وقتی پایی می رفت … فراز نشسته بود سر جای قبلیش و سرش توی موبایلش بود و داشت پیامی تایپ می کرد . پرسید :

– آماده ای ؟

و اون وقت سرش رو بالا برد و نگاه کرد به آرام … خیلی جدی اظهار نظر کرد که :

– همیشه می دونستم که رنگ سبز بهت میاد !

آرام پرسید :

– لباسام خوبه ؟

– بهتر از این در تصورم نیست اصلاً !

آرام لبخند زد . فراز دستش رو گرفت و با هم بیرون رفتند . خیلی سر خوش به نظر می رسید ! … زیر لب شعر می خوند و هی به آرام نگاه می کرد . توی آسانسور که بودند … یک دفعه کاملاً چرخید و مقابل آرام ایستاد و گفت :

– اوه راستی … من همین حالا یادم اومد که هنوز بهت کادوی تولد ندادم !

– حالا قراره بدی ؟!

فراز به حالتی نا مفهوم و پر شیطنت لبخند زد و بعد اشاره کرد به جیبش :

– نمی دونم ، ممکنه … جیبمو بگرد !

آرام خندید :

– فکر کردم واقعاً برات مهم نیست !

– دلخوش نباش … شاید هم قبض جریمه ی ماشینم توی جیبم باشه !

آرام بازم خندید و بعد دستش رو برد و بی رو در بایسی جیب های فراز رو گشت . منتظر پیدا کردن یک جعبه ی طلا بود . نمی دونست چرا تصور می کرد ته خلاقیت فراز برای هدیه خریدن ، یه همچین چیزاییه … ولی هیچی پیدا نکرد ! فقط چیزی که انگار … سوییچ ماشین بود … .

فراز از بالا به چشم های پر سوالش نگاه کرد و چشمکی زد :

– خودشه !

آرام جا خورده … دستش رو از توی جیب اون بیرون آورد و ناباور نگاه کرد به سوییچی که بین انگشتاش بود .

– کادوی من … اینه ؟!

– بله … با بقیه ی متعلقاتش !

– ماشینه ؟!

باز نگاه کرد به فراز :

– واسم ماشین خریدی ؟!

فراز سرش رو تکون داد … آرام بلافاصله دستش رو گذاشت روی تخت سینه اش .

– وای فراز ! … فراز وای !

آسانسور به پارکینگ رسید و درهاش باز شد . فراز باز هم دست آرام رو گرفت و اونو کشید بیرون . آرام روی پاهاش بند نبود …نمی خواست خیلی هیجان زده به نظر برسه ، ولی واقعاً بود ! … و اون کسی نبود که بتونه احساساتش رو مخفی کنه ! نگاهش نا آروم و هنوز هم کمی ناباور … میون ردیف های ماشین های پارک شده می چرخید . نفسش به سختی از سینه اش بالا می یومد . پرسید :

– کدومشونه ؟!

– خودت چی فکر می کنی ؟

آرام هیچی نگفت که فراز دست جلو برد و دکمه ی روی سوییچ رو فشرد . چراغ های ماشینی در نزدیکیشون روشن و خاموش شد … آرام چرخید به سمتش .

– هیییع !

کف دستاشو جلوی دهانش گرفت . یک دویست و هفتِ مشکی و صفر … زیبا و چشمگیر . آرام برای چند لحظه نتونست چیزی بگه !

فراز گفت :

– نظرت چیه ؟! … سقف شیشه ای … اتومات …

– خیلی قشنگه !

آرام گفت … بعد جلو رفت و کف دستش رو روی کاپوتش گذاشت … باز تکرار کرد :

– خیلی قشنگه فراز ! خیلی قشنگه !

حس ذوق و خوشحالی راه گلوشو بسته بود … نگاهش یک دم از ماشین جدا نمی شد . اون به ماشین نگاه می کرد و فراز هم به اون … .

بدون پلک زدن … با لذت ! … کیف می کرد از اینکه می دید موفق شده آرام رو غافلگیر کنه ! نگاهش لحظه ای از آرام دور نمی شد … لحظه ای نمی خواست واکنش های اونو از دست بده .

بعد آرام خندید :

– البته … بماند که من گواهینامه ندارم !

فراز به سرعت گفت :

– خب میگیری !

انگار می ترسید این مسأله ی گواهینامه نداشتن ، شادی آرام رو کم کنه … انگار می خواست با کلماتش جلوی این اتفاق رو بگیره .

– اصلاً ماشین اول برای همینه دیگه … راحت بکوبش به در و دیوار ! … کم کم قلق دستت میاد !

آرام سر چرخوند و نگاهش با نگاه فراز درهم شد … نگاهش گرم و پر محبت بود . محبت … چیزی که فراز هیچوقت گمان نمی کرد بتونه از جانب آرام دریافت کنه ، ولی حالا … . بعد آرام دو قدم فاصله ی بینشون رو از بین برد ، روی نوک انگشتای پاهاش بلند شد و بوسه ی نرم و لطیفی به گونه ی فراز زد .

نفس فراز بند اومد … آرام گفت :

– مرسی فراز … غافلگیری خیلی خوبی بود !

برای فراز هم غافلگیری خیلی خوبی بود … یک بوسه از لب های زیبای آرام ؟! … چیزی که فقط شب ها توی خوابش می تونست ببینه و حالا … .

فراز هنوز توی شوک بود که آرام از کنارش عبور کرد و سوار ماشین شد .

