خلاصه : داستان ما در مورد دختریه که شبیه هیچ کدوم از دخترای اطرافمون نیست. از گذشته اش فرار کرده. و حالا متوجه شده که یه عده دنبالش افتادند تا بکشنش. گذشته ای که ازش فرار کرده بود،اومده تا

            عمه خانم بالاخره به خود آمد و پرسید:   – یعنی چی داداش؟ نمی‌فهمم…   حاج سعید بلند شد و بی آنکه پاسخ دهد به سمت اتاقش رفت. فاطمه خانم رو به اردلان تکرار

  ᭄   موقع صرف ناهار حسادتم را سرکوب میکنم و پس از تعارف مونس، سر میز کنارهم می نشینیم هر از گاهی به هم ترشی و سوپ و سبزی هم تعارف میکنیم چیزی که تعجب همه، علی الخصوص نازدار

      بی‌اختیار دستش را از مقابل دهانش برداشت و چشمانش درشت شد. پریسا آمده و منتظر معین نشسته بود‌ . دخترخاله‌ای که به گفته‌ی مرضیه برای معین نشانش کرده بودند.   -وای!   این یکی بدون آن که

    موهای بلندم رو جمع کردم و شالم رو روی سرم انداختم. توی اولین فرصت میرفتم و کوتاه شون میکردم. دیگه حتی حوصله خودم رو هم نداشتم ،چه برسه به موهای  بلندم که مدام توی دست و پام می‌پیچید.

  چقدر زیبا تو خال زدی پسر عمو… وسط بحبوحه بازخوانی حرف هایی که بارم کرد لبخندی کنج لبم میشینه و نگاه منتظر سروش و به اخمی غلیظ تر میکشونه. و من خنده ای پررنگتر تحویلش میدم.. فکر میکرد دیوونه

  نباید نقطه ضعف دست حامد می دادم. نباید اجازه می دادم بحث را به جاهایی جز امید بکشاند. – امید کجاست؟! درک نمی کنم چرا دزدیدیش! – جاش خوبه! اما اینکه چرا دزدیدمش… کمی قدم زد و نگاه من

    🤍🤍🤍🤍   از روی کنجکاوی زیرچشمی به دو مرد کت‌وشلواری دیگری که بالای سرش ایستاده بودند و دو زنی که دوطرفش نشسته بودند نگاه کردم‌، با آن نگاه‌های فریبنده و عشوه‌هایی که از هر حرکتشان می‌بارید. چقدر آرایش

      آناشید لب گزید و امیرحافظ نگاه جا خورده‌اش را تا صورت او بالا کشید و فوراً چشم گرفت. با ابروهایی درهم خطاب به حانیه گفت:   – بعداً حرف می‌زنیم درموردش. شب‌خوش.   آناشید هم ترسید با

    آرام نزدیکش شدم و کنارش نشستم. انگار که آدم نبودم، حتی در مقابلم پلک هم نزد.   نفس عمیقی کشیدم تا محکم باشم. نشکنم و زیر گریه نزنم از این همه بی‌توجهی. درکش می‌کردم، حرف‌های قشنگی نشنیده بود،

    فرناز چشم‌هایش را باریک کرده و با لبخند به فرید اشاره کرد. – شب با کی قرار داری؟   فرید قهقهه زده و شانه بالا انداخت. – انتظار داری با کی قرار داشته باشم؟   چشمهای مشکی رنگش

    _محمد چرا باید…. _نشنیدی چی گفتم؟ _بابت چی آخه؟ سکوت میکند و من متعجب نگاهش میکنم شاید میدانم چرا باید معذرت خواهی کنم اما خودم را به نفهمی میزنم به ناچار بعد از مکثی طولانی با لحن نه