تایِ ابروهایش را بالا برده و دستی به ته ریشش می کشد.

– داشتی می گفتی اقا احمد رضا!

برای لحظه ای مکث می کند.
دستی به بازوی پسرش می کشد.

– زورت زیاده، اره! خب اگه زیاده، بیا منو بزن، پسر!

روی زانو می نشیند.
به چشمان تیره اش زل می زند.

– یادته اونروز چی گفتم بهت! نگفتم مردی که دست رو زن بلند کنه، مرد نیست بابا، نامرده… یادته پسرم؟

سر پایین می اندازد.
با یک ” بله” ساده جواب می دهد.

– پس اگه اینطوره تو باید عینِ شیر پشت ابجیت وایسی و نذاری کسی چپ نیگاش کنه، درسته؟

سر به تایید حرفش تکان می دهد.
مشت گره کرده اش در هوا ضربه می زند.

– هر کی خواست اذیتش کنه می زنم تو شکمش، اینجوری

– من نمی فهمم، تو چرا همش دنبال دعوایی، پسر!

سر بالا می اندازد.

– نه دیگه، اینطوری نمی شه… تو باید یاد بگیری که همه چی با بزن بزن حل نمی شه، بابایی… گمونم وقتشه که پسرم و ببرم زورخونه تا اونجا یاد بگیره…

صدای فریاد احمد رضا حرفش را قطع می کند.
بالا و پایین می پرد و ذوق می زند.

– اخ جون، زورخونه… رستا… رستا؟

فریاد کشان به سمت رستا می دود.
سید از تخت بالا می آید.

چفت من می نشیند.
دستم را میان پنجه ی مردانه اش به اسارت می برد.

نگاهش می کنم.
آرام حرف می زند، شبیه یک زمزمه.

– ازت گذشتن خیلی برام سخت بود، اونقدر که حتی بهش فکر نمی کردم… مثل آدمی که همه ی دار و ندارش و می ذاره وسط میز قمار و خودش بهتر از هر کسی می دونه که تهش برنده نیست، ولی باختش و دوست داره

صدایم می لرزد، مثل مردمک هایم.

– امیر حسین؟

چشم باز و بسته می کند.
دلم برای لبخند مردانه اش می ریزد.

– من چیزی جز خودم نداشتم که بذارم اون وسط، حتی لازم نبود به تهش برسم، من از یه جایی به بعد…

نگاهش در صورتم می چرخد.

– تازه فهمیدم که می شه هم برنده بود و هم بازنده

نفسم میان سینه اش رها می شود.

میان سینه ی مردی که من را عاشقانه می خواست و من عاشقانه به او باختم.

پایان
‌