یه ساعتی از رفتنشون میگذشت که حضور یکیو کنارم حس کردم…
با صدای آرامبخشش گفت

ــ اریکا ، خوبی؟!

چشمامو که چرخوندم ، مارسلمو دیدم

با خوشحالی و ذوق گفتم

+م..م..مارسل!

اشکام از شدت ذوق میبارید ، گفتم … من گفتم مارسل زندست!
اصلا غلط میکنه بمیره!

🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻🤍🥷🏻
6 ماه بعد …

امشبم مارسل پیشم بود ، بهشون میگفتم مارسل میاد پیشم ولی هیشکی باور نمیکرد…

خواستم دستامو باز کنم و بغلم بگیرمش ولی ، ولی بسته بودن …
نارحت نگاشو ازم گرفت و سیگارشو دود کرد

ــ منو بگو که اینهمه نگرانت بودم!ظ
منو بگو که اینهمه دلتنگت بودم!

با نگاه دلخورش سرشو طرفم چرخوند …
چشمامو بستم و به ثانیه نکشید باز کردم ولی نبود!
اون نبود!
رفته بود از پیشم..!

قطره های اشکم رو گونم فرود میومد و تا خود صبح گریه کردم …

+پرستار تورو خدا تورو خدااا دستامو باز کن
قول میدم خودمو نزنم
قول میدم قرصامو بخورم
نمیدونی وختی میاد دیدنم و ازم میخواد بغلش کنم و نمیتونم دستامو سمتش باز کنم چه دردی داره

من التماسش میکردم و اون با اخم همیشگیش نظاره گرم بود و پوزخند رو لبش پاک نمیشد …

چندین ماه از آخرین باری که مارسل رو دیدم میگذشت… تو این چند ماه ، حتی یا کلمه ام حرف نزدم
6 سال …
6 سال بود که من میگفتم مارسل زندست و اونا انکار میکردن …

☆مارسللللل😎😈☆

نامه هاش به دستم میرسید ، دیگه تحمل نداشتم …
نیکلاس ، نیکلاس هر گوهی دلش خواسته تو این چند وخت خورده و من کاری بهش نداشتم
جدایی بینمون انداخت ، عشقمو دیوونه کرد ، مامان و بابامو تا مرز سکته برد و دیگه تحمل نداشتم …
نامه ای که امروز بهم رسیده بود رو باز کردم

“مارسل ، مارسل تروخدا برگرد …
من ، من دستام بسته بود نتونستم بگیرمت تو بغلم
مرگ من بیا …
دلم واست تنگ شده ، چند ماهه نه میبینمت ، نه صداتو میشنوم نه هیچی …
دیگه هیچی ازت پیشم نیست …

ـ قول میدم خوب بشم فقد برگرد ـ ”

وختش بود ، باید میرفتم وگرنه حالش بدتر میشد …

“فرانسه ـ شهر رن”

جلوی همون آسایشگاهی بودم که اریکا توش بستری بود …
چقدر شوق و ذوق تو دلم بود برای دیدنش ولی ، ولی خجالت میکشیدم …
خجالت میکشیدم از دختری که شوهرش بودم و کمتر از یه سال باهاش موندم …!

با این حال نفس عمیقی کشیدم و وارد شدم ، به عنوان یه دکتر مدارکمو داده بودم بهشون …
خوب بود که چند سال قبل مدرک روانشناسیمو گرفته بودم …

+اممم به من گفتن یه دختری اینجا بستریه که چندین ساله مرگ شوهرشو باور نکرده …
میتونم ببینمش؟

با پوزخندی که رو لباش جا خوش کرده بود نگام کرد و گفت

ــ اون یه ابلهه!
دیگه از تیمارستانی بودن گذشته ، به مرز جنون رسیده …
اختلال اسکیزوفرنی داره!
اختلال بی خوابی داره!
دستام از عصبانیت مشت شدن ، بیخیال شونه ای بالا انداخت و ادامه داد

ــ ولی با این حال چون دکتر خوبی هستی ، میتونی بری ببینیش…
اتاق 113…

پا تند کردم سمت اتاقش …

☆اریکا☆

داشتم از پنجره بیرونو نگا میکردم که یه پسر جوون اومد داخل اطاقم
تو همون نگاه اول حس کردم خیلی برام آشناس …
بعد یکم مکث چشاش نمدار شد و به سختی لب زد

ــ خوبی؟!

هیچی نگفتم و فقد نگاش میکردم نفس عمیقی کشید و پرسید

ــ چرا آوردنت اینجا؟!

حس کردم منو میفهمه ، باورم میکنه …

لب باز کردم تا چیزی بگم …
صدام بد جوری گرفته بود ، خیلی وخت بود که حرف نزده بودم مگه وختایی که مارسل میومد پیشم ….

+میگن..میگن عشقم مرده
ولی اون هر شب میاد اینجا ، میاد دیدنم …

سر مست خندیدم و ادامه دادم

+ی..ینی میومد..!
قهر کرده باهام ، چن ماهیه دیگه نمیاد …

ــ چرا قهر کرده؟!

+میگفت .. میگفت چرا بغلم نمیکنی؟!
من دستام بسته بود … نمیتونستم بغلش کنم
خیلی التماس کردم که دستامو باز کنن
ولی نکردن …

قطره اشکی از چشمای سیاه رنگش چکید رو گونش
پا تند کردم سمتش و با انگشت شصتم اشکشو پاک کردم

+عههه!
چرا گریه میکنی ؟!
مطمئن باش چن روز دیگه دلش واسم تنگ میشه برمیگرده

تو گلو خندیدم و عطرشو تو ریه هام حبس کردم …
چقد شبیه عطر مارسل بود …
همه چیش مثل مارسل بود ، موهای قهوه ایش ، چشمای وحشییییی سیاهش ، هیکل بی نقصش ، عطر مست کننده تنش!

+بهش گفته بودم اگه یه روز نباشه یا میمیرم یا روانی میشم …
گوش نکرد!
الان 5 یا 6 ماهه نیومده دیدنم …

آروم طوری که فقد خودش بشنوه گفت

ــ اما من چند ساله که نیومدم پیشت…

گوشام خیلی تیز بود …
هر چیزیو میشنیدم ، بلخره اسمشو به زبون آوردم …

+مارسل
چرا نمیری خودتو بهشون نشون بدی ؟!
اونا فک میکنن تو مردی!

ــ من… من مارسل نیستم

+چرا ، هستی..!

لبامو گذاشتم رو لبای خوش فرمش …
هنوزم همون مزه رو میداد … .

ازش جدا شدم و گفتم

+هرچیو یادم بره ، طعم لباتُ خوب یادمه ..!

بدون هیچ حرف دیگه ای بیرون رفت و منو تنها گذاشت …
یه کاغذ برداشتم و روش نوشتم

“قول میدم دختر خوبی بشم”

باهاش موشک درس کردم و از پنجره فرستادمش بیرون …
چرا قهر کرد؟!…
اون که میدونست دست و پامو میبندن تا خودمو نکوبم به در و دیوار …

نفس عمیقی کشیدم و خندیدم …
قطره اشکی از چشمام چکید و من بلند تر خندیدم …
همون لحظه یکی از پرستارا از جلوی پنجره رد شد
چن ثانیه نگذشته بود که برگشت عقب و با نفرت نگام کرد

ــ دختره ی روانی!
میخنده تا جلو اشکاشو بگیره ..!

+تو میگی چیکار کنم آقاهه؟!

با تاسف سری برام تکون داد و رفت

ملت خل شدنا!
اومممم مارسل که زندست..!
منم که هر شب میدیدمش..!
این بار روز اومده بود پیشم..!
پس چرا به من میگن روانی؟
هوممم؟

امروز روز ملاقاتم بود …
طبق روال باید اریک یا مامان میومدن دیدنم …

در اتاق باز شد و اون پرستار اخموعه اومد تو
همونی که همیشه سعی در شکستن دستم داشت …
با این فکرم زدم زیر خنده و اخم اون هر لحظه غلیظ تر میشد

ــ بیا بریم

+من با تووووووو
بهشتممممم
نمیااااااااام!

دستمو گرفت و محکم کشیدم دنبال خودش …

+هییی وحشی!
قول میدم اگه از اینجا رفتم بیرون ، یه روزی تورو بکشم!

خندیدم و اون با غیض گفت

ــ همینجا کفن میپوسونی دختره‌ی بدبخت!!!

نکنه راس بگه؟!
ولی نه!
مارسل نجاتم میده …
اگه الان منو میدید حتما این یارو رو میکشت …