ده دقیقه ای میشد که بابا و محمد با هم صحبت میکردن و من غرق در افکار خودم منتظر سرنوشتی نا معلوم بودم

بلاخره صحبت های بابا با محمد تموم شد به من نگاهی کرد و با دست اشاره کرد که از ماشین پیاده شم

از ماشین پیاده شدم و اروم به سمتشون رفتم

دسته ی کیفم و تو دو تا دستم مچاله کرده بودم و سر به زیر مقابل جفتشون ایستادم

سنگینی نگاه جفتشون و حس میکردم بابا با نگرانی گفت

بابا: تهمینه مواظب خودت باش، به حرف محمد هم گوش بده هر چی گفت بگو چشم

همینطور که سرم پایین بود سرم و به نشونه ی چشم تکون دادم

بابا به سمتم اومد و با دو دست صورتم و قاب گرفت و بوسه ای رو پیشونیم نشوند

بابا: دخترم خیلی مواظب خودت باش

تهمینه: چشم بابا

سرم و بلند کردم و به چشم های بابا نگاه کردم حلقه های اشک گوله گوله از چشم هام بارید

بابا با انگشت های شستش اشک هام و پاک کرد و منو به سمت ماشین محمد هول داد

قدمی به سمت عقب برداشتم و همینطور که اشک هام و پاک میکردم گفتم

تهمینه: مواظب خودتون باشید دلم براتون تنگ میشه

دیگه منتظر جواب بابا نموندم و سریع خودم و به ماشین محمد رسوندم

رو صندلی کنار راننده نشستم و کف دست هام و مقابل صورتم گرفتم و از ته دل گریه کردم

متوجه ی بیرون از ماشین نبودم دلم نمیخواست دوباره صورت بابا رو ببینم میترسیم از تصمیمم پشیمون بشم

بلاخره در سمت راننده باز شد و محمد سوار ماشین شد

بوقی برای بابا زد و گاز و گرفت

از اینه بغل به بابا که خیره به ماشین مونده بود نگاه کردم این صحنه دردناک ترین صحنه ی توی عمرم بود

{بغض بی رحمانه گلویم را میفشود…}

بغضه توی گلوم بی رحم تر از این بود که غرورم و جلوی محمد حفظ کنه

ناخوداگاه اشک هام سرازیر شد و راه گلوم باز شد و گریه های بی صدام تبدیل به زجه شد…..

………