سرم رو کج کردم و یکی از گوشواره هام رو از گوشم درآودم.

میخواستم دومی رو دربیارم که صدای وییره خوردن گوشی فرزام رو تخت حسابی کنجکاوم کرد.

4/5 صبح بود و کی و چرا باید همچین موقعی پیام بده.

فی الفور به سمت تخت رفتم.

خم شدم و قبل اینکه صفحه قفل بشه تو قسمت نوتیف اون قسمت از پیام رو که مشخص بود خوندم:

“بارداره که بارداره…به جهنم.دختر آویزونی مثل اون تو نباشی اویزون یکی..”

بقیه پیام رو نتونستم بخونم.

حالم بد شد و سرم گیج میرفت.

این شماره که نمیدونم کی بود داشت راجب من حرف میزد.

قلبم شروع یه تپیدن کرد و عرق سردی رو پیشونیم نشست.

تلفن زنگ خورد و من بدون فکر کردن به عاقبت کار برداشتمش.

آیکون سبز رنگ رو کشیدم و بدون اینکه حرفی بزنم گوشی رو کنار گوشم نگه داشتم.

طول نکشید که صدای یه دختر تو گوشم پیچید:

“فرزام…قربونت برم من، هموز   منتظرتمااا…”

حالا دیگه واقعا نفسم بند نمیومد.

سگرمه هامو توی هم زدم و با صدای ضعیفی پرسیدم:

“شما کی هستین ؟! با شوهر من چیکار داری”؟

چنددقیقه ای ساکت بود.

حتی منی  که ساکت بودم و فقط منتظر بودم جوابش رو بشنوم که تا مرز مرگ و سکته پیش نرم!

به بهت من پایان داد و گفت:

“عادت داری بدون اجازه به گوشی بقیه دست بزنی؟”

سگرمه هامو زدم توی هم و جواب دادم:

“بقیه ای در کار نیست…گوشی شوهرمه…گفتم تو کی هستی؟ کی هستی که این وقت صبح منتظر شوهر منی؟”

آهسته و یا بهتره بگم متمسخرانه خندید و گفت:

“چطور نمیدونی من کی ام؟ من همونی ام که سالها با فرزام بود…همونی که فرزام عاشقش بود…همونی که توی هول آویزون ازش گرفتیش”

زانوهام سست شدن.

دستمو رو قلبم گذاشت و ناباورانه به رو به رو خیره شدم.

پس این همون بود.

همونی که نیکو میگفت سالها تو زندگی فرزام بود.

حالم خراب شد و دنیا دور سرم چرخید.

چشمهام سیاهی رفت.

پلکهامو بازو بسته کردم و با صدای کم رمقی پرسیدم:

“تو چرا باید به فرزام زنگ بزنی؟ تو خجالت نمیکشی به یه مرد زن دار زنگ میزنی؟”

با صدای بلند گفت:

“اولا که اونی که باید خجالت بکشه تویی که فرزام همه کار کرد دمتو بزاری رو کولت و از زندیگش بری بیرون و نرفتی و عین آویزونها بهش چسبیدی دوما…فرزامه که نمیخواد ازمن جدا بشه…چون عاشقمه…چون هنوز دوستم داره پس گمشو از زندگی ما”

تا اینو گفت جیغ کشیدم و دویدم سمت در اتاق

با صدای جیغ من فرزامی که  که فقط تا مرحله درآوردن پیرهنش تو حموم پیش رفته بود رو کشوند بیرون.

دو طرف لباسم رو گرفتم و از اتاق بیرون رفتم

در حالی که  اشکهام رو صورتم بخاطر ریمیل یه رد سیاه ایجاد کرده بودن.

با رنگ پریده اومد بردن و پرسید:

-چیشده ؟!

رو به روش ایستادم و داد زدم:

-ازت متنفرم فرزام…ازت متنفرم دروغگو!

تو یه دروغگویی! یه دروغگوی پست و عوضی…

حالم ازت بهم میخوره فرزام میفهمی !؟

حالم ازت بهم میخوره…

گیج و ویج و سردرگم تماشام کرد و پرسید:

-خب آخه بگو چیشده ؟! جنی شدی !؟

چه اتفاقی افتاده!

گوشی همراهشو پرت کردم سمتش و گفتم:

-چیشده !؟ خیلی پستی…خیلی پشت و رذلی.

لعنت بهت…چطور تونستی هم با من باشی هم با دوست دختر قبلیت!؟

شدت تعجبش بیشتر شد.سعی کرد کنترلم بکنه اما موفق نشد.

سردرگم وسلیه آدمای بیخیال از همه جا گفت:

-دوست دختر قبلی کیلو چنده…!؟ چی میگی تو رستا..دیوونه شدی!؟

با گریه داد زدم:

-آره…آره دیوونه ام که کورکورانه دوست داشتم دیوونه و احمقم  که یکی مثل تورو دوست داشتم…

چطور تونستی بهم خیانت کنی.

کثافت تو مثلا پدر بچمی…میدونی چیه ؟

از اول حسش کرده بودم.

حس کرده بودم که داری بهم خیانت میکنی از همون تماسها و پچ پچ ها و پیامهات فهمیده بودم…

کلافه  و خسته از توضیحات بی حاصل گفت:

-ای باباااا…بابا دست برادر…مغز خر خوردم بهت خیانت کنم؟چی کم دارم که خیانت کنم

دستهامو تکون دادم و گفتم:

-بسه بسه…بسه کم دروغ بگو…دختره همچی رو بهم گفت.خیلی پستی..خیلی..

و شروع کردم هق هق کردن…