دستانش در آب حوض فرو می رود.

از محاسنش آب می چکد.

خنده ام می گیرد.

از گوشه ی چشم نگاه می کند.

– نوبت منم می رسه، خانم… برو فقط دعا کن امیر تو رو نخوره، چون بدجور هوس کرده…

– امیر حسین؟

– چی شد، ترسیدی، وروجک! پس کی بود داشت می خندید، ها؟!

چپ چپ نگاهش می کنم.

من انگار از خودش یاد گرفتم که حالش را خوب کنم.

با چشم اشاره می کند به رستا.

– گمونم کم کم باید جاش و از ما سوا کنه، چی می گی؟

– یکم زود نیست، امیر جان؟ هنوز خیلی کوچیکه، دلت میاد؟

– نه، ولی…

گوشی اش زنگ می خورد.

با خودم فکر می کنم شاید او راست می گوید.

تصمیمم را می گیرم.

حرف سید را تایید می کنم.

– باز اگه تو نخوای حرفی توش نیست، فکر منو نکن، خب؟

– آخرش چی، نمی شه که تا ابد پیش من باشه… من می خوام دخترم مستقل بزرگ شه، شاید این تجربه ی بدی نباشه، نمی دونم

تختِ رستا را به اتاق دیگر می برد.

دروغ چرا، دلم نمی آید.

زری خانم گوشه ای ایستاده و تماشا می کند.

ابروهای درهمش با لبخند گوشه ی لبش جور در نمی آید.

– نگرانی، حاج خانم؟ نباش دورت بگردم، حواسمون هست، جیکش در اومد خودم بالا سرشم