چقدر خورشید سخت طلوع کرد‌.

چقدر آوا امشب اروم خوابیده بود و به قول حافظ بی سابقه بود.

از تخت بدون این که بیدارشون کنم، پایین اومدم و فقط خودمو به دستشویی رسوندم.

سر صبح یه عادت مزخرف که فقط از ته دل اوق می زدم و بی دلیل.

صورتمو شستم و بیرون اومدم.

حافظ نیم خیز روی تخت نشست بود و داشت به ساعت گوشیش نگاه می کرد و کش و قوس به بدنش داد.

– باز که تو داری اوق میزنی!

شالمو برداشتم.

– چیزی توی من تغییر نکرده! هر کس یه عادت مزخرف داره مثل خودت.

اخم کرد و سرشو طرف آوا خم کرد.

– بیدار شو بابایی! مامانت باز سر صبح رکسی شده.

چین به بینم دادم که آوا بیدار شد.

دقیقا که این وقت صبح گرسنه بود و منتظر شدم تا حسابی قر و قمیشش رو واسه باباش بیاد و رضایت بده من بهش شیر بدم.

حافظ تا به حموم رفت سریع کنار آوا رفتم و بچه‌م که تبش پایین اومده بود، گرسنگی بهش فشار اورد و محکم شروع به شیر خوردن کرد و با ناخون های دو میلی متریش چنگی به پوستم زد.

سرم پایین بود که متوجه صدای حافظ شدم.

به محض دیدنش لباسمو درست کردم.

– به جای بازی با اعصاب من، یه آژانس بگیر باید برگردم.

تیشرتش رو پوشید.

– از مادر زاییده نشده یکی اینجوری با حافظ حرف بزنه ها!

این قدر خود خواهی و مغرور بودن لازمه کارش بود اما اینجا و توی خونه با من و آوا حق نداشت این رفتار رو داشته باشه.

– مهم نیست! الان من باید برگردم خونه.

موهاشو دست کشید.

– دختر چهارده ساله که نیستی سر وقت برگردی خونه! همینجا خونه‌ته.

کیفم رو از توی چوب لباسی برداشتم.

– اوکی نگیر! من واقعا حوصله ندارم یک دقیقه دیگه تورو تحمل کنم.

به ساعت نگاه کن.

– واستا پرستار بچه بیاد! می رسونمت.

به آوا که داشت با ساعت حافظ روی تخت بازی می کرد، نگاه کردم.

– بده ببرمش خونه خودمون! دو شب پیش من باشه مگه چیه؟

اخم کرد.

– یه شب هم نمیزارم دخترم دور از من باشه! اون وقت بزارم با خودت ببریش؟

ناراحت روی تخت نشستم.

– منم دلم پیششه چرا انقدر دوست داری با من‌ لج کنی؟

یقه پیراهنشو بست.

– بیا بیرون باهات کار دارم.

منو با خودش به بیرون‌ اتاق برد و توی سالن روی مبل نشوند.

یه جذبه و نظمی توی هرکاتش بود و خشکی بیش از حد اخلاقش عذاب رو دو برابر می کرد.

– می تونی آوا رو یک هفته ببری!

متعجب نگاهش کردم.

– واقعا؟

پوزخندی زد.

– نه! بدون شرط و شروط فکرشم نکن.

فکر اینجاش رو نکرده بودم و یه لحظه خوف به وجودم اومد.

– چه شرطی؟

جلو اومد و مجبورم کرد روی مبل بشینم.

– من هنوز دلم می خواد تو رو با اون قلاده مشکی ببینم.

قلاده مشکی برای رکسی بود‌ که روز تولدم همون چند روز بعد از ازدواج برام عینش رو خرید و من هرگز اجازه ندادم انسانیتم زیر سوال بره.

– نه، می دونی که نمی بندم.

پوزخندی زد و دست زیر گلوم گذاشت.

– برای چند دقیقه قلاده می‌بندی ولی در عوض می تونی آوا رو پیش خودت نگه داری تا دو روز.

چه پیشنهاد وسوسه کننده ای در ازای تنها دارایی زندگیم آوا …

– زود باش نیکی! من وقتم طلاست.

سرمو به مبل تکیه دادم.

– نه!

پوزخندی زد و ازم دور شد.

چند قدم ولی با جمله بعدی نابودم کرد.

– پس تو دو هفته دیگه که عروسی بگیرم، حق دیدن دخترمو نداری.

چشم هام سوخت.

قلبم درد گرفت.

سرم سنگین شد.

– تو چجور پدری هستی که بچه‌ت رو از حق شیر خوردن مادرش محروم می کنی؟

کتش رو برداشت.

– من کسیو از حقش محروم نمی کنم! خودت خراب کردی، پاشو بریم.

دو هفته برام خیلی سخت بود.

خیلی سخت تر تصورش …

– قبوله!

متعجب سمتم برگشت.

– چی شد؟

سر پایین انداختم.

– قلاده کجاست؟

پوزخند صدا داری زد.

– توی کمد اتاق کارم! کنار گرامافون.

نه که من هیچ وقت در تمام طول عمرم دلم نمی خواست باز دوباره پا به اتاق کارش بزارم.

بی شک که حماقتم حد و اندازه ای نداشت و باز با دست های خودم درب اتاقشو باز کردم.

همون دکوراسیون چرم قهوه ای چوب گردو با کاور مشکی روی میز و صندلی.

هرچند که امیرحافظ تحصیلات دانشگاهی نداشت و از همون دبیرستان زده بود زیر درس خوندن ولی همیشه عاشق خوندن کتاب بود و توی قفسه‌ش به ردیف چیده شده بود.

موهامو پشت گوش زدم که بهم اشاره زد و رمز کمدشو زیر لب زمزمه کرد:

– بزن! هزار و سیصد و شصت و هشت.

بیشتر اوقات رمز عابر بانک هاش مربوط به سال تولد خودش و آوا بود و به اهستگی درش رو باز کردم.

همون چیزی که انتظار داشتم.

– مگه بار اولته اینا رو می بینی؟ درش بیار اون لامصبو.

چشم هامو روی هم فشار دادم و از توی کاور قرمز رنگ قلاده و بدون هیچ مارک و آرم و نشونی بیرون‌ اوردم.

شالمو دور دستش پیچید و از روی سرم پایین انداخت.

– هنوز نمیدونی توله ها باید زانو بزنن؟

داشتم احساس ذلیل و خار بودن می کردم.

همیشه یاد گرفته بودم ادم قوی باشم و خود حافظ هم مدام یاد آوری می کرد که من باید زن جسوری بار بیام اما جلوی خودش شبیه موش مرده رفتار کنم.

دستش رو روی شونه هام گذاشت و مجبورم کرد جلوی پاش زانو بزنم.

نگاهم روی برق کفشش ثابت موند و موهامو با آرامش بی معنی شروع به بافتن کرد.

سرمو پایین انداختم که روی یکی از زانو هاش خم شد و دست زیر چونه‌م گذاشت.

– به جان آوا یک قطره اشک بریزی همینجا چالت می کنم.

دست هام که روی زمین بود رو دید و کفشش رو روی پوستم گذاشت و با چرمش شروع به نوازش سخت کرد و در نهایت فشار بی حد و اندازه ای به استخوانم وارد که حتی جیغ هم نمی تونست عمق فاجعه رو به رخ بکشه.