….در آشپزخانه منتظر می مانم صدای احوال پرسی سوهان

روحم می شود مگر چند نفر بودند که این همه همهمه بود؟

لحظه ای سکوت دورباره شروع می شود خدمتکار با وسواس

خاصی لیوان بر می دارد چایی می ریزد بدون هیچ واکنشی

فقط تماشاگراوهستم مینا داخل می شود او بیشتر از همه

نگران بود به خدمتکار اشاره می کند که بیرون برود دوباره

لیوان ها وسینی را برسی می کند به طرفم آید دستان سردش

دستان من را می گیرد بلند می شوم:می دونم این اون چیزی

نبود که می خواستی ولی…سرنوشته دیگه گاهی باهات زیاد

راه نمیاد.مثل خودش که هنوز چندی از عقد خودش نگذشته

سیاه پوش شد .لبخندی مادرانه نثارم می کند چشمانش را با

طمانیه روی هم فشار می دهد:می دونم تو از پسش بر

میای…سری تکان می دهم بیرون می رود چند دقیقه بعد

سینی را برمی دارم و به طرف نشیمن می روم پدر بزرگش با

اخم ها و سبیل هایش بالا نشسته عموهایش و چند پسرعمو

دیگرش در صورت هایشان نگاه نمی کنم تند تند پخش می کنم

و می نشینم صدای کلفت پدر بزرگش می آید:اینجا جمع شدیم

دست این دوتا جوون رو بذاریم تو دست هم که برن پی

زندگیشون…به حاج آقا نگاه می کند و ادامه می دهد:نظرشما

چیه آقای سهرابی؟حاج آقا با آرامش پاسخ می دهد:بنظر من

یک مدت باهم آشنا بشن…پوزخند می زنم کار از آشنایی

گذشته بود ما مراحل را برعکس طی کردیم سردار نمی خواهد

روی حاج آقا را زمین بیندازد:خب مشکلی نیست فقط یک

صیغه محرمیت جاری بشه بهتره دخترم برو کنار آریان

بشین….بی حرف بلند می شوم با کمی فاصله کنارش می

نشینم شروع به عربی خواندن می کند هیچ یک از حرف

هایش را نمی فهمم:مدت زمانش شش ماهه خوبه آقای

سهرابی؟صدای آریان را کنار گوشم حس می کنم:مدت دار

بهتره….خودشان تصمیم گرفتند من چکاره بودم؟مهریه؟خودم

به حرف می آیم:یه شاخه گل رز مشکی….لحظه ای همه

تعجب می کنند ولی سردار سری تکان می دهد:مشکلی

نیست…قلبت که می گویم سردار خطاب به پدرم می

گوید:صبح سند رسمی رو می گیرم می دم بیارن..فقط تا وقتی

تصمیم قطعی نشده موضوع جایی درز پیدا نکنه..  می

نشیندحداقل چندسال ازمن بزرگتراست صورتش جدیست می

خواهم درصورتش فریادبزنم آن شب درباغ چه می کردی که

مرابدبخت کردی؟آریان :چی می خوری؟می خواهم بگویم

کوفت برایم بیاور:فرقی نمی کنه …خیلی مسخره بود که با او

به خرید عروسی آمده ام کاش کسی به حاج آقا حالی می

کردتا شش دیگر چه کسی مرده وچه کسی زندست؟بلند شود

به طابعیت از او بلند می شوم مگر چند سال داشتم که همه

برایم تصمیم گیری می کردند؟به طرف مغازه ساعت فروشی

می رود کنارش قدم برمی دارم از من قدش بلندتر است در

ست ها به دنبال ستی خاص می گردد…حواسش به دورو برش

بود به ست ساعت نقره ای اشاره می کند:خوبه؟زیرلب می

گویم فرقی نمی کنه…تصویر بازتاب شده طاهارا در شیشه

ویترین ساعت فروشی می بینم به سرعت برمی گردم کسی را

نمی بینم می ترسم.آریان :حالت خوبه؟سری تکان می دهم

دستم را می گیرد و داخل مغازه می کشد نمی دانم چقدر خرید

می کنیم موقعی که به خودم می آیم جلوی در خانه ایم خبر

نامزدیمان مانند بمب در شهر و فامیل پیچید نوه

سردارخجسته و نوه کار آفرین بزرگ امیر سهرابی…همه غبطه

حالمان را می خوردند ولی کسی از اصل قضیه خبر

نداشت….مهناز مانند همیشه که پشتیبان من بود پی زندگی

اش رفت حاج آقا که دیدی آتش کینه طاها حالا حالا ها

خاموش نمی شود برای او بورسیه گرفت و بزودی عازم بود

درست بود او را دوست نداشتم ولی مرد کنارم را هم قبول

نداشتم…..سوالی که در دلم سنگینی می کند را می پرسم

طاقت نگاه سنگین پدر و عمه را نداشتم:حورا کی بود منو

باهاش اشتباه گرفته بودی؟…چه سوالی مسخره ای جوابش

پیدا بود به قول خودش نیمه جانش هنوز خاطرات آن شب

راحتم نمی گذارد سکوتش طولانی می شود به طرفش برمی

گردم به روبه رویش خیرست نورکمی که می تابد نیمی از

چهره اورا روشن کرده نگاهش را به طرفم می دهدکمی به

طرفم مایل می شود لب هایم شکار می شود از شک حرکت او

بی حرکتم ولی او بی وفقه می بوسد خشن. به سینه اش فشار

می آورم تا بگویم را ضی نیستم رهایم که می کند دستم را با

تمام قدرت در صورتش می کوبم صورتش مایل می شودبا

انزجار دستی روی لب هایم می کشم پیاده می شوم مگر

اسباب بازی برای رفع نیاز هایش بودم ؟در را محکم می بندم…