سرِ انگشتانش لای موهایم فرو می رود.

سنگینیِ تنش را با احتیاط روی بدنم می کشد.

گرمای نفسش روی گردنم می لغزد.

لب هایش برای  لمس لب هایم جلو می آید و من پرده ی چشمانم را می کشم.

کوبش قلبش را حس می کنم.

قلبی که حالا برای من می تپد.

بدن ورزیده اش به عرق نشسته و من را میان بازوهایش می فشارد.

و من انگار در حسی فرو می روم که برای جسمِ زنانه ام تازه است.

تنش را عقب می کشد.

رویم نمی شود نگاهش کنم.

خودش گفته بود مراقب است.

نگاهش کنم بیشتر خجالت می کشم.

تنِ عریانم را با پتو می پوشاند.

انگار لبخند می زند به من، این را حس می کنم.

آهسته از اتاق بیرون می رود.

و من بوی تنش را پیشِ خود نفس می کشم.

در را با احتیاط می بندم.

سید را می بینم که دراز کشیده و با شیطنت نگاهم می کند.

چشم می دزدم و صدای تک خندش می آید.

– چشات و چرا قایم کردی ! می دونی من اگه بخوام کاری می کنم که فقط منو نیگا کنی؟

دستی که به سمتم دراز کرده را از گوشه ی چشم می بینم.

– بیا اینجا ببینم… فکر کردی تموم شد! نه خانم، به این زودیا تموم نمی شه

جایی وسط سینه اش پرت می شوم.

خیره در چشمانش لبخند می زنم.

– یکی نیست بگه تو چرا دست دست می کنی، مرد! دِ یالا دیگه، شکار تو بغلت و…

حرفش را تمام نمی کند.

به آنی نکشیده تیزیِ دندان هایش را روی گونه ام حس می کنم.

دردم نمی گیرد.

اگر هم می گرفت، فدای سرش.

نفس بلندش را رها می کند.

– آخیش، راحت شدم… اگه بدونی چجوری جلوی خودم و تا الان گرفتم اشکت در میاد

خنده ام می گیرد.

چشمان تخسش را از صورتم برنمی دارد.

– دردت گرفت، خانمم؟

دستم را به محاسنش می کشم.

– وقتی درمونش تو باشی، نه… هر دردی رو می شه به جون خرید، ولی کنارِ تو

لذت بوسیدن لب هایش را از دست نمی دهم.

صدایش مثل نوای موسیقی در گوشم می پیچد.

– دوسِت دارم، مریم… محرمی واسم، حلالی، ولی این رسمش نیست که بخوای جونم و بگیری

سرش را عقب می کشد.

و من عظمت یک عشق بی ریا را در سیاهی چشمانش تماشا می کنم.

– دِ آخه من با تو چیکار کنم، نفس!

برای لحظه ای مکث می کند.

زبان روی لبش می کشد.

دستم را می گیرد و به سمت خود می کشد.