توی اتاق ، روی صندلی میز تحریر نشسته بودم که در اتاق یکهو باز شد و محکم برخورد کرد به دیوار …
هینی کشیدم ، دستمو گذشاتم رو قلبم و برگشتم سمت در …
کارن بود ! …
متعجب و هنگ لب زدم :

+ چ … چیشده کارن!؟ …
چرا … چرا اینطوری در رو وا میکنی؟! …

عصبی به سمتم قدم برداشت …
بهم که رسید ؛ دستشو انداخت زیر بازوم و حین بلند کردنم از رو صندلی ، کلافه و عجله ای گفت :

_ باید بریم …

آب دهنمو قورت دادم و با بهت لب زدم :

+ چ … چی؟! …
بریم؟! … .

سرشو مضطرب ، چند بار سریع به نشونه ی آره تکون داد که سر جام ایستادم …
برگشت سمتم که با چشمایی ریز شده ، لب زدم :

+ کجا بریم؟! …
اصلا واسه چی بریم؟! …
هاااا؟! …

دستمو گرفت و همونطور که به سمت در می کشیدش ، کلافه و عصبی گفت :

_ فعلا وقت سوال ، جواب نی ‌…
دنبالم بیا که اینجا دیگه امن نیس …

سکوت کردم و توی فکر فرو رفتم …
چه اتفاقی افتاده بود که اینقدر آشوبش کرده بود؟! …
از اتاق بیرون زدیم ، به طرف پله ها پا تند کرد و منو هم دنبال خودش کشوند …
به طبقه ی پایین که رسیدیم ، یکی از افرادش جلو اومد و نگران گفت :

_ قربان ، بهمون خبر دادن نزدیکن …

یه تای ابرومو متعجب بالا فرستادم …
کیا نزدیکن؟! …
چیشده اصلا؟! …
نگاهمو به اطراف دوختم …
عمارت مثه همیشه نبود ! …
تمامه نگهبانا و خدمتکارا ، با عجله به این طرف و اون طرف می دوییدن و سر و صدا راه انداخته بودن ! … .
آب دهنمو با ترس پایین انداختم که با صدای کارن ، گوشامو تیز کردم و بهشون چشم دوختم …

_ وایی ، وایی …
داریم به فنا میریم …

کلافه دستی تو موهاش کشید …
بعد از چند لحظه ؛ خطاب به همون نگهبان ، جدی گفت :

_ اوکی ، بار و بندیل و جمع کنین …
به افراد بگو فقط اسلحه هاشونو ور دارن …
یه چند تا نگهبان اینجا بزار واسه سرگرم کردنشون و بقیه هم دنبال من بزنن به چاک …

نگهبانه ، مضطرب سری به نشونه ی اطاعت تکون داد که کارن دستمو گرفت و به طرف در عمارت پا تند کرد …
بی حرف پشتش قدم بر میداشتم …
از عمارت بیرون زدیم ، به سمت ماشینش حرکت کرد و در سمت شاگرد رو واسم وا کرد …
سوار شدم ، اونم ماشین رو دور زد و صندلی راننده نشست … .
ماشین رو روشن کرد و با عجله دنده عقب گرفت …
در های عمارت از قبل وا بود ، با عجله از عمارت بیرون زد …
نگاهمو به آینه ی سمت خودم دوختم …
ابروهامو با تعجب بالا انداختم ؛ حدود ده تا ماشین سیاه رنگ که افراد کارن بودن ،  پشتمون میومدن …
کارن با عجله دور زد و بعد دنده جلو گرفت و حرکت کرد …
روی دویستا می روند …
به صندلی چنگ زدم و به سختی گفتم :

+ کارن ، یکم آروم تر بِرون …

بی توجه نسبت به من و حرفم ، عصبی سرعتشو زیاد تر کرد که همون لحظه گوشیش زنگ خورد …
از عمارت یخورده فاصله گرفته بودیم …
با خشم گوشیشو ورداشت و تماس رو وصل کرد …
گوشیشو گرفت در گوشش و داد زد :

_ بناااال …

نمیدونم چی شنید که مضطرب و با نگاهی ترسون ، از آینه به عقب نگاه کرد …
ناخودآگاه نگاه منم کشیده شد سمت آینه …
با دیدن چندین تا ماشین پلیس که فاصله ی زیادی هم با ما نداشتن ، نور امیدی تو دلم درخشید …
لبخند خوشحالی زدم که نگاهشو از اونا گرفت و کارن فریاد زد :

_ پس معطل چی هستین!؟ …
شلیک کنین به ماشیناشون دیگه ! …

و بعد منتظر حرفی از طرف پشت خط نموند و گوشی رو با پایین گرفتنش ، قطع کرد …
با ذوقی که نمیتونستم پنهونش کنم ، خیره به نیمرخش لب زدم :

+ ویلیام اومده ! …
بالاخره اومد ، دیدی؟! …

پوزخندی زد و با حرص ؛ همونطور که دنده رو عوض می کرد ، غرید :

_ آره اومده ولی …
ولی دستش بهت نمیرسه ، من اجازه نمیدم …
خیال تخت آوین خانووم ! … .

آب دهنمو با بهت قورت دادم که همون لحظه صدای ویلیام ، از توی بلندگو اومد :

_ مازراتی بزن کنار ، راه فراری نداری ! …

کارن نفسشو خشمگین بیرون فرستاد ، سرشو از پنجره بیرون برد و داد زد :

_ هیچ غلتی نمیتونی بکنی جناب سرگرد …
هیچ غلتییی ! … .

سرشو اورد داخل ماشین و بعد دستشو بیرون برد …
به چیزی که تو دستش بود ، خیره شدم …
یه تفنگ ! …
تا به خودم بیام ، صدای شلیک بلند شد …
جیغی کشیدم و نگاهمو از آینه ، به عقب دوختم …
خداروشکر ویلیام آسیبی ندیده بود ! …
لبخند محوی زدم و دستمو گذاشتم رو قلبم …
خدایا ، خودت یه طوری کن بلایی سر ویلیام نیاد و همچی به خوشی پایان پیدا کنه ! …
نگاهمو به کارن دوختم …
بدجور آشفته بود ، پوزخندی زدم …
هیچ راه فراری نداش ، بالاخره هم گیر میفتاد ! … .
آره ، من به ویلیام اطمینان داشتم … .
اون همیشه ، کاراشو به بهترین نحو انجام میده …
به بهترین نحو ! … .