نگران‌تر از قبل نگاهش میکنم

_آخه…………

دستان سردم را در دست می‌گیرد و حرفم را قطع می‌کند

ارسلان_آتوسا انقدر استرس نداشته باش……….پاشو برو بپوش بریم کارت رو بهشون بدیم

سری تکان میدهم و از جایم بلند می‌شوم

به سمت اتاق میروم تا آماده شوم

نمیدانم از کینه است یا میخواهم حرص آنها را دربیاورم اما جلوی آینه می‌ایستم و آرایش کامل اما لایتی بر چهره‌ام مینشانم

موهایم را با اتو صاف می‌کنم و آنها را آزادانه بر روی شانه‌ام رها میکنم

به سمت کمد لباس‌هایم میروم

لباسم را با شلوار جین آبی و تیشرت سفید عوض میکنم

مانتوی بلند سفید و آبی‌ام را به همراه شال سفیدم از داخل کمد بیرون می‌آورم و بر روی تخت میاندازم

مجدد به سمت میز آرایشم میروم

ساعتم را به همراه نیم‌ست طلایی که ارسلان امروز برایم گرفت از داخل کشو بیرون می‌آورم و انها را بر روی میز می‌گذارم

درحال بستن گردنبند به دور گردنم هستم که دستی بر روی دستم قرار میگرد و گردنبند را از بین دستانم بیرون میکشد

و درحالی که آن‌را دور گردنم می‌بندد صدای آرامش در گوش‌هایم می‌پیچد

ارسلان_خوشگل شدی

لبخندی بر لبانم می‌نشیند

دستبند را برمیدارم و به سمتش میچرخم

آن را به دستش میدهم و خیره به حرکت دستش بر روی مچم می‌گویم

_نمیدونم از لج اونهاست یا نه اما دلم میخواد برخلاف حرفای اونا باشم…………اونجوری که دوس ندارن

لبخند کمرنگی می‌زند و بوسه آرامی بر گونه‌ام می‌زند

ارسلان_خودت باش………تو خودت از همه بهتری

لبخندم عمق میگیرید و بوسه کوتاهی گوشه لبش مینشانم

به سمت آینه برمیگردم تا گوشواره‌هایم را بیاندازم

_چشم

ارسلان درحالی که به سمت کمد می‌رود جواب میدهد

ارسلان_چشمت بی‌بلا خانوم

ارسلان لباس‌هاییش را با شلوار جین آبی و پیراهن سفید عوض می‌کند

زمانی که کامل آماده می‌شویم همراه هم از خانه خارج می‌شویم و به سمت عمارت حاج همایون می‌رویم

کف دستانم از شدت استرس به عرق نشسته‌اند

نگاهم را از خیابان می‌گیرم و به نیمرخ ارسلان میدهم

_ارسلان؟

نگاه کوتاهی به سمتم می‌اندازد

ارسلان_جانم؟

سرم را پایین می‌اندازم و با مکث کوتاهی لب باز میکنم

_میگم………….میگم اگر………….اگر اجازه عقد رو نداد از دادگاه نگیریم

اخم کمرنگی بر پیشانی دارد زمانی که می‌گوید

ارسلان_پس چیکار کنیم؟

نگاهم را به خیابان میدوزم

_با آبروش تحدیدش کنیم…………..میخوام اگر نذاشت چیزی رو که زندگی ما رو بخاطر نابود کرد رو نابود کنم

ارسلان که جدیتم را می‌بیند تنها سری تکان می‌دهد و چیزی نمی‌گوید

نزدیک به یک ساعت بعد ماشین را کناری پارک می‌کند و من نگاه پر استرسم را به در آهنی بزرگ خانه میدوزم

واکنش آنها را نمیدانم و همین استرسم را چند برابر میکند

با صدای ارسلان نگاه خشک‌شده‌ام را از در می‌گیرم و به او میدهم

ارسلان_آتوسا نمیخوای پیاده بشی؟

بی‌حواس سری تکان میدهم و دستم به سمت دستگیره می‌رود

_چرا،چرا

از ماشین پیاده میشوم و بند کیف را بر روی شانه‌ام تنظیم میکنم

ارسلان هم پیاده می‌شود و دوشادوش هم به سمت در می‌رویم

ارسلان دست عرق کرده‌ام را در دست می‌گیرد و زنگ را چند بار میفشارد

در با مکث تقریبا طولانی باز می‌شود و من می‌دانم که این مکث طولانی برای گرفتن اجازه از حاج همایون است

نمیدانم چی انتظارمان را می‌کشد اما خود را برای هر اتفاقی آماده کرده‌ام

من برای رسیدن به ارسلان و زندگی در کنار او هرکاری میکنم