سارا زیر لب چیزی زمزمه کرد که نشنیدم

دستم را گرفت و دو انگشتش را بر روی نبض دستم گذاشت

کمی بعد آرام دستم را رها کرد و از جایش بلند شد

پتو را رویم مرتب کرد و آرام گفت

سارا_یکم استراحت کن

چشم هایم میبندم و بعد صدای دور شدن قدمهایش خبر بیرون رفتنش از اتاق را میدهد

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

سارا

با قدم‌های سست از اتاق بیرون میروم و کمی آن‌طرف‌تر به دیوار تکیه میزنم

بهراد از روی مبل بلند می‌شود و به سمتم میآید

نمیدانم در چهره‌ام چه چیزی می‌بیند که آرام بازویم را می‌گیرد و نگران می‌پرسد

بهراد_چیشده سارا؟اتفاقی واسه آتوسا افتاده؟ حالش خوبه؟

توان جواب دادن به هیچ کدام از سوال هایش را ندارم

زمانی سکوت مرا می‌بیند بازویم را رها می‌کند و به سمت اتاق برمی‌گردد

هنوز قدمی برنداشته‌است که مچ دستش را می‌گیرم و با صدای خفه‌ای پچ میزنم

_یه لحظه صبر کن

مجدد به سمتم بر می‌گردد

بهراد_سارا میشه حرف بزنی……………..آتوسا چشه؟

نگاهی به دراتاق می‌اندازم و چند قدم از اتاق دور می‌شوم و دست او را هم به دنبال خود میکشم

از اتاق که دور می‌شویم می‌ایستم

استرسی که بر جانم افتاده است قابل انکار نیست

بهراد_سارا نمیخوای حرف بزنی؟

با صدای عصبی بهراد افکارم را کنار میزنم و به چشمانش خیره میشوم

کمی مکث میکنم و بعد با صدایی که استرس و نگرانی آن مشهود است می‌گویم

_ببین خیلی مطمئن نیستما باید آزمایش بده تا مطمئن بشیم………………..

بهراد که از مقدمه چینی‌ام کلافه شده است اسمم را با هشدار صدا می‌زند

بهراد_ساراااا

آب دهانم را قورت میدهم و اینبار بی‌مقدمه چینی می‌گویم

_آتوسا حاملس

به یکباره ساکت می‌شود و شوک زده نگاهم می‌کند

باورش برایش سخت است که تکخنده‌ ناباوری می‌زند و با صدای خفه‌ای میگوید

بهراد_یه بار دیگه بگو

کلافه دستی به صورتم میکشم

از کنارش میگذرم و به سمت مبل ها میروم و برروی یکی از آن‌ها مینشینم

سرم را بین دستانم می‌گیرم و با صدای آرامی که به اتاق نرسد می‌گویم

_آتوسا حاملس

صدای وای گفتن آرامش را می‌شنوم

سرم را بلند میکنم و نگاه سرگردانم را به او که به دیوار پشت سرش تکیه زده میدهم

دقایقی به سکوت میگذرد و بهراد سکوت را میشکند

بهراد_خودش میدونه؟

سریع به سمتش بر میگردم

_نه نمی‌دونه تا موقعی هم که مطمئن نشدیم نباید بفهمه………………….آتوسا داغون میشه، اون هنوزم بعد از گذشت یک ماه و نیم شبا کابوس اون شبو میبینه

به سمتم آمد و روبه‌رویم بر روی مبل نشست

دستانش را بر روی زانو هایش جک کرد و با نیم نگاهی به سمت اتاق آرام می‌گوید

بهراد_چجوری میخوای مطمئن بشی؟

_باید آزمایش بده…………..فردا صبح به بهونه چکاب میبرمش

سری تکان می‌دهد و دیگر چیزی نمیگوید

با صدای زنگ موبایلش آنرا از داخل جیب شلوارش بیرون می‌آورد

بهراد_ارسلانه

درحالی که از جایم بلند میشدم تا به سمت اتاق بروم قبل از جواب دادن او گفتم

_چیزی بهش نگو

باشه کوتاهی می‌گوید و بعد صدای احوالپرسی ‌اش بلند می‌شود

توجهی نمیکنم و به سمت اتاق میروم

در را آرام باز میکنم

توقع دارم که آتوسا بر روی تخت خواب باشد اما حضورش پشت در اتاق نفس در سینه‌ام حبس می‌کند

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

آرتا

با قدم های بلند از خانه خارج میشوم و توجهی به صدا زدن های درسا نمیکنم

هنوز به در حیاط نرسیده‌ام که انگشتان ظریفش به دور بازویم حلقه می‌شود

کلافه می‌ایستم و پلک هایم را محکم به هم میفشارم

به سمتش برمیگردم و چشمان عرق خونم را به نگاهش میدوزم

_چیه درسا؟……………..خواهر من نزدیک ۳ ماهه که غیب شده اونوقت من تازه فهمیدم،میفهمی؟تازه فهمیدم

دوباره به سمت در بر میگردم و چند قدم میروم که باز صدایش بلند می‌شود

درسا_خب صبر کن آروم بشی بعد برو

ایستادم

نفس عمیقی میکشم و با خشم به سمتش بر میگردم

_هیچی نگو………….هیچی نگو…………..بخاطر تو من بیشتر از ۳ ساله خواهرم رو ندیدم……….پس ساکت باش

می‌گویم و با قدم های محکم از خانه خارج میشوم