روی تخت نشسته بودم و دستامو بهَم می چلوندم …
توی فکر فرو رفتم …
من مگه همش معطل ویلیام نبودم؟! …
مگه نمی گفتم اگه بیاد ، میچسبم بهشو ولش نمیکنم؟! …
پس چرا اونطور باهاش رفتار کردم؟! …
لبمو به دندون گرفتم ، بغض به گلوم فشار اورده بود …
یه دستمو توی موهام فرو بردم و با دست دیگم ، چنگی به رو تختی زدم …
سرمو انداختم پایین و اولین قطره ی اشک از چشمم چکید … .
همون موقع بود که در اتاق وا شد و قامت ویلیام تو چارچوب در قرار گرفت …
بدونِ چرخیدن سمتش ، تو همون حالت از گوشه ی چشمام بهش خیره شدم …
ساکت بهم زل زده بود …
نگاهمو سریع ازش گرفتم و به رو تختی دوختم …
نفس عمیقی کشید ، داخل شد و در رو بست …
برگشت سمتم و به طرفم قدم برداشت …
کنارم روی تخت نشست و ساکت به نیمرخم زل زد …
بعد از چند لحظه ، گرفته لب زد :

_ همون روزی که دزدیده شدی …
تا متوجه شدم ، خواستم افراد رو حرکت بدم و بیام دنبالت ! … .
ولی سرهنگ بهم این اجازه رو نداد …
همشون میگفتن ؛ مطمعنن بدون برنامه ریزی اگه پیش برم ، میبازم ! … .
تصمیم گرفتم یه نقشه ی درست حسابی بکشم و ساعت دقیق قرار های کارن رو …
توی این یه هفته به دست بیارم ! …
با کمک نفوذیایی که توی عمارتش داشتم ، متوجه شدم چه ساعاتی وقتش خالیه و چه ساعاتی وقیقا میخواد به کجا بره ! … .
بعد هم که ، امروز افراد رو حرکت دادم و اومدم سراغت …

لبامو رو هم فشار دادم و سکوت کردم …
دستشو گذاشت رو بازوم و گفت :

_ آوین …
به ولله واسم مهمی ! …
به ولله که عشق اول و آخر خودمی ! …
بیا و از این قهر مسخره دست بردار …
خواهش میکنم ! … .

نفسمو محکم بیرون فرستادم …
سرمو بالا گرفتم و خیره به چشماش ، به سختی لب زدم :

+ شرط داره ! …

ساکت ، محکم و جدی بهم زل زد که ادامه دادم :

+ باید قول بدی زودتر برگردیم ایران ! …
دلم واسه مامان و بابام تنگ شده …
قول بده بر میگردیم ایران و اونجا یه زندگی عالی رو کنار هم و با هم تشکیل میدیم …
قول بده ویلیام ! … .

لبخند ریزی زد …
بازومو گرفت و منو کامل چرخوند سمت خودش …
خیره به چشمام ، جدی گفت :

_ قول میدم ، قول میدم خوشگلم ! …
قول میدم … !

لبخند محوی زدم و بی تاب خودمو انداختم تو بقلش …
سفت بغلم کرد و دستاشو دور کمرم حلقه کرد …

* * * *

رفتم جای پله ها ایستادم و داد زدم :

+ ویلیاااام ‌…
بیا پایین ، صبحونه آمادس … .

صداش به گوشم رسید :

_ باشه ، الان میام ! … .

زبونی روی لبام کشیدم ، برگشتم و به سمت اشپزخونه قدم برداشتم …
دست به سینه ، به میز صبحانه زل زدم …
همه چی رو چیده بودم ! … .
همینطور ساکت داشتم وسایلای رو میز رو چک میکردم که با صدای ویلیام به خودم اومدم :

_ بَه به ! …
این کارا از شما بعیده ها آوین خانوم ! …

نفسمو محکم بیرون فرستادم و با لبخند گشادی که رو لبم جا خوش کرده بود ، برگشتم سمتش …
بهش زل زدم که حوله ای که باهاش دستاشو خشک میکرد رو پرت رو اپن …
نزدیکم اومد و دستاشو گذاشت رو پهلوهام …
پیشونیشو چسبوند به پیشونیم و گفت :

_ اوفففف ، آوین ! …
نمیدونی چقدررر میخوامت ! … .

لبخندی ریزی زدم ، موهامو انداختم پشت گوشم و لوس لب زدم :

+ چقدر؟! …

چشمکی زد و با بوسیدن کوتاه و سریع لبام ، گفت :

_ یه عالمه ! … .

اخم ریزی کردم ، دستامو گذاشتم رو سینش و جدی گفتم :

+ مغلطه نکن ، جوابمو بده …
این تنها سوالمه ! … .

لبخند جذابی زد ، بوسه ای رو پیشونیم کاشت و گفت :

_ همه ستاره های آسمون ، ضرب در همه ستاره های آسمون ! … .

اخمم غلیظ تر شد ، دلخور سرمو عقب کشیدم و لب زدم :

+ بازم کمه ! … .

متعجب گفت :

_ کمه؟! …

دلگیر ، اوهوم تو گلویی گفتم که بوسه ی ریز و خیسی تو گودی گردنم کاشت و گفت :

_ خب ، چقدر خوبه مثلا؟! …
اصلا خودت چقدر دوستم داری؟! …

اخمم جاشو به لبخند محوی داد :

+ ستاره های آسمون ، به توان هزار ! … .

خنده ی ناباورانه ای کرد …
آروم دستاشو رو پهلوهام ، بالا و پایین کرد و خمار گفت :

_ جوووون ، اوکی …
پَ منم همونقدر که تو گفتی ، به توان هزار ! …
خوبه حالا؟! …

لبخند دلربایی زدم ، چشمامو بستم و سفت بغلش کردم …
با گذاشتن سرم روی سینش ؛ جایی که قلبش می تپید ، گفتم :

_ اره ، خوبه ! … .

نفسشو راحت بیرون فرستاد و سفت کمرمو چسبید …
چقدر دوستش داشتم خدا ! …
چقدرررر ! … .