خشمگیتر از قبل پرسید:

-سلامت بخوره تو سرت گفتم اینجا چیکار میکنی!

اوه اوه.اونقدر عصبانی بود که نمیشد حتی بهش نزدیک شد.
داغ و آتیشی بود.عین کوه آتش فشانی که همینجوری گدازه های آتیش ازش بیرون میپره.
همه میدونستن یاسین چقدر رو این خلوتگاهش حساس هست.
اونقدر که هیچ احدوناسی جرات نداشت حتی چند متریش هم بیاد و حالا من اومده بودم اینجا و بساط هم پهن کرده بودم.
مِن مِن کنان گفتم:

-خب…من….حوصله ام سررفته بود گفتم بیام اینجا…

قیافه اش شبیه به این قاتلهای زنجبره ای شده بود.شبیه به اینایی که هر آن ممکنه دست به قتل بزنن.با شر و عصبانیت گفت:

-مگه اینجا خونه خاله اس که حوصله ات سررفته اومدی و باخودت به این نتیجه رسیدی بیای اینجا حالت جا میاد!؟

نمیدونم چرا یهو نیشم تا بناگوش باز شد و گفتم:

-نه ولی کلبه ی پسر خاله اس!

صورتش که آتیشی تر شدفهمیدم نباید همچین چیزی میگفتم.دستامشو مشت کرد و گفت:

-زهر مااار…نیشتو ببند

لبخند رو از روی صورتم پر دادم و لبهامو روهم فشردم.مثل اینکه گند زده بودم.آب دهنمو قورت دادم و گفتم:

-خب اگه ناراحتی میرم…

خودش رو کج کر تا از سر راهم کنار بره گفت:

-هررررری! زودتر!

عصبانیت اون به منم سرایت کرد.سر اومدن به یه کلبه که نباید اینجوری هوچی بازی درمیاورد من که کاری باهاش نکردم.
حالا خوبه یه کلبه بود کاخ پادشاهی که نبود.دستمو تو هوا تکون دادم و گفتم:

-خبه خبه…تند نروووو….یه جوری حرف میرنی انگار کلبه فکستنیت کاخ سعدآباد

سگرمه هاشو زد تو هم و با تلخ زبونی گفت:

-کاخ سعد آباد یا لونه موش یا هر کوفت و زهرمار دیگه….بزن به چاک…

اما من دلم نمیخواست از اینجا برم.
از این کلبه ی دنج باحال خوشم میومد و صدرصد به اون خونه عیونی که یه مشت آدم‌مزخرف دور هم‌جمع شده بودم ترجیحش میدادم واسه همین موضعم رو عوض کردم و مظلوم پرسیدم:

-یاااسین..

بازهم با لحن سرد و تلخی گفت:

-درد…

خب البته انتظار “جونم” شنیدن رو هم‌نداشتم.واسه همین گرچه بهم برخورده بود اما گفتم:

-یاسین…. میشه نرم!؟

با صدای پرتحکم و قیافه ی جدی جواب داد:

-نه خیررررر…بیرون.همین حالاااااا

خیلی دیوث بود.اینجا می موندم ازش کم میشد!؟ ولی نه.من میدونم چرا واسه اومدن به اینجا اینجوری کفری شده بود.چون هنوزم از من بدش میومد.
هنوزم به خاطر رابطه با دوستش ازم متنفر بود.
نفس عمیقی کشیدم و به سمتش رفتم..یک قدمیش ایستادم و با اخم و نفرت بهش زل زدم.
من دلم نمیخواست از این کلبه برم.
اصلاوعلاقمند بودم بیشتر اوقاتم رو به جای خونه اینجا بگذرونم برای همین یهوویی خودمو انداختم تو بغلش و دستهامو دور تنش حلقه کردم.
سرمو گذاشتم رو شونه اش و گفتم:

-یاسین …بزار بمونم…من این کلبه رو دوست دارم.دلم نمیخوام برم خونه.

فکر کنم از این کارم جاخورده بود.نمیدونم شایدم عصبانی بود.آخه نمیتونستم قیافه اش رو اصلا ببینم.
پیرهشن رو از پشت چنگ زده بودم که اصلا نتونه از خودش جدام بکنه.
نامحسوس نگاهش کردم.
از اون زاویه فقط سیبک گلوش پیدا بود که اونم آهسته بالا و پایین شد. اینبار نه با تشر و صدای بلند یا حتی عصبی بلکه آرومتر گفت:

-نمیشه….بزن به چاک!

دستمو روی کمرش بالا و پایین کردم و گفتم:

-یااااسین…جون مامانم جون خاله بزار بمونم….قول میدم اذیت نکنم.اصلا حرف هم نمیزنم….

دستشو برد پشت کمرم.پبرهنم رو چنگ زد و تو مشتش جمع کرد و بعد منو از خودش جدا کرد و گفت:

-باشه خبر مرگت بمون…

نیشم تا بناگوش وا شد.چقدر من احمق بودم که همیشه از در جنگ با اون وارد میشدم.
یعنی اگه از در دوستی وارد میشدم همیشه اوضاع فرق میکرد.
باخوشحالی گفتم:

-مررررسی پسرخاله

اخم کرد و گفت:

-ولی وای به حالت اگه ور ور کنی.من میام اینجا که آدمیزادا دور و برم نباشن.ور ور کنی پرتت میکنم بیرون…

همون در دوستی رو دوباره امتحان کردم و گفتم:

-چشم پسرخاله!

چپ چپ نگاهم کرد و بعد هلم داد یه ور تا از سر راهش کنار برم…