آرومتر شده بود.
خیلی آرومتر…
فکر کنم خودش هم ته دلش میخواست همین حرفهارو
بشنوه تا آروم بشه.
اینکه بدونه من همچنان فقط خودش رو دوست دارم.
اینکه جز اون نمیتونم به مرد دیگه ای دل ببندم.
آهسته و با صدای متزلزلی پرسید:
-دروغ میگی آره ؟ که آروم بشم؟
دستهامو به آرومی دور تنش حلقه کردم و جواب دادم:
-نه! به جون بابام نه…به جون مامانم نه…به جون تو
که عشق اول و آخرمی نه!
من بعد از تو باخودمم نتونستم کنار بیام!
هیچوقت…
الانم احساس میکنم که معجزه رخ داده…
با بغض خندیدم و ادامه دادم:
-فکر میکردم شدی شوهر مائده…
حسود شده بودم!
تو تمام این مدت شبی که بهش غبطه نخوردم نبود!
چطور میشه آدم عشق اول و آخرشو فراموش کنه!
دستشو بالا آورد.
پشت انگشتهاش رو روی پوست صورتم کشید و
آهسته گفت:
-پای سفره ی عقد نشستم.
سعیمو کردم ولی نتونستم.
من فقط تورو دوست داشتم.
قید همچی رو زدم و از عمارت زدم بیردن
ناباورانه پرسیدم:
-واقعا !؟
سرش رو جنبوند و جواب داد:
-آره…هم من هم مامان…این چند ماه خونه ی من
بودیم تا اینکه خود بابا اومد و گفت با ازدواج من و تو
موافقت میکنه.
واقعا شوکه شدم.یعنی واقعا خود منوچهر خان همچین
چیزی رو ازش خواست؟
متحیر پرسیدم:
-جدی میگی ؟ یعنی منوچهر خان خودش اینارو
گفت؟ خودش گفت با ازدواجمون موافقه!؟
لبخند محوی زد و جواب داد:
-آره…بعدشم ازم خواست که بیام اینجا از پدرت واسه
خواستگاری اجازه بگیرم!
بهش خیره شدم بدون اینکه بتونم پلک بزنم.
باورم نمیشد.احساس میکردم خوابم و دارم تو هپروت
سیر میکنم.
مگه میشد!؟
مگه میشد اون موافقت کنه.
منوچهر خان اصل دوست نداشت من با یاسین ازدواج
کنم.از من بیزار و متنفر بود حالا اینکه خودش
خواسته باشه بیاد دنبالم خیلی برام عجیب بود.
بهت زده پرسیدم:
-واقعا !؟
کلمه ی بیشتری نتونستم به زبون بیارم.
یه جورایی زبونم قاصر مونده بود از گفتن هر
حرفی…
لبخندش عمیقتر شد.سرش رو تکون داد و گفت:
-آره…خودش ازم خواست.منم اومدم اینجا.
اومدم که با پدرت حرف بزنم.
که اجازه ی ازدواجمون رو بگیرم
لبخند دندون نمایی زدم.محکم بغلش کردم و با شوق و
اشتیاق گفتم:
-وای خدااااا….باورم نمیشه! باورم نمیشه…
خندید و گفت:
-باورت بشه!
من اینجام تا اون اتفاق قشنگ بیفته…
مثل یه بچه از شوق زیاد شروع کردم بالا و پایین
پریدن و بعد خنده کنان گفتم:
-وای خداااا…باورم نمیشه!
باورم نمیشه…
آخه منوچهر جان هیچوقت دوست نداشت من زن تو
بشم!
ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:
-ولی شد…نپرس چرا و چطور فقط بدون شد!
سوفیا…
مکث کرد.زل زد تو چشمهام و گفت:
-تموم شد همچی…تموم شدی دوری…
دیگه از هم جدا نمیشیم.
دیگه دور نمیشیم!
هیچوقت…هیچ زمان…
نفسم رو آهسته رها کردم.
خدایا…
من واقعا بیدار بودم !؟
نفسم رو آهسته رها کردم.
خدایا…
من واقعا بیدار بودم !؟
واقعا داشتم تو بیداری همه ی این حرفهارو میشنیدم ؟!
چرا همچی مثل خواب بود.
یک قدم از یاسین فاصله گرفتم.
زل زدم تو چشمهاش و پرسیدم:
–واقعا ما قراره باهم ازدواج کنیم !؟
لبخند زد و گفت:
–آره…
کنجکاو پرسیدم:
–مائده چی !؟ اون چی میشه؟ اون ….اون چطور بهت این
اجازه رو داد !؟
خیلی سریع جواب داد:
–کنار اومده.خودش هم فهمید ازدواج با من فایده ای نداره.
بابا هم باهاش صحبت کرده.
کم کم داره کنار میاد.
در هر صورت همچی دیگه تموم شده سوفی…
تو فقط مال منی…فقط من
بدون اینکه چشم از صورتش بردارم گفتم:
–یاسین…
دستشو نوازشوار روی سرم کشید و جواب داد:
–جونم !؟
خیره به صورتش گفتم:
–منو نیشگون بگیر…
خندید و پرسیدم:
–چرا !؟
آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:
–میخوام مطمئن بشم خواب نیستم…
کمرش رو خم کرد و با صدای خیلی آرومی در حالی که
صورتش لحظه به لحظه به صورتم نزدیک و نردیک تر میشد
گفت:
–باشه…ولی به جای نیشگون میبوسمت…این بهتر نیست !؟
بهش خیره شدم.نفسم تو سینه حبس شد.
پلکهامو به آرومی روی هم گذاشتم و لب زنان گفتم:
–چرا…این بهتره …
چشمهامو که بستم به فاصله ی چندثانیه بعد لبهاش به
آرومی روی لبهام قرار گرفتن.
دستهامو دور تنش حلقه کردم و سفت گرفتمش و همراهیش
کردم..

خیلی آروم لبهام رو رها کرد.
دستهاش پایین اومدن و بجای صورتم اینبار دو طرف پهلوهام
قرار گرفتن.
چقدر حسرت این آغوش و این بوسه به دلم مونده بود.
من هرشب بهش فکر میکردم.
هر شب خیالشو بغل میکردم.
هر شب خیالشو میبوسیدم.
حالا دیگه چی میتونستم از خدا بخوام وقتی همه ی اون
چیزی که میخواستم رو بهم داده بود!؟
پلکهام رو به آرومی از هم وا کردم و گفتم:
–یاسین…بیا از اینجا بریم.بریم و تمام امشب به تلافی تمام
روزها و شبهایی که ازهم دوربودیم تو این شهر بچرخیم!
بیا اصلا کل شهر رو دور بزنیم …
خندید و پرسید:
–حالا ؟ این وقت شب!؟
با ذوق و اشتیاق جواب دادم:
–آره آره…همین حالا! خواهش میکنم…
مشخص بود خودش هم بدش نیماد.یکم مردد بود اون هم به
خاطر هتل چون پرسید:
–اینجارو چیکار کنم!؟
خیلی زود جواب دادم:
–خب معلومه!
تسویه میکنی و همین حالا باهم از اینجا میریم.
تو که دیگه به هتل نیاز داری.
تو شهر میچرخیم و بعدشم
میریم خونه ی ما تا وقتی خانوادت ببان…هان؟ نظرت چیه؟
بریم!؟
تو گلو و شیرین خندید و پرسید:
–تو چی دوست داری؟
–من میگم بگو باشه!
خم شد پیشونیم رو بوسید وجواب داد:
–پس باشه.بریم!
وسایلش رو جمع کردیم و باهمدیگه از اتاق زدیم بیرون
اتاقش رو پس داد و بعد از تسویه و گرفتن مدارکش،سوار
ماشینش که تو پارکینگ هتل بود شدیم.
شیشه رو دادم پایین و دستمو از پنجره بردم بیرون.
یاسین یه موزیک قدیم از شادمهر پلی کرد و بعد هم شروع
کرد باهاش همخونی کردن:
–از اولین جمله ات
فهمیده بودم زود
عشقهای قبل ازتو
سو تفاهم بود…
سرمو برگردوندم سمتش و خندیدم.
یه چشمک زد ولوم صدای موزیک رو برد بالاتر…
دستشو گرفتم و انگشتهامو توی انگشتهاش قفل کردم خیره
به نیمرخش گفتم:
–دوست دارم!
دستمو فشرد و گفت:
–هم دوست دارم هم نمیزارم نا آخر عمرت واسه یه روز هم
لزم جدا بشی!
خندیدم و سرمو گذاشتم رو لب پنجره.
چشمهامو بستم و اجازه دادم باد خنک صورتمو نوازش بکنه.
راستش یاید اعتراف میکردم هرگز فکرش رو هم نمیکردم
روزی خانواده ی یاسین این اجازه رو بدن من باهاش ازدواج
کنم.
حتی تو رویا هم تصورش واسم سخت بود.
اما حالا شده بود.
حالا رویای من یه واقعیت تبدیل شده بود.
انگار…انگار گاهی فقط باید یه چیزی رو از خدا بخوای…
خواستن از تو و اجابت از اون!
زیر لب زمزمه کردم:
“ازت ممنونم خدا…ممنونم“

*پایان*