعش همین بود !

توی چهار دیواری اتاقش تقریباً حبس بود . به غیر از موارد ضروری حق نداشت حتی پا توی حیاط بذاره . همه چهار چشمی مراقبش بودند . روز اول هم خانم بزرگ اومد و حسابی بهش توپید و با حرفاش توی سرش زد !

ولی خود آوش … هیچی !

ساکت بود ! عبوس … بد اخلاق ! هنوز برای حرف زدن با پروانه پیش قدم نشده بود … و این پروانه رو شکنجه می داد !

ریزشی که از بی اعتنایی اون مرد درون خودش احساس می کرد … تمام دروغهایی که سرهم کرده بود تا تحویلش بده رو کم کم داشت از حافظه اش پاک میکرد !

با دلهره زیر لب تکرار کرد :

– احمق ! تنها پشتیبانت رو از دست دادی توی این خونه !

دلش می خواست زار بزنه ! اگه آوش دیگه مراقبش نبود … خورشید خانم گوشت تنش رو زنده زنده به نیش می کشید !

دستش رو گذاشت روی تخت سینه اش و نفسی گرفت . بعد صدایی از بیرون شنید … .

سرش چرخید به طرف پنجره های مسدود . صدای ورودِ ماشین آوش به باغ بود ! تپش قلبش اوج گرفت !

به سرعت از جا بلند شد و اتاق رو ترک کرد . بالای پلکان ایستاد و چشم دوخت به حیاط سنگی . باد سردی می وزید که بوی بارون می داد .

پروانه کف دستهاشو روی بازوهاش گذاشت و نگاه کرد به پایین پاهاش … به آوش که با سری پایی افتاده وارد حیاط سنگی شد … .

با قدم های آروم … با دستهایی که توی جیبهاش بود … و یقه ی بالا زده ی پالتو .

پروانه لبهاشو روی هم فشرد … وقتی آوش سر بلند کرد و تصادفاً اون رو دید … . یک لحظه حتی قدمهاش سست شد … .

آوش نگاه کرد به پروانه …

و پروانه نگاه کرد به آوش …

وصدای سوتِ باد بود که پیچیده بود در سکوت نگاهشون … .

سالومه وارد حیاط شد … در دستش یک سینی بود ، توی سینی یک لیوان دمنوش . لحظه ای نزدیک آوش توقف کرد . آوش چیزی بهش گفت و با حرکت سر به پروانه اشاره کرد … بعد چرخید و رفت تا وارد عمارت بشه … .

سالومه نگاه کرد به پروانه … به سرعت از پله ها بالا رفت .

– پروانه … توی این سرما اینجا چرا موندی ؟ جوجه ی توی شکمت یخ بست که !

نگاه پروانه به جای خالی آوش بود … .

سالومه مقابلش ایستاد و نفسی کشید … بخار نفسش پخش شد توی هوا .

– گفت ببرمت داخل … نگرانته ، می ترسه بچایی !

رپروانه نگاه کرد به سالومه و لبهاشو روی هم فشرد . مردمک های تیره ی چشم هاش توی اشک های نریخته اش غرق بود .

سالومه کف دستش رو گذاشت روی شکم پروانه … باز گفت :

– بریم تو عزیز جانم ! خانم بزرگ گفتن دمنوش بیارم برات ! بیا اینقدر حرص و جوش نده خودت رو !

پروانه یک لحظه پا سست کرد ، خواست گوش بده به حرف سالومه … باز بره بچپه توی اتاقش … منتظر بمونه برای اتفاقاتی که نمیدونست چیه .

ولی اعصابش تیر کشید !

تا کِی میشد منتظر موند ؟ … منتظر تنبیهی که شاید دردناک بود … شاید درهم شکننده ! اینقدر تمام هجده سالِ زندگیش برای تنبیه شدن انتظار کشیده بود … اینقدر همیشه شمشیر تهدید سیاوش خان بالای سرش بود که احساس می کرد دیگه نمی تونه !

دست سالومه رو پس زد و بعد از کنارش گذشت و از پله ها پایین رفت . سالومه دلواپس صداش کرد … .

