* * * *

عصبی در اتاقو وا کردم و داخل شدم …
به طرف گهواره ی اشکان حرکت کردم و گذاشتمش توش ‌… .
با نفس نفس بهش زل زدم که همون لحظه ، صدای ویلیام به گوشم رسید :

_ آوین ، این چه مسخره بازی ای بود که در آوردی؟! … .

خشمگین برگشتم طرفش ، در رو بست و طلبکار بهم زل زد …
با دستایی مشت شده و دندونایی چفت شده ، غریدم :

+ تو چطور میتونی اینقدر خونسرد باشی در حالی که پایین اونا دارن حرف از آزاد شدن کارن میزنن؟! …
هومممم؟! ‌… .

شونه ای بالا انداخت و عادی لب زد :

_ خب ، حرف بزنن …
اشکالش چیه مگه؟! … .

صدامو بالا بردم و جیغ زنان گفتم :

+ کارن برگرده اینجا باز میرینه تو زندگیمون ! …
اون ، اون یه کثافته …
یه کثافته لاشی ! … .
تو ، تو نباید اجازه بدی آزادش کنن …
باید بری پاریس ، بری و با پارتی بازی کاری کنی نزارن آزاد شه ! … .
باید براش حبس ابد مینوشتن اصلا ! … .

ویلیام کلافه دستی به صورتش کشید و لب زد :

_ بیخیال آوین …
اون الان دیگه طعم زندان رو چشیده ، آدم شده … .

اشک به چشمام هجوم آورد ، با بغض لب زدم :

+ من نمیخوام اتفاقی واسه زندگیمون ، واسه پسرمون بیفته ! … .
نمیخوام ، نمیخوام آرامش الانمو از دست بدم … .

نفسشو محکم بیرون فرستاد و نزدیکم شد …
شونه هامو گرفت و خیره به چشمام ، لب زد :

_ خوشگلم ، من نمیزارم …
نمیزارم بلایی سر زندگیمون بیاد …
نمیزارم ! … .

هقی زدم که منو کشید تو آغوشش …
سرمو گذاشتم رو شونش و با بستن چشمام ، اجازه ی باریدن چشمامو دادم … .

* * * *

به جمع خیره شدم ، همشون خوشحال بودن …
مخصوصا عمو ایلیاد و خاله آلیس ! … .
پوزخند تلخی زدم ، بایدم خوشحال باشن …
پسرشون آزاد شده … .
به در تکیه دادم و نگاهمو به اشکان دوختم …
حین مکیدن پستونکش ، با اون چشمای وحشی درشتش بهم زل زده بود …
لبخند ریزی زدم و انگشت شصتمو نوازش وار رو لپش کشیدم … .
با حس کردن کسی کنارم ، سرمو بالا گرفتم که با ویلیام چشم تو چشم شدم … .
لبخند دلگرمی زد و دستشو دور شونم حلقه کرد …
سرمو گذاشتم رو شونش و به بقیه زل زدم …
همون موقع بود که یه ماشین تاکسی ، تو کوچه ترمز کرد …
در عقب باز شد و کارن بیرون اومد …
نفسمو با اضطراب بیرون فرستادم …
و باز بدبختیامون شروع شد ، آتیش به پا کن محل و خانواده برگشت ! … .
با دادن پول به راننده ، به طرفمون چرخید …
خاله آلیس زد زیر گریه و به طرفش پا تند کرد …
خودشو پرت کرد تو آغوش پسرش ، نگاهم تو نگاهش گره خورد …
اون نگاه قبلا نبود ، نگاهش هیز و طمع دار نبود ! …
انگار ، انگار شرمندگی خاصی تو چشاش موج میزد …
مردمک چشاش می لرزیدن …
دوست نداشتم گریه کنه ، گریه کنه و با گریه کردنش همه رو حتی منو به گریه بندازه …
به سختی لبخندی به روش پاشیدم و چشمامو آروم ، به نشونه ی ” آروم باش ” باز و بسته کردم ‌…
نفسشو محکم بیرون فرستاد و نگاهشو ازم گرفت … .