با بی حالی از حموم خارج شدم

از چند روز قبل چمدونم بسته بودم نگاهی بهش انداختم و شروع کردم به خشک کردن موهام

هرمس: حق داری اینقدر مضطرب باشی

تهمینه: من نمیدونم چه کاری درسته من نمیدونم دارم کار درستی میکنم یانه

آهی کشیدم و تکیه ام و به میز تحریرم دادم و به فکر فرو رفتم

هرمس یک قدمیم ایستاد و گفت: تو راه دیگه ای نداری مخصوصا العان که بدتر از قبل درگیری و مشکلت تنها ارتباط با من نیست

تهمینه: متوجه نمیشم

هرمس دو قدم به عقب برداشت و گفت: محمد همه چیو میگه بهت اون شاید به صلاحت کاری نکنه ولی مطمعن باش به ضررت هم کاری نمیکنه

تهمینه: هرمس من میترسم نمیدونم چی در انتظارمه

هرمس پوزخندی زد و غیب شد

چرا تو سختی ها کنارم نبود چرا دلداریم نمیداد چرا وقتایی که باید میبود، نبود

نفسم و با صدا از دهنم خارج کردم و شروع به اماده شدن کردم

رأس ساعت ۹ از اتاقم خارج شدم

دو تا چمدونم و جلوی در اتاقم گذاشتم

تیرداد با دیدن اوضاع به سمتم اومد نگاه افسواری بهم انداخت

تیرداد: من میارم

بی حرف ازش دور شدم و به سمت اشپزخونه حرکت کردم

مامان با دیدنم اهی کشید و گفت: حتما الان باید بری هنوز دو روز فرصت داری

تهمینه: مامان جونم امروز نرم فردا که حتما باید برم نگران نباش من دیگه بچه نیستم

مامان: تهمینه دختر خوبی باش مامان به هر کسی هم اعتماد نکن سرتقی و کله خری و هم کنار بزار سنگین برو سنگین بیا با هر کسی هم صمیمی نشو

تهمینه: چشم مامان مواظبم خیالت راحت

بوسه ای روی لپش نشوندم و منتظر بابا شدم

……