پروانه پایین رفت … قدم هاش تند و تیز بود . طول حیاط رو عبور کرد و وارد عمارت شد . صدای خورشید خانم و غر زدن های بی پایانش … .

پروانه حتی لحظه ای در سرسرا مکث نکرد و باز هم رفت . به طبقه ی بالاتر رفت . به اتاق کار آوش … اتاق خوابش … هر جایی که میشد پیداش کرد !

و بعد اونو دید … در حالیکه داشت به طرف اتاق خوابش میرفت !

تپش قلب پروانه اوج گرفت … حرارت از یقه ی پیراهنش بالا زد ! چیزی درون قلبش داشت اونو از درون درهم می کوبید ، ولی کوتاه نیومد ! پشت سر آوش قدم برداشت !

قدم های نرم و کوتاهش روی کفپوشها … کاملاً بی صدا بود !

آوش در اتاقش رو باز کرد و وارد شد … پروانه سر جا ایستاد . آوش چرخید تا در رو پشت سرش ببنده که پروانه رو دید !

دستش روی دستگیره ی توپی شکل … خشک و بی حرکت باقی موند !

نفس پروانه توی سینه اش پر پر زد … نگاه ثابت و بی احساس آوش حالش رو دگرگون میکرد .

آوش سکوتشون رو درهم شکست .

– اینجا چی میخوای ؟

حتی صداش سرد بود ! پروانه جون داد تا همون لحظه جا نزنه :

– میشه حرف بزنیم ؟!

آوش با تاخیر آشکاری نگاهش رو از پروانه گرفت و دستگیره رو رها کرد … و همونطوری که داخل میرفت ، گفت :

– حرف بزنیم ! … به همدیگه راستش رو بگیم یا دروغ ؟!

پروانه یک قدمی وارد حریم اتاق شد :

– مگه شما از من چیزی پرسیدین که ببینید راست میگم یا دروغ ؟

– خبرا به گوشم میرسه خانم پروانه ! نیازی نیست از زبونِ خودت بشنوم ! به اطلس گفتی فرار کردی که چیکار کنی ؟! … توی شهر قدم بزنی ؟

لحنش بین خشم و تمسخر در نوسان بود . پالتوشو روی تخت انداخت و رخ به رخ پروانه ایستاد … و ادامه داد :

– روی سرِ من شاخ میبینی ؟! … چرا فکر کردی این چرندیات رو باور می کنم ؟!

پروانه نوک زبونش رو روی لبهاش کشید و نگاهش رو پایین انداخت .

– چرندیات نیست ! من حقیقت رو گفتم !

آوش که چند قدمی عقب رفته بود ، با شنیدن این جمله باز انگار گر گرفت … باز برگشت به سمت پروانه و سینه به سینه اش .

– کجا بودی ؟ کجا رفته بودی ؟ اسم یک خیابون رو به من بگو !

پروانه داشت گریه اش می گرفت .

– بس کنید !

– اسم یک خیابون … یک کوچه ! اسم یک مغازه ای که از کنارش رد شدی رو به من بگو !

پروانه نوکِ انگشتانش رو روی لب هاش فشرد … آوش با تحقیر ادامه داد :

– نمی گی ، پروانه ! نمی دونی ، بلد نیستی ! … حتی یک نفر هم تو رو توی شهر ندیده !

پروانه چشم های به اشک نشسته و کینه توزش رو به آوش دوخت :

– حتماً باید کسی منو می دید و به شما شهادت می داد ؟ … مگه من کی هستم ؟!

نفسش زیر قفسه ی سینه اش پر پر می زد … داشت از حس بدبختی خفه می شد . اشک در چشم هاش حلقه بسته بود … مطمئن بود آوش می تونه رد اشک رو توی چشم هاش ببینه . ولی مقاومت می کرد تا علناً به گریه نیفته .

یک قدمی به عقب برداشت و کف دستش رو به تخت سینه اش کوبید … و عاصی و بی تاب تکرار کرد :

– من کی هستم ؟! … کی هستم که به خاطر دو ساعت پیاده روی توی شهر باید اینقدر زجر بکشم ؟ مگه آدم نیستم ؟ …