فراز نفس عمیقی کشید … و نفس عمیق دیگه ای … و سعی کرد به آتیشی که توی رگ هاش جریان گرفته بود غلبه کنه . رفت و پشت رل نشست .

آرام مشغول زیر و رو کردن داخل ماشین بود .

فراز گفت :

– حالا عزیزم سوییچو می دی که به بقیه ی سوپرایزمون برسیم ؟!

آرام نگاه با نمکی بهش انداخت .

– مگه بقیه هم داره ؟!

– قسمت اصلیش اتفاقاً مونده !

آرام با نشاط خندید و سوییچ رو به فراز سپرد . اون وقت فراز ماشین رو به حرکت در آورد .

آرام از اشتیاق سر جا بند نبود . فراز با لذت نگاهش می کرد … دیدن خنده های آرام چقدر عالی بود ! … واقعاً زندگی ارزش چه افتخار دیگه ای رو داشت به جز خندوندن زنِ مورد علاقه اش ؟!

بعد خیلی بی مقدمه سوالی پرسید :

– داستان های عاشقانه دوست داری آرام ؟

و اون وقت داستانی برای آرام تعریف کرد .

درباره ی پریانی به نام دافنه که پدرش ایزد رودخانه ها بود . یک دختر بی نهایت زیبا و جسور و عاشق شکار و تیر اندازی … و البته فراری از عشق !

با اینکه عشاق زیادی داشت ، ولی هرگز دل به هیچ مردی نمی داد . هر وقت پدرش به او اعتراض می کرد ، دافنه می گفت که می خواد مثل آرتمیس باشه !

ولی زیبایی دافنه خیلی زیاد بود … خیلی بیشتر از چیزی که بهش اجازه بده اختیار سرنوشت و تقدیرش دست خودش باشه ! گاهی هم اینطوریه که چیزهای خوب آدم رو به دردسر می اندازن !

روزی آپولو ، ایزد خورشید ، دافنه رو در حال شکار دید … و از اون لحظه سرنوشت دافنه برای همیشه تغییر کرد ! آپولو عاشقش شد و برای تصرف اون دختر زیبا پیش رفت … ولی دافنه ترسید و ازش فرار کرد .

آپولو دنبالش بود و دافنه از عشق فراری . اینقدر فرار کرد تا از خستگی از پا افتاد … اونوقت خدای رودخانه ها رو به کمک گرفت : کمک … پدر جان ! به من کمک کن !

در اون لحظه درخت ها ی جنگل براش راه باز کردند و دافنه وارد جنگل شد . کم کم حس کرختی و سستی به دافنه ی زیبا غلبه کرد … بعد پاهاش ریشه کرد میون خاک … و بعد تبدیل به درخت شد !

آپولو رنجور و دردمند از عشقی که از دستش رفته بود … مقابل درخت ایستاد و برگ هاش رو در آغوش گرفت . دافنه رو از دست داده بود … ولی عشقش هم از دست رفته بود ؟! … نه ! حالا آپولو اون درخت رو دوست داشت !

آرام اینقدر حواسش پرت داستان بود که نفهمید کِی فراز ماشینو نگه داشت .

چرخید و نگاهی به دور و برش انداخت و بعد با دیدن ساختمان تئاتر شهر …

– اومدیم نمایش ببینیم ؟!

فراز سری تکون داد و پیاده شد … آرام هم … بعد فراز دستش رو گرفت و همونطوری که با قدم های تند و تیزی از روی سنگفرش محوطه عبور می کرد … گفت :

– یادته گفتم تئاتری هست که قراره روی صحنه بره و من تهیه کننده اش هستم ؟

– آره .

– امشب افتتاحیه اشه !

آرام هیجان زده همراهش رفت . توی سالن نمایشخونه خیلی شلوغ نبود … انگار از قبل همه ی تماشاچیا به داخل پردیس راهنمایی شده بودند … . مردی توی سالن قدم می زد و انگار منتظر اونها بود … با دیدن فراز جلو رفت و گفت :

– کم کم داشت دیر می شد آقای حاتمی ! … تا چند دقیقه ی دیکه شروع میشه !

و بعد در کوچیکی رو باز کرد . فراز همونطوری که دست آرام توی دستش بود ، وارد پردیس شد .

آرام هیجان زده و کمی مضطرب بود . نگاه تند و سریعی به اطرافش انداخت … سالن شلوغ و پر همهمه … تعداد عکاس هم مشغول عکس برداری بودند . با هم ار مقابل ردیف جلو عبور کردند . فراز با چند نفری احوالپرسی کرد … آرام بعضی هاشون رو توی تلویزیون دیده بود ! یهو آدرنالین خونش بالا رفت !

هر دوشون روی صندلی هاشون مستقر شدند . آرام دامنش رو روی پاهاش مرتب کرد … فراز نگاهش کرد و بلافاصله فهمید دخترش استرس داره ! … پرسید :

– دستات چرا سرده ؟!

آرام سعی کرد لبخند بزنه :

– نمی دونم … انگار یه کمی دلم شور می زنه !

– چرا ؟!

آرام نمی تونست احساساتش رو با کلمات به فرازی بفهمونه که عادت به این چیزها داشت . بی خیال شد و سعی کرد بحث رو عوض کنه :

– اون اسحاق امیری بود که باهاش حرف می زدی ؟

– آره .

– واقعاً ؟! … میشه ازش واسم امضا بگیری ؟!

فراز چپ چپی نگاهش کرد … آرام خندید .

– چیه خب ؟ بازیگر مورد علاقمه !