&& ویلیام &&

بهش زل زدم که دستبند به مچ دستاش زدن …
با تنفر بهم خیره شده بود …
سری به نشونه ی تاسف تکون دادم براش …
خودش باعث شد این اتفاق بیفته ! …
حالا باید به مدت ۴ سال بره زندان تازه اونم با کلی ارفاق وگرنه حبس ابد بود ! …
نفسمو خسته بیرون فرستادم …
چقدر دلم واسه خاله آلیس و عمو ایلیاد می سوزه ! …
آه غلیظی کشیدم ، چطوره بهشون این خبر رو بگم؟! …
چطوری؟! … برم بگم پسرتون به دست من افتاد زندان؟! …
با چه رویی؟! …
کلافه هوفی کشیدم و نگاهی به ساعت مچیم انداختم ، دیگه باید میرفتم خونه … .
نگاهمو از کارنی که دو ورش دو تا مامور بود ، گرفتم و برگشتم …
خواستم قدم اول رو بردارم که صداش به گوشم رسید :

_ سرگرد شلبی ! …

با کمی مکث ؛ بدون چرخیدن سمتش ، سرمو از رو شونه چرخوندم طرفش …
طوری که نیرخم رو میدید و سرد لب زدم :

+ بله!؟ …

پوزخند تلخی زد و گفت :

_ میشه این آخری ، ازت یه خواهشی داشته باشم؟! …

متعجب ابرویی بالا انداختم …
کامل برگشتم سمتش و بعد گفتم :

+ اوکی ، گوش میدم … .

زبونی روی لبای خشکش کشید و با پایین انداختن سرش ، گفت :

_ میشه …
میشه به کسی از این موضوع چیزی نگی؟! …

چشمامو ریز کردم و پرسیدم :

+ اگه راجبت ازم پرسیدن ، چی بگم؟! …

زیر چشمی نگاه کوتاهی بهم انداخت و لب زد :

_ بگو … بگو توی پاریس کاری پیدا کرده و همونجا مشغول به کاره …

لبامو روی هم فشردم و گفتم :

+ نه ، نمیشه …

سریع سرشو بالا گرفت و با زجر لب زد :

_ چراااا؟! …

نفسمو لرزون بیرون فرستادم و گفتم :

+ چون ، چون تو ۴ سال توی زندانی و نمیشه مخفی کرد اینو ! …
متاسفم … .

با التماس و ابروهایی درهم ، گفت :

_ مامانم بفهمه سکته میکنه ، بابامم همینطور …
توروخدا ویلیام ! …

پوزخند سردی زدم و گفتم :

+ باید از خیلی قبل ، فکر اینجا رو میکردی ! …
نه حالا ! … .

لب باز کرد تا چیزی بگه که زود تر ، محکم و با صدایی رسا گفتم :

+ خیلی شرمنده ولی از دست من کاری ساخته نیس …
اگه ازم سراغتو پرسیدن ، واقعیتو میگم ! … .

نفسشو غمگین و محزون بیرون فرستاد و با چشمای پر خواهشش بهم زل زد …
سری پر افسوس تکون دادم ، زودی برگشتم و تَرکِش کردم …

* * * *

بهم خیره شد و همونطور که سر خودکارشو می بست ، لب زد :

_ الان جدی میخوای بری؟! …

سری به نشونه ی آره تکون دادم و گفتم :

+ بله قربان …
میخوام برم ایران ، همونجا میرم توی یه اداره ی پلیس و مشغول به کار میشم …

خودکار رو گذاشت کنار و دودل گفت :

_ ولی ما اینجا بهت نیاز داریم سرگرد …
تو اهل اینجایی نه ایران ! …

سرمو اروم به نشونه ی فهمیدن تکون دادم و با کمی مکث ، لب زدم :

+ درست میگید ولی …
ولی من تصمیمو گرفتم …
میخوام برای همیشه برم ایران ! …

سرهنگ نفسشو خسته بیرون فرستاد و گفت :

_ باشه ، هرجور خودت مایلی ! …

لبخند ریزی زدم که ادامه داد :

_ یه نامه واست مینویسم …
تو هر جای دنیا ؛ اگه خواستی تو اداره ای شروع به کار کنی ، کافیه این نامه رو بهشون نشون بدی …
مطمعن درجا قبولت میکنن و بی چون و چرا لقب سرهنگ رو بهت میدن ! …

با بهت بهش زل زدم و در آخر با تعجب لب زدم :

+ ممنونم ولی جناب سرهنگ …
من لقبم سرگرده ! …

لبخند ریزی زد و گفت :

_ درسته ولی تو تونستی به عهدت وفا کنی و اون باند رو گیر بندازی …
از این به بعد ، بهت میگن سرهنگ نه سرگرد ! …

لبخندی زدم و سرمو انداختم پایین … .