روز خاستگاری بود و بی هدف به خودم زل زده بودم تو آینه.

مامان عجیب ذوق داشت ولی من همچنان بدون اینکه آماده بشم بی حرکت مونده بودم و خودم هم نمی‌دونستم چرا.

چند روز از بحثم با حامد گذشته بود ولی من ناراحت بودم از لحن حرف زدنم.

تند رفته بودم و نباید اونقدر سریع جوش می‌آوردم.

هرچی باشه حامد برادرمه چه ناتنی باشه چه تنی مهم اینه خیلی جاها هوام و داشته و وظیفه‌ی برادریش رو انجام داده.

دنبال یه راه بودم تا بتونم از دلش دربیارم ولی حامد هم حرف‌های زننده زیاد زد.

دفترم رو برداشتم و روی تخت دراز کشیدم و شروع کردم نوشتن جزوه‌های دانشگاه، شاید اینطوری می‌تونستم از مراسم خاستگاری و رو به رویی با حامد فرار کنم.

در اتاقم باز شد و مامان با ذوق اومد داخل.

_عه دختر تو که هنوز لباس نپوشیدی دیر شد.

لب و لوچم رو آویزون کردم.

_مامان می‌شه من بمونم به درس‌هام برسم؟

انگار یه باره بادش خالی شد.

_قربونت برم درست نیست تو نباشی تو مراسم تو دختر مایی خواهر دامادی.

لبخندی زدم تا احساس بد نکنه و انرژیش ازش گرفته نشه.

_دورت بگردم من، چی بپوشم؟

تک خنده‌ای کرد و گونم رو بوسید.

_اینهمه لباس داری باز هم دغدغه‌ات لباسه؟

از روی تخت بلند شدم و در کمدم رو باز کردم.

مجبور بودم برم با اینکه بابت حرف‌هام پشیمون بودم و خجالت می‌کشیدم تو روی حامد نگاه کنم ولی به خاطر مامان باید برم و حامد هم بیشتر از این ناراحت نکنم.

بلوز بنفشِ یاسی رو با شلوار پارچه‌ای سفید بیرون آوردم، رگال مانتوی مشکی رنگم که به شدت خاص و دلربا گل دوزی شده بود رو با شال سفید رنگ که با شلوارم ست می‌شد رو برداشتم.

مامان تکیه داده بود به میز دراور و با لبخند محو زل زده بود بهم.

_خیلی قشنگه!

“قربونت برم”ای زمزمه کردم و لباس‌هارو روی تخت گذاشتم.

مامان با ذوقی که داشت نگاهم کرد.

_خوب شدم؟ لباسم خوبه؟

کامل براندازش کردم و بی اختیار لبخند عمیق زدم.

_آخ من فدات بشم! فرشته‌ی بدون بال من.

پیشونیش رو بوسیدم.

_می‌رم بیرون آماده شو سریع دیر نشه یه وقت.

لباس پوشیدم و موهای بلندم رو باز گذاشتم، شال رو روی سرم انداختم.

آرایش کمرنگی کردم تا صورتم بی حس نباشه.

در اتاق رو باز کردم و بیرون رفتم.

_من آمادم بریم.

بابا از روی کاناپه بلند شد، تیپش باعث شد کیلو کیلو قند تو دلم آب شه.

کفشم رو پام کردم.

_چه مامان بابای جذاب و دلبری دارم من!

بابا تک خنده‌ی مردونه‌ای کرد.

_زبون نریز بچه.

گوشی مامان زنگ‌ خورد که باعث شد مثل جت از جاش بلند شه.

_حامد رسید بریم.

اسمش که می‌اومد فکرم به هم می‌ریخت و حرف‌های جفتمون تو ذهنم اکو می‌شد.

سه تایی پایین رفتیم و سوار ماشین شدیم، گرم و صمیمی مشغول حال و احوال شدن و من فقط تونستم “سلام” “خوبی” رو به زبون بیارم.

بیش از اندازه جذاب و خوشتیپ تر از قبل شده بود، جعبه شیرینی رو مامان روی پاهاش گذاشت و بابا دسته گل رو نگه داشت.

نیلوفرِ آبی! همون چیزی بود که سفارش داده بود و من همچنان دلیل علاقه‌اش به گل نیلوفر آبی رو نفهمیدم.

سلیقه‌اش بی نظیر بود، این گل عجیب غریب خاص بود و خیلی زیاد خوشم اومد ازش.

بی حرف تکیه دادم عقب و به بیرون زل زدم و منتظر موندم برسیم.

بعد از حدود نیم ساعت جلوی خونه‌ی عمو اینا ماشین زد روی ترمز.

احساس کردم از همینجا نفسم سنگین شده و هر یک دقیقه، دوساعت می‌گذره!

در ماشین رو باز کردم و پیاده شدم، مامان بابا و حامد هم پیاده شدن و سمت خونشون رفتیم.

در خونه توسط عمو باز شد و با خوش رویی ازمون استقبال کرد.

نگاهم به یکتا افتاد که کلی به خودش رسیده بود و خدا می‌دونست برای عروسی چقدر می‌خواد آرایش کنه!

لبخند اجباری زدم و سعی کردم سخت نگیرم!

حامد دسته گل رو سمت یکتا گرفت و یکتا با ذوق دسته گل رو ازش گرفت.

_وای این خیلی قشنگه! چقدر دوستش دارم، مرسی عزیزم.

چقدر سبک و مزخرف بود، حامد لبخندی به روش زد و همگی نشستیم روی کاناپه.

مراسم خسته کننده‌ای بود، یکتا بعد از چند دقیقه با سینی‌ِ چای اومد و به همگی تعارف کرد.

رو به روی حامد نشست و پای راستش رو روی پای چپش انداخت، اول خانواده‌ها شروع کردن صحبت کردن و بحث کردن درمورد همه چیز.

فقط من و یکتا بودیم که تو جمع سکوت کرده بودیم.

صدای مامان باعث شد دست بکشم از بازی کردن با انگشت‌هام و سرم رو بالا بیارم.

_بذارید این دوتا جوون تنها باشن تا با هم صحبت کنن درمورد زندگیشون.