رفت .لیوانی آب سرد از آب سرد کن پر کرد و نوشید …بعد چرخید که از آشپزخونه خارج بشه .

– آرام !

فراز مچ دستش رو گرفت و اونو کشید به سمت خودش

.آرام پلکاشو روی هم فشرد .

– من …همش شونزده سالم بود !

“صدای فراز …ارتعاش خفیفی داشت

– بچه های شونزده ساله به چی فکر می کنن ؟ …به جز غرورشون … نفس آرام نرم از سینه اش خارج شد .

– پس این کارو انجام دادی !”

“فراز برای لحظاتی هیچ پاسخی نداد …

آرام رو باز به خودش نزدیک تر کرد و سرش رو به تخت سینه اش چسبوند .

انگار می خواست حرفش رو با لمس کردنش به اون بفهمونه …انگار می خواست دردش رو با نوک انگشتانش به اون نشون بده .”

“- منو تحقیر می کرد …دلم می خواست تحقیرش کنم !

آرام ساکت موند …اجازه داد فراز ادامه بده .

– همون وقتا هم …حس بدی داشتم !

حتی …به جون تو …دست دختره رو نگرفتم !ولی کامران …

– چرا تحقیرت می کرد ؟

“- مادرم … نفس تندی کشید . ..

. – مادرم خدمتکار بود !

هنوزم داشت راز بزرگ زندگیشو مخفی می کرد !ولی حاال آرام حالش بهتر شده بود …می تونست اینو بفهمه که فراز پسر خوبی نبود ، ولی کامران هم نبود !”

“دو نفر که از بچگی با هم رقابت داشتن … دشمنی داشتن !کامرانی که نقطه ضعف فرازو می دونست و آزارش می داد …ری اکشن طبیعی برای مقابله با این کارش چی بود ؟ اینکه فراز براش نقطه ضعفی می ساخت !

کار شرافتمندانه ای نبود …ولی شاید تنها کاری بود که از یک ِنوجوون پر شر و شور انتظار می رفت .”

“در افکارش غرق بود …فراز سرش رو کمی باال گرفت و نگاهش رو دوخت به اون .

– برادرت چند سالشه ؟ …اگه یکی مدام به مادرتون توهین کنه …فکر می کنی چیکار می کنه ؟ شایدم حق با اون بود … !

آرام پرسید :”

“- و سگت رو هم برای همین انداختی جونش ؟

– چی ؟ !

– چون به مادرت توهین می کرد ؟

– نه !”

“- کامران می گفت از عمد گذاشتی مشت بکوبه توی صورتت …که توجیهی داشته باشی !بعد هم …

– نه … !آرام …صبر کن !دارم بهت می گم نه !”

“باز آشفته شد …یکدفعه صندلیشو عقب کشید و از جا پرید …شونه های آرام رو گرفت و اونو با خشم تکون داد :

– شونزده ساله که این دروغو گرفته دستش و به هر کی رسیده …تحویلش داده

-ولی تو نباید باور کنی ..آرام !آرام ! تو باید طرف من باشی !”

“شعله های خشم توی چشم هاش زبونه می کشید .

آرام خواست چیزی بگه ، ولی مهلت نکرد …فراز گفت :

– من دستم ضرب دیده بود ، نمی تونستم از خودم دفاع کنم …

!اون بی همه چیز هم می دونست !

اون ِکثافت حروم لقمه …خواسته منو پیش تو خراب کنه !تو هم باور کردی … !

اَه …متنفرم از این کار !”

“آرام رو با چنان سرعتی رها کرد که آرام دو قدمی به عقب تلو تلو خورد …بعد برگشت و پشت میز نشست .

صورتش حالتی گرفته بود ، انگار داشت از دردی مزمن رنج می برد

.باز تکرار کرد :

– متنفرم از اینکه حرف هر کسی رو در مورد من قبول می کنی ! دستش رو روی میز گذاشت و با نگاهی رو به پایین …چقدر خسته به نظر می رسید”