سیاوش؟

سیاوش با شنیدن، صدای آرش درست کنار گوشش، تکانی می‌خورد.

گیج به آرش نگاه می‌کند.

– هوم؟

آرش با چشم و ابرو به چشماگ براق و لبخند پیروز مینا اشاره می کند.

چشم و ابرویی که در زبان آرش یعنی:

– بمیر بابا جلو زنیکه سکه یه پول شدیم. جمع کن خودتو!

سیاوش تک سرفه‌ای می‌کند و زودتر از تصور آرش، به خودش می‌آید.

لیوان را روی میز می‌گذارد.

سعی می‌کند از در قدرت وارد شود.

پشت میز ریاستش می‌نشیند و با نگاه عسلی‌ای که رفته رفته غرق در خون می‌شود و از خشم لبریز؛ به مینا زل می‌زند.

نفس عمیقی می‌کشد و خب، حقیقتا نمی‌داند باید چطور سر بحث را پس از سالها با این دختر خاله‌ای که نامزد سابق بوده؛ باز کند!

نامزد سابقی که از ناکجا، سر بزنگاه، سر و کله‌اش پیدا شد!

– خب… مینا خانوم. سلام عرض شد.

آرش هم روی مبل تک نفره‌ای که به مینا و سیاوش دید کامل داشته باشد، می‌نشیند.

مینا پوزخند تمسخر آمیزی می‌زند.

و گوش های آرش بالاخره به صدای ملایم مینا، منور می‌شود:

– سلام از ماست پسر خاله!

به شدت کنجکاو بود تا مینا حرف بزند تا بتواند تحلیلش کند.

و حالا کمی از تلاطم درونش کم می‌شود.

سکوت بینشان، هی کش پیدا می‌کند.

در حدی که آرش دلش می‌خواست بحث جدی نبود تا خودش جمع را دست بگیرد و وادار به حرف زدنشان کند.

اما پر واضح بود که هر دو طرف به شدت در انتخاب کلمات محتاط بودند و قبل از حرف زدن، اول فکر می‌کردند.

کاری که آرش آشنایی با آن نداشت!

سیاوش جرعه‌ی دیگری از لیوان آبش می‌نوشد.

خیره به چشمان مینا نگاه می‌کند.

– خیلی خب. می‌شنوم. چی می‌خوای؟

مینا ابرویی بالا می‌اندازد و تکه می‌پراند:

– نه… می بینم علاوه بر ظاهرت، شخصیتت هم عوض شده. پولداری خوب بهت ساخته!