لبخندی زد که چال گونه‌اش مشخص شد من رو کشید توی بغلش و فشارم داد.

-ایرادی نداره زندگیم؛ تو همیشه بگو عزیزم مو شرابیِ دلبر.

ازش جدا شدم و با خنده روی صندلی نشستم.

-آقای گارسون زود تر غذام رو بیار که مردم از گرسنگی…

دستش رو روی چشمش گذاشت و لب زد.

-به چشم خانوم لوند…

بعد از چند دقیقه با دیس برنج و جوجه کنارم نشست و لیوانم رو پر از نوشابه کرد.

-بفرما بانو.

وقتی آخرین لقمه‌ام رو قورت دادم زنگ در رو زدن.

کمی از نوشابه رو خوردم.

-منتظر کسی بودی؟

هَویرات شونه‌ای بالا انداخت و از جا بلند شد.

-نه، لابد همسایه ها هستن، بمون همین‌جا ببینم کیه.

از پشت میز بلند شدم و یواشکی سرک کشیدم.

اما چیزی رو ندیدم و نشنیدم کمی بعد هَویرات وارد خونه شد و سمتم قدم تند کرد.

-عزیزم مهمون داریم، برو یه چیزی سرت کن اگه خواستی لباس هم عوض کن.

سرم رو تکون دادم، به سرعت ازش فاصله گرفتم و وارد اتاق شدم.

از آینه نگاهی به خودم انداختم، لباسم خوب بود فقط یه شال باید سرم می‌نداختم.

شال قرمز رنگی رو برداشتم و سرم کردم، زود از اتاق خارج شدم.

زن و مردی کنار هم نشسته بودن و هَویرات رو به روشون نشسته بود.

خجالت زده جلو رفتم و سلامی کردم که هر دو جوابم رو دادن.

هَویرات نزدیکم شد و شونه‌ام رو گرفت.

-بچه ها مُروا همسر من، به زودی برای عقدمون دعوتتون می‌کنیم.

خانومه متعجب شد و بلند گفت :

-واقعا؟

فکر کردم ناراحت شده اما وقتی هَویرات تایید کرد صورتش به خنده باز شد.

-عزیزم ایشون فاطمه خانوم هستن محمد رضا هم همسرش هست…

پس فاطمه‌ی معروف این بوده؟ نگاه شرمگینی به هَویرات کردم و جلو رفتم، فاطمه رو بغل کردم.

هَویرات با خنده و شوخی گفت :

-اگه بدونی چقدر بخاطر تو حرف شنیدم به جای بغل کردنش تو سرش می‌کوبی.

بعد از تعریف کردن ماجرایی که با اسم فاطمه داشتیم اون ها خندیدن و من خجالت زده سرم رو پایین انداختم.

بلند شدم تا چایی درست کنم که هَویرات بلند گفت:

-عزیزم همه قهوه‌ خورن؛ قهوه درست کن.

باشه‌ای گفتم و مشغول درست کردن قهوه شدم که فاطمه وارد آشپزخونه شد.

کنارم ایستاد و با لبخند گفت :

-هَویرات خیلی آقاست، درسته خیلی شیطنت داشته اما دلش خیلی پاکه اگه اون نبود ممکن بود بچه‌ام بی‌پدر بشه.

با تعجب نگاهی به شکمش که کمی برآمده بود انداختم.

-حامله‌ای؟

دستش رو روی شکمش گذاشت و آهسته خندید.

-آره، به لطف هَویرات محمد رضا به خودش اومد و برگشت.

کمی ناراحت شده بودم اما سعی کردم بروز ندم.

-مگه جایی رفته بوده؟

شونه‌ای بالا انداخت و آهسته لب زد.

-با یه دختر دیگه توی رابطه بوده و کنارم زده بود و گفته بود پشیمونه از ازدواج باهام…

زیر لب آهانی گفتم.

فنجون های قهوه رو پر کردم که فاطمه گفت :

-من می‌برم عزیزم تو هم زود بیا…

سری تکون دادم و به طرف یخچال رفتم.

میوه ها رو توی ظرف چیدم و روی میز گذاشتم.

با شنیدن صدای هَویرات ترسیده به سرعت به عقب چرخیدم که گردنم درد گرفت.

-چرا اینجا ماتم گرفتی؟

آخی گفتم و دستم رو روی گردنم گذاشتم.

جلو اومد و دستم رو کنار زد و گردنم رو ماساژ داد‌

-حامله‌اس؟

نگاهش رو از گردنم بالا آورد و به چشم هام دوخت.

-کی؟ فاطمه؟

سرم رو تکون دادم و بغض کردم.

-عزیزکم، بخاطر این ناراحتی؟

با بغض و لرزون لب زدم.

-از این ناراحتم که چرا خدا نخواست بچه‌ی ما زنده بمونه…