مردِ کوچک انروزها برای خودش مردی شده.

نگاه خیسم در صورتش می چرخد.

انقدر شبیه پدرم هست که فکرش را نمی کردم.

– فکر کردم نمیای، خواهری! کا‌ش…

بغضش را قورت می دهد.

– تو هر جای دنیا که بری خواهری همیشه دوسِت داره و فراموشت نمی کنه، می دونستی؟

لب روی هم می فشارد.

سر تکان می دهد.

جوری نگاه به رستا می کند که انگار بارِ اول و آخر است.

– من… من الان دایی شم، خواهری!؟

– می خوای بغلش کنی؟ نترس، چیزی نمی شه

رستا را بغل می گیرد و می خندد.

– دوسش دارم، گفتی اسمش چی بود؟

نمی دانم باید بخندم یا گریه کنم برای اینهمه غریبی.

– رستا

– بنظرت منو می شناسه! می دونه من کی ام؟

بغض به گلویم ناخون می کشد.

– اون فقط نمی تونه بگه چقدر دوسِت داره، ولی تو می تونی بهش بگی

سید می گوید و من را نگاه می کند.

لبخند تلخی می زنم.

به تلخیِ زهر مار.

به قدِ سال ها دوری و جدایی.

صدای شیرین از انطرف می آید.

– شما دارین چکار می کنین!؟