– آجی … برگشتی خونه بلاخره ! دلم برات قد یه نخود شده بود !

آرام برادرش رو توی بغلش گرفت و روی موهای کوتاهش رو بوسید و با خنده گفت :

– نخود که خوبه ! … فک کردم دلت شده قد ارزن !

امیررضا ازش جدا شد و جواب داد :

_ اگه نمیومدی ، قد ارزن هم می شد !

بعد دست آرام رو گرفت و اونو کشید توی حیاط . آرام همراهش رفت و بعد دو تایی روی لبه ی تخت مفروش نشستن .

امیررضا گفت :

– مامان گفت چند روز می مونی !

آرام با لبخند سرشو تکون داد :

– اوهوم ! رفته مسافرت !

– کجا ؟

– چه فرقی می کنه ؟ … یه جایی !

– وقتی برگشت ، ازش واسم امضا می گیری ؟!

آرام با حیرت نگاهش کرد و بعد بی اختیار خندید . امیررضا ادامه داد :

– چیه خو ؟ مگه از آدم معروفا امضا نمی گیرن ؟ … من یک امضا از مهتی قائدی هم دارم . دوستام توی مدرسه می خواستن ازم کش برن امضاشو ! … تازه ، فراز حاتمی که دامادمونه ! می تونم هی امضا بگیرم ازش بین بچه محلا بفروشم !

خنده ی آرام شدیدتر شد ، اینقدر زیاد که اشک توی چشماش رو خیس کرد . همزمان دستش رو تکون داد و گفت :

– خز بازی در نیاری امیر ! … نری جدی جدی ازش امضا بگیری !

– چرا خو ؟!

آرام خواست چیزی بگه . در باز شد و ملی خانم سرک کشید توی حیاط … یک لحظه نگاهش چرخید بین صورتهای خندون بچه هاش ، بعد گفت :

– آرام ، گوشیت زنگ می زنه ، بیا جواب بده !

حالت نگاه و چهره اش همچنان جدی و غیر قابل دوستی بود . آرام سرش رو تکون داد … لابد فراز بود . ولی نمی خواست جوابش رو بده . اون چند روزی که خونه ی فراز نبود ، دلش می خواست تمام آثار حضورش رو محو کنه . حتی فکرش رو از توی سرش محو کنه .

ملی خانم برگشت داخل … امیررضا با صدایی آهسته گفت :

– با مامان ملی حرفت شده ؟

آرام موند چی جواب بده … مکثش طولانی شد که امیررضا ادامه داد :

– من که باهاش قهرم !

– چرا ؟

– نمیدونی آخه … از روزی که تو عروسی کردی ، خیلی بداخلاق شده ! همه اش با من دعوا می کنه ! تازه بهم قول داده بود تابستون که بشه … دوچرخه ام رو عوض می کنه . الان زده زیر حرفش .

– می دونی چقدر گرونه دوچرخه ؟

– اصلا دوچرخه یکی که نیست … کلاس تکواندو هم نمی ذاره برم . خیلی بداخلاق شده … همه اش هم می دونم به خاطر توئه !

دست آرام رو گرفت توی دستش … ادامه داد :

– می دونم اگه تو حالت خوب بشه ، مامان ملی هم مثل سابق می شه ! … چیکار باید بکنم که تو حالت بهتر بشه ؟

آرام با لبخند غمگینی نگاه کرد توی چشمهای برادرش . چی می تونست بگه ؟ … صادقانه با خودش فکر کرد واقعا در اون موقعیت چی می تونست حالش رو خوب کنه ؟

هیچی … واقعا هیچی ! شاید اگر می شد کاری کرد و زمان رو به عقب بر می گردوند … به اون روزایی که همسن امیررضا بود … بی خیال مثل امیر رضا … حالش خوب می شد . همون روزایی که فارغ از امتحانات و مدرسه می رفت توی کوچه دوچرخه سواری … یا خدا خدا می کرد مادرش پول کلاس زبانش رو جور کنه … .

آه عمیقی کشید که در دوباره باز شد و ملی خانم باز برگشت پیش اونا .

– آرام … می گم تلفنت رو جواب بده ! شاید بنده خدا کار واجب داشته باشه ! چرا لج می کنی ؟!

ایندفعه موبایل آرام رو دستش گرفته بود . آرام پووفی کشید و لبخندی زورکی روی لبش نشوند .

– خیلی خب مامان جون ! آخه کی با من کار واجب می تونه داشته باشه ؟

همزمان بلند شد و به سمت مادرش رفت و موبایلش رو ازش گرفت . ندیده می تونست حدس بزنه که فرازه … و بله ، فراز بود !

ملی خانم گفت :

– امیر رضا … بیا تو خونه !

خودش زودتر رفت و پشت درِ مشجّر پنهان شد . امیررضا روی پاهاش ایستاد که آرام به سرعت گفت :

– نرو امیر … کجا ؟!

و رد تماس کرد . امیررضا گفت :

– جواب موبایلتو نمی دی ؟

آرام نگاه کرد به صفحه ی موبایلش … هشت تماس از دست رفته . زورکی لبخند زد :

– نه ، ولی به مامان ملی نگی ها !

و موبایلش رو سایلنت کرد و روی تخت انداخت . امیررضا همینطوری نا مفهوم نگاهش میکرد … آرام توپش رو از روی زمین برداشت و چند بار کوبید روی زمین .

– من فکرامو کردم … فقط والیبال می تونه حالم رو بهتر کنه ! پایه ای ؟!

چشمکی زد … خنده ی گل و گشادی روی صورت امیررضا نشست .

– بزن بریم !

و آرام توپ رو به طرف اون پرتاپ کرد … .

****

داشت زنگ می زد … برای بار پنجاه و دوم داشت زنگ می زد و آرام کم کم به مرز دیوونگی نزدیک می شد .

نگاه کرد به صفحه ی موبایلش و اون شماره ی بدون اسم که عین خرده شیشه قرنیه ی چشم هاشو می سوزوند و آزار می داد … بعد سرش رو میون دو تا دستش گرفت و فشرد .

پنجاه و دو تماس بی پاسخ … پنجاه و دو تماس … با سی و شش پیامک که سی و دو تاشون فقط اسم آرام بود … تا کی می تونست اونو نادیده بگیره ؟

صدای ویز ویز موبایل برای برای پنجاه و سوم بلند شد … آرام تحمل از دست داده ، انگشتش رو روی نوار سبز کشید و پر خشونت و متنفر جواب داد :

– ها ؟ چیه ؟

سکوتِ فراز … و آرام ادامه داد :

– چرا اینقدر زنگ می زنی بهم ؟ وقتی جوابت رو نمی دم ، یعنی نمی خوام صدات رو بشنوم ! … می فهمی ؟ نمی خوام !

باز هم سکوت فراز … آرام حرص زده بهش توپید :

– چرا ساکتی ؟ … اینهمه زنگ زدی که یه چیزی بگی ! … خب ، منتظرم … بگو ! … اگه حرفی ، تهدیدی … چیزی روی دلت مونده بگو ! … خیلی عصبانی هستی که جواب تلفنت رو نمی دم ؟ … می دونی چقدر لذت می برم از اینکه عصبانیت می کنم و هیچ کاری ازت بر نمیاد ؟ …

– سلام !

سلام آرومش … اونقدر که محترمانه و نرم و سبک بود … آرام ناگهان از اون حرارت سابق افتاد . انتظارش رو واقعاً نداشت … خودش را برای یک جنگ لفظی تمام عیار آماده کرده بود . بزاق دهانش رو قورت داد … و فراز ادامه داد :

– اگه با تلفن کردنام اذیتت کردم ، معذرت می خوام . نمی خواستم اعصابت رو خرد کنم ، فقط …

یک لحظه سکوت کرد … باز ادامه داد :

– دلم تنگ شده بود برات ! همین !

آرام نفس لرزونش رو فوت کرد بیرون . دلش تنگ شده بود برای آرام ؟ … چقدر عجیب و مضحک به نظر می رسید . مگه نمی گفتن دل به دل راه داره ؟ … پس چرا آرام برای فراز دلتنگ نشده بود ؟

نیشخندی لبهاش رو داغ کرد :

– می خوام ببینم تا کِی می تونی توی این نقش دووم بیاری ؟ … تا کِی قراره نشون بدی از من و حرفام ناراحت نمی شی ؟ …

– مگه تو حرف ناراحت کننده ای می زنی ؟!

– می دونی یه روز تو هم خسته می شی از همه ی این کارات …

– کی می دونه ؟ شاید هم تو خسته شدی از متنفر بودن !

آرام سکوت کرد …

#اردیبهشت۲۹۲

آرام سکوت کرد … می تونست اونو تصور کنه که روی تختخوابی توی هتل روی انبوهی از بالش ها و ناز بالش ها لم داده و لابد سیگاری توی دستش داره دود می شه . فرسخ ها دور بودن از هم … ولی شامه اش ناگهان پر از بوی سیگار شد .

– ولی واقعاً دوست دارم بدونم چرا جواب تلفنام رو نمی دی ؟ مشکل چیه ؟!

آرام به نرمی پلک زد … حتی می تونست لبخند رو توی لحن فراز حس کنه .

– برای اینکه بهم دستور دادی باید جواب بدم ! … من از دستور شنیدن متنفرم !

– مشکل فقط اینه ؟! یعنی اگه خواهش کنم ازت … جواب می دی ؟

– من دوست ندارم صدات رو بشنوم ! … این چند روزی که نیستی … دلم می خواد تصور کنم از زندگیم محو شدی !

صدای خنده ی نرم فراز …

– محو بشم ؟؟ … چه خوش خیال ! تازه خبر نداری … می خوام دفعه ی بعدی تصویری تماس بگیرم !

آرام نیشخند حرص آمیزی زد … فراز گفت :

– آخ آرام … حیف که دستم ازت کوتاهه ، واگرنه …

– چی ؟ … سرمو می کوبیدی به آینه ؟!

– من سرت رو کوبیدم به آینه ؟

– تقریباً !

– پس نه کاملاً !

آرام نفس تندی کشید :

– از اینهمه حق به جانب بودنت متنفرم !

– خب خدا رو شکر فقط از حق به جانب بودنم متنفری !

آرام حس می کرد روی سرش دو تا شاخ در اومده … این حجم از سر خوشی و صبر رو در مورد فراز نمی تونست باور کنه . کم کم داشت فکر می کرد فراز دو شخصیتیه … کسی که به خاطر دیر اومدن تقریباً کتکش زده بود … حالا اینطوری نازش رو می کشید و در برابر همه ی توهیناش ، محبت می کرد … .

باز صدای فراز رو شنید که گفت :

– بیا یه قراری بذاریم آرام . از این بعد من هر شب فقط یک بار زنگ میزنم ، تو هم همون دفعه اول جوابم رو بده . اینطوری منم از دلتنگی در میام … خاطر نازنین شما هم کمتر مکدر میشه !

خاطر نازنین ؟! … آرام نفس تندی کشید و با زجر ته دلش اعتراف کرد که از این ترکیب “خاطر نازنین” خوشش اومده . اگر این ترکیب از دهان مجید خارج می شد ، می دونست با چه کلمات شیرینی پاسخش رو بده . ولی این فراز بود … و فراز لعنتی لیاقت هیچ محبت و نرمشی رو نداشت .

با خشونت گفت :

– مثل اینکه متوجه نیستی ! من گفتم که نمی خوام صدات رو بشنوم … حتی یک بار در روز هم نمی خوام ! الان هم قطع می کنم و امیدوارم …

فراز دوید میون حرفش :

– قطع نکن آرام … بر عکس تو ، من دلم می خواد صدات رو بشنوم ! حتی وقتی فحش می دی …

– خیلی آدم پست و حقیری هستی که منو دست میندازی ! …ولی من …

فراز دوباره وسط حرفش پرید :

– ای جان ! چه قشنگ فحش می دی ! … بازم بگو !

آرام سکوت کرد … واقعاً کم آورده بود ! نمی دونست باید چی بگه . شاید در اون لحظه بهترین کار همین بود که تماس رو تموم کنه … ولی نیرویی مرموز بهش اجازه ی تموم شدنِ این ارتباط رو نمی داد .

فراز صداش کرد :

– آرام ؟ …

آرام سکوتش رو نشکست … فراز گفت :

– حرف نمی زنی که منو اذیت کنی ؟! … می دونی من صدای نفس هات رو هم دوست دارم ؟!

**اینم عکس آرام و فراز ببخشید اگه تصوراتتون بهم ریخت😅😌