&& کلارا &&

توی اتاق استراحت دکترا بودم و داشتم چاییمو میخوردم که در باز شد و دکتر اسکات داخل اومد …
با دیدنش ، اخم ریزی کردم …
دختره ی حال بهم زن ! …. ایییش … .
پوفی کشیدم که در رو بست و سرشو بالا گرفت …
با دیدنم ؛ لبخند خسته ای زد و همونطور که به طرفم قدم برمی داشت ، گفت :

_ چطوری دکتر آلبرت؟! … .

با اخمی که لحظه به لحظه داشت غلیظ و غلیظ تر میشد و نمیتونستم پسش بزنم ، گفتم :

+ خوبم ، خودت چطوری؟! … .

خودشو پرت کرد روی مبل و بیحال لب زد :

_ من اصلا خوب نیستم ، چند تا عمل خیلی مهم پیش رو دارم …
استرس تمومه وجودمو گرفته ! … .

بیخیال لب زدم :

+ آهان ، موفق باشی … .

همون موقع بود که در باز شد و ارسلان و یه تعداد دکتر دیگه داخل شدن …
مشغول گپ زدن بودن و بحثشونم درمورد بیماری جدیدی بود که شیوع پیدا کرده بود ! …
به ارسلان زل زده بودم که در کمال ناباوری دیدم کنار اون دختره ی چندش و لوس نشست …
با دیدن این صحنه ، فاصله ی بین ابروهام لحظه به لحظه کوچیک و کوچیک تر شد …
دستام مشت شدن و دندونام روی هم سابیده ! … .
اون گرم حرف زدن بود و من مشغول نگاه کردن به اون ! ‌…
نمیدونستم اصلا میدونس منم اینجام و کنار اون نشست یا اصلا میدونس کنار اون نشسته یا نه !
چون مشغول حرف زدن بود …
ولی …
ولی در هر صورت خیلی دلم گرفت ..‌.
خیلی زیاد ، انگار یکی قلبمو گرفته باشه تو مشتش و مچالش کرده باشه ! … .
نفسمو لرزون و حرصی بیرون فرستادم …
رابرت که این موقعیت رو طلایی دیده بود ، خوب سو استفاده کرد و کنارم با فاصله ی خیلی کمی نشست …
چقدر احساس حقارت میکردم ! …
بغض به گلوم چنگ انداخته بود و سعی داشت خفم کنه …
کاش لااقل پارلا اینجا بود ، حداقل حواسمو با اون پرت می کردم … اون خوب میدونس چیکار کنه تا از این رو به اون رو شم ! … .
ولی حیف ، اونم نبود ! … .
رابرت که دید همه غرق حرف زدنن و هیچکی حواسش به ما نیس ؛ دستشو گذاشت روی رون پای راستم و با فشردنش ، با شهوت لب زد :

_ میگم دکتر آلبرت ، کم پیدایی …

دستمو گذاشتم روی دستش و همونطور که سعی داشتم جداش کنم از پام ، به سختی لب زدم :

+ از من فاصله بگیر رابرت ، میخوای ارسلان ببینه جنجال به پا کنه؟! ‌… .

خنده ی کوتاهی کرد …
دستشو به طرف وسط پاهام متمایل کرد و گفت :

_ اون که فعلا به تنها کسی که توی جمع اهمیت نمیده ، تویی …
کلا حواسش اینجا نیس ، فکر کنم دکتر اسکات گزینه ی بهتری براش بوده که الان کنار اونه … نه؟! … .

نگاه غمگینمو به ارسلان دوختم …
شاید حق با رابرت بود ، اون اصلا بهم توجه نمیکرد …
ولی این دلیل نمی شد رابرت بخواد از این موقعیت بهترین بهره رو ببره و هرکاری دلش میخواد سرم در بیاره ! …
اخم ریزی کردم … .
به سختی بغضمو قورت دادم و با گرفتن مچ دستش ، لب زدم :

+ ازم دور شو رابرت ، فقط دور شو ! … .

ساکت بهم خیره شده بود که با سوال یکی از دکترا ، زودی دستشو پس کشید و خودشو عقب کشید …

_ دکتر اسکات به نظر مضطرب میاین؟! … .

به ارسلان و اون دختر زل زدم …
این سوالو یکی از دکترای جَوون جمع ازش پرسیده بود …
با لوندی موهاشو زد پشت گوشش و با لحن لوس و مظلومانه ای گفت :

_ خب آره ، چون چند تا عمل دارم و واقعا خیلی استرس دارم … .

ارسلان جدی لب زد :

_ نباید بترسی ، هر چقدر بترسی … بدتره … .

رو کرد به ارسلان و با لب و لوچی آویزون ، دلبرونه گفت :

_ خب چیکار کنم؟! … .
تو یه راهکار بهم بده … .

ارسلان در جواب با صدای بم و محکمش گفت :

_ اعتماد به نفستو ببر بالا ، همین و بس … .

با لوندی زبونی روی لبای تزریقیش و خیره به ارسلان ؛ در حالی که نگاه همه ی افراد جمع روش زوم بود ، گفت :

_ خب راستش نمیتونم …
حس میکنم همش قراره یه گندی بزنم ، واسه همین اضطراب میگیرم … .

یکی از دکترا ، با خنده گفت :

_ بسه نخ دادن ، فهمیدیم قراره رل بزنید …
برید اتاق خلوت ، تا ما هم انقدر دلمون نخواد و شما هم راحت تر باشید … .

همه زدن زیر خنده حتی خود دکتر اسکات ، رابرت با نیشخند بهم خیره شده بود ‌‌‌…
با نگاه بی حس و روحم بهشون زل زده بودم که ارسلان با اخم ریزی لب زد :

_ هیچ رل زدنی در کار نیس ، من فقط میخواستم یه کمکی به خانوم دکتر کرده باشم … که خب فکر کنم سو تفاهم شده ! … .

با این حرفش همه سکوت کردن و دل من براش ضعف رفت …
لامصب عاشق همین اخلاقش بودم …
سکوت میکنه ، سکوت میکنه و در آخر یهویی میزنه تو برجک طرف ! ‌… .
لبخند پیروزی زدم و پوزخندی به صورت پوکر رابرت زدم …
با عشق به ارسلان خیره شده بودم که اونم بهم زل زد …
لبخند دلگرمی به روم پاشید و چشماشو آروم باز و بسته کرد …
چقدر خوب بود این پسر ، چقدرررر